Tragiczna makabreska

Akcja spektaklu toczy się we współczesnej Warszawie, która tętni życiem i jest zapełniona nadmiernymi aspiracjami. Kiedy wydaje się, że żyjemy codziennością, w której najważniejszy jest wyścig ku przyszłości, wracają duchy przeszłości- Żydzi z okresu drugiej wojny światowej. Na Muranowie, w piwnicy jednej ze starych kamienic, oczekuje na zbawienie ostatnia grupa uwięzionych dusz. Zamknięci w przedsionku żydowskiego nieba, dobijają się do współczesnych mieszkańców Warszawy z prośbą o pomoc.

Aleksandra Popławska i Marek Kalita powieść Igora Ostaszewskiego postanowili wystawić na deskach Teatru Dramatycznego. Niestety, zamiast fikcji o Holokauście wyszła żenująca historia o samotniku, niezaangażowanym politycznie oraz o jego przemianie w patriotę i obrońcę słabszych. Bezpośrednie odniesienia do współczesnych wydarzeń politycznych, które w książce są przewrotne i zaskakujące, w dramacie przedstawione zostały jak słaba komedia, która nie podchodzi poważnie do spraw narodowych. Przykładem niech będzie wymachująca wielką flagą i udająca pijaną Katarzyna Herman, która w takt haseł polskich narodowców miota się po scenie. Hitler (świetnie grany przez Krzysztofa Ogłozę) najpierw majstruje przy rozporku a potem wykrzykuje hasła ,,Nie czerwona, nie tęczowa, tylko polska narodowa''. Do tego balony i confetti spadające z sufitu powodują, że wydarzenia związane z tęczą na placu Zbawiciela, wyglądają jak wielka feta, urządzona na cześć homoseksualizmu. Tematy tabu, przedstawione bardzo ryzykownie, przekroczyły granicę dobrego smaku i spowodowały zniesmaczenie widowni.

Powieść Ostaszewskiego jest bardzo komiksowa i ma konwencję gry komputerowej. Reżyserom nie udało się osiągnąć takiego samego efektu, w związku z czym przedstawienie dłuży się i nudzi. Akcja toczy się od jednego żmudnie sklejonego obrazka, do drugiego, w którym scenariusz przypomina najgorsze scenopisarstwo, które z widza robi głupca. ,,Chcesz usiąść?" ,,usiądę", i bohater siada. Napięcie, które w horrorze czy nawet komedii powinno być stałym elementem, tutaj nie pojawia się ani na chwilę. W zamian za to jest przewidywalnie i nudno.

Dopisane przez Kalitę zakończenie jest tak groteskowe, że nie dziwię się publiczności, która wyszła... Jak dla mnie, nie ma nic ani ciekawego, ani symbolicznego w przedstawianiu czerwonych sztandarów, na których zamiast swastyk doczepiono twarz myszki Mickey. Zamiast być poważnie, wyszło żałośnie.