Tańczący rycerz

Pierwszą wersję choreograficzną "Don Kichota" do melodyjnej muzyki Minkusa stworzył Marius Petipa, ojciec XIX-wiecznego baletu rosyjskiego, twórca choreografii do takich arcydzieł muzycznych Piotra Czajkowskiego jak "Jezioro łabędzie" i "Śpiąca królewna". Jego premiera odbyła się 14 grudnia 1869 w teatrze Bolszoj. Wersję poprawioną baletu Marius Petipa wystawił w 1871 w Petersburgu. W Moskwie od 1906 do 1935 prezentowano jedną z wersji Aleksandra Gorskiego.

Pierwsza część utworu Cervantesa została opublikowana w 1605, natomiast druga – w 1615 roku. Powieść opowiada o losach szlachcica, który wpada w obłęd pod wpływem romansów rycerskich i wyrusza w świat jako błędny rycerz, niesiony nieodłączną szczytną chęcią pomagania ludziom i bronienia najsłabszych.

Z eposu rycerskiego o charakterze heroikomicznym, jakim jest powieść Cervantesa, w balecie zostało niewiele. Choreograf i zarazem autor libretta wybrał z niej wątek poboczny – miłosne perypetie córki oberżysty Kitri i cyrulika Basilia. "Don Kichot" nabrał cech widowiskowych i komediowych. Błędny rycerz i jego sługa Sancho Pansa są w nim spoiwem pomiędzy cieszącymi oko scenami.

Spektakl został przyjęty przez widownię Opery na Zamku bardzo ciepło. Nic dziwnego - efekt wizualny i dźwiękowy był na wysokim poziomie. Międzynarodowy zespół baletowy Opery na Zamku odegrał główną role w spektaklu słusznie zbierając owacje. Już sama fabuła i muzyka prowadziły widzów przez hiszpańskie krainy, w których folklor regionów jest cały czas zauważalny. Główny bohater podróżując spotyka na swojej drodze wiele postaci, które pozwalają cieszyć oko raz lirycznymi duetami, raz grupowymi dynamicznymi tańcami z elementami flamenco, a wszystko to zatańczone z wyczuciem i dowcipem.

Jeżeli miałabym kogoś wyróżnić, to byłby to Taiga Ueno w roli Basilia oraz Emmę McBeth w roli Cyganki. Ich precyzja ruchów i dynamika oraz niespożyta energia przykuwały wzrok przez cały spektakl. Niezmiennie wysoki poziom taneczny prezentują Ksenia Naumets jako Dulcynea oraz Paweł Wdówka jako Ojciec Kitri.

W spektaklu dobrze zagrała koordynacja ruchów tancerzy z muzyką tworząc jednolitą całość, którą uzupełniała udana scenografia Małgorzaty Szabłowskiej. W pierwszej części podczas zmiany dekoracji widzowie mieli okazję podglądać wędrówkę Don Kichota i jego giermka na mapie Hiszpanii. Mijane miasteczka i wsie, walkę z wiatrakami. W drugiej części, która jest w zasadzie powrotem do domu głównego bohatera oraz jego marzeniami, dekoracje zmieniają się płynnie demonstrując nam wnętrza i plenery w całkiem interesującej odsłonie.

Don Kichot jest bohaterem tragicznym, ale też w swoim tragizmie zwycięskim. Bo walczy o swoje marzenia, bo nie przejmuje się opiniami, bo czyni dobro. Na początku może być śmieszny, ale to właśnie takich bohaterów nam trzeba. To właśnie z marzycieli należy brać przykład, bo to oni ruszają świat z posad, nawet jeśli nie udaje im się to za pierwszym razem.

Obsada: Don Kichot - Giulio Refosco, Dulcynea - Ksenia Naumets, Kitri - Chiara Belloni, Basilio - Taiga Ueno, Amorek - Nayu Hata, Sancho Pansa - Anton Mladenov, Ojciec Kitri – Paweł Wdówka, Gamache - Roger Bernad Paretas, Toreador - Kazutora Komura, Carmen - Boglárka Novák, Przyjaciółka 1 - Martina Vanzetto, Przyjaciółka 2 - Nadine De Lumé, Matador 1 / Król Cyganów - Piotr Nowak, Matador 2 - Patryk Kowalski, Cyganka solo - Emma McBeth, Oberżystka - Julia Safin.
Reżyseria, choreografia, libretto: Anna Hop, kierownictwo muzyczne: Jerzy Wołosiuk, scenografia, multimedia, reżyseria świateł: Małgorzata Szabłowska, kostiumy: Katarzyna Rott, animacje: Agata Hop, asystentka kostiumografa: Anna Zwiefka, zdjęcia: Piotr Gamdzyk.
Premiera 28 października 2023.