Tęsknoty Piotrusia Pana
"Ożenek" - reż. Iwan Wyrypajew - Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza w WarszawieIwan Wyrypajew dotychczas reżyserował własne sztuki, tworząc unikatowe i zaskakujące światy. Biorąc na warsztat "Ożenek" Gogola, nie stracił na stylu, a tekst dramatu przedstawił we współczesny sposób.
Wystawiony przez Teatr Studio "Ożenek" Gogola w reżyserii Iwana Wyrypajewa jest dowodem na to, że wciąż warto siat po "zakurzoną" - wydawałoby się - klasykę.
Co dzisiejsi odbiorcy mogą wyczytać z zakurzonej klasyki? Rosyjski dramaturg napisał historię starego kawalera, który po namowach Koczkariewa, staje w kolejce po rękę Agafii. Co nam po tym temacie dzisiaj, kiedy o swatach dawno już zapomniano? Późne za-mążpójście - to łączy dzisiejszych z Podkolesinem i resztą..
Na scenie Teatru Studio kanapy, białe drzwi, powyżej lustro, które pozwala nam patrzeć z pozycji nadwidza. Podkolesin zaprasza do zabawy w teatr bez udziału czwartej ściany. Pierwszy akt można potraktować jako kawalerskie igraszki na miarę XXI wieku, pełnego "nie wiem", "może później", "mam jeszcze czas", a najlepiej: "dajcie mi święty spokój". Klasyczne kostiumy i scenografia pomagają aktorom wchodzić na "pstryk" w sytuacje, bez
zbędnych psychologizmów. Wy-rypajew stawia na wyraziste charaktery i spójność frazy z ruchem. Dobrym przykładem jest scena podrywu Agafii przez wszystkich zainteresowanych panów. Pozbawiona argumentów kobieta zaczyna rzucać w nich... czarami. Świetnie pomyślane są obie sceny Agafii (Karolina Gruszka) i Podkolesina (Marcin Bosak), kiedy ona hipnotyzuje go bliskością, a on ją swoim głosem. Tak go zaczarowała, że biedak odleciał nie tam, gdzie trzeba, a miłość jak szybko przyszła, tak odeszła - bezpowrotnie.
Ta sztuka to nie tylko XIX--wieczny tekst pełen samotnych ludzi, ale dowód na to, że potrzebę miłości odczuwa człowiek w każdym czasie, także ten współczesny, należący do "pokolenia Piotrusia Pana". Czasem tylko się jej boi.
