Transfer teatralny

Pierwsze przedstawienie, w jakim będzie go można zobaczyć w Teatrze Kochanowskiego to "Idiota" w reż. Tomasza Koniny. 

Anita Dmitruczuk: Dlaczego postanowił Pan zamienić teatr lalek na teatr Kochanowskiego? 

Łukasz Schmidt: Ta decyzja nie wynikała z zewnętrznych, tylko z wewnętrznych powodów. Miałem po prostu potrzebę zmiany, złapania drugiego oddechu, pracy z nowymi ludźmi, reżyserami, nad nową materią. 

To znaczy, że w teatrze lalek się Pan dusił, czy że osiadł na laurach?

- Ani jedno, ani drugie. Po prostu czułem, że bez radykalnej zmiany nie będę potrafił postawić kolejnego kroku naprzód. Myślałem o tym od kiedy pojawiła się możliwość takiego przejścia z teatru do teatru. Ten czas, który dałem sobie na przemyślenie był tak naprawdę czasem, jaki dałem sobie na przyzwyczajenie się do podjętej już w głębi duszy decyzji. 

Kiedy przyjechał Pan do Opola podkreślał, że uwielbia publiczność złożoną w większości z dzieci. 

- Nadal uwielbiam tą publiczność i nie zostawiam jej, bo przecież ciągle będę grał w niektórych przedstawieniach. Uważam, że dzieci są bardzo wdzięcznymi i wymagającymi widzami. Ale nie ukrywam też, że ciekawi mnie inny rodzaj publiczności, jej reakcje. 

Czyli zmienia Pan pracę na poważniejszą? 

- Broń Boże, nie różnicuję publiczności na lepszą i gorszą. W trakcie czterech lat w teatrze lalek również zdarzało mi się grać dla dorosłych widzów. Teatr lalkowy jest niestety bardzo stereotypowo postrzegany jako zabawa z lalkami, rozrywka wyłącznie dla maluchów. A faktem jest, że jego konwencja się bardzo zmieniła. 

Jednak to w teatrze dramatycznym szuka Pan dla siebie wyzwań. 

- Tak, szukam nowych wyzwań i skromnie na nie liczę, ale wcale nie twierdzę, że teatr lalek nie dawał mi żadnych możliwości rozwoju. Przecież to w nim miałem okazję zagrać na przykład rolę Filipa w "Iwonie, księżniczce Burgundzie". I pewnie mógłbym w lalkach czekać na kolejne takie możiiwości. Ale po co, skoro w teatrze dramatycznym siłą rzeczy będzie ich więcej? 

Jak Pana decyzja została przyjęta przez zespół? 

- Lepiej niż się spodziewałem. Koledzy po prostu uścisnęli mi dłoń i życzyli szczęścia w walce o swoje. Dzisiaj czuję, że moja decyzja była słuszna