Teatralne czary mary

Po obejrzeniu radomskiej inscenizacji tej słynnej baśni mogę z całą stanowczością odpowiedzieć, że Kopciuszek – jeśli tylko poda się go w atrakcyjny sposób – może nie tylko z powodzeniem rywalizować z komputerowo animowanymi superprodukcjami, lecz wręcz całkowicie je zdeklasować.

Do klasycznego schematu fabularnego w inscenizacji radomskiej zostały wprowadzone pewne zmiany. Przede wszystkim w „Kopciuszku” Petra Nosalka pojawia się całkiem nowa postać Szczura (w tej roli Robert Mazurek), który staje się prawdziwym spiritus movens całej historii. To on jest posłańcem i pomocnikiem wróżki,  który za kawałek sera potrafi dokonać rzeczy prawie niemożliwych. Rezolutny gryzoń jest także jedynym przyjacielem Kopciuszka i pocieszycielem w ciężkich chwilach. A co najważniejsze, to właśnie on swoim żywiołowym i odrobinę łobuzerskim charakterem zdaje się budzić największą sympatię i wybuchy śmiechu wśród młodej publiczności.

Dobrą zabawę małym widzom zapewnia oczywiście nie tylko krzątanina wesołego Szczura, lecz również cały szereg innych zabiegów scenicznych. Spektakl obfituje w skoczne i niezwykle łatwo wpadające w ucho piosenki (zwłaszcza motyw przewodni „Czary Mary” nuci się jeszcze długo po wyjściu z teatru). Nie brakuje również momentów interakcji z publicznością, jak np. wybieranie z widowni „myszek”, które wejdą w skład Kopciuszkowego zaprzęgu. Świetnie sprawuje się również sam zespół aktorski. Grupa młodych artystów nie tylko operuje szerokim wachlarzem działań scenicznych (obok gry aktorskiej i śpiewu w spektaklu pojawiają się także elementy teatru lalkowego), ale, co najważniejsze, robi to z urzekającą lekkością i  radością, jaką – wyraźnie widać – sprawia im występowanie na scenie.  To wrażenie, że dla tych młodych ludzi cały spektakl jest po prostu dobrą zabawą, szybko przenika do dzieci i po prostu nie pozwala im się nudzić.

Oddzielny akapit (co najmniej jeden!) należy się fantastycznym kostiumom i scenografii autorstwa Evy Farkasovej. Propozycjom dla najmłodszych widzów często nie udaje się uniknąć pewnej infantylnej kiczowatości rodem z Disneylandu. Tymczasem (i na całe szczęście) w radomskim „Kopciuszku” na próżno przyjdzie nam szukać cukierkowych stylizacji i mdłych pastelowych barw. Tutaj scenografia utrzymana jest w niezwykle tajemniczym, momentami nawet odrobinę mrocznym klimacie i zdecydowanych kolorach. Dzięki pomysłowym rozwiązaniom technicznym scena wciąż przeistacza się na naszych oczach, ruchome ekrany odkrywają przed widzami coraz to nowe obrazy i konfiguracje, a oczekiwanie na kolejną „odsłonę” może być porównywalne bez mała z rozpakowywaniem świątecznych prezentów. Wyjątkowym elementem jest także swoiste zdublowanie postaci poprzez wprowadzenie do spektaklu lalek – przy czym operujący nimi aktorzy nie nikną w cieniu, lecz są przez cały czas widoczni. Od strony plastycznej „Kopciuszek” Petra Nosalka jest intrygującym widowiskiem, które z pewnością ucieszy wzrok nie tylko najmłodszych, ale także tych całkiem dorosłych widzów.

W radomskim teatrze udało się stworzyć „Kopciuszka”, który świetnie łączy w sobie przeciwstawne żywioły. To bajka z zachowaniem klasycznego kształtu i przesłania, a jednocześnie tchnąca nowoczesnością. Dla dzieci, ale nie infantylna. Mądra i pouczająca, ale nie przerażająca bezlitosnością losu (nie ma tu samookaleczania się sióstr jak w pierwowzorze braci Grimm, wyeliminowany został także motyw zemsty na podłym rodzeństwie). Niczym w alchemicznym kociołku powstał z tego spektakl zabawny, barwny i na swój sposób magiczny. Bo radomski „Kopciuszek” to prawdziwe teatralne „czary mary”, które pozwala dzieciom już od najmłodszych lat poczuć magię teatru.