Tylko tu i teraz

Pierwsza scena zbiorowa wprowadza nas w klimat lat siedemdziesiątych - szerokie nogawki, koszule z wysokimi kołnierzami i muzyka zespołu Bee Gees. Głównym bohaterem jest Tony Manero (Filip Cembala), a jego historię poznajemy w czterech przestrzeniach – rozlokowanych na scenie obrotowej – dom, sklep z farbami, klub taneczny i sala treningowa. Dwa ostatnie miejsca są dla niego najważniejsze i to właśnie tam spędza najwięcej czasu. Praca, którą wykonuje na co dzień, nie jest dla niego interesująca, ale mimo tego radzi sobie świetnie. Jego mało rozgarnięty pracodawca-jąkała, grany w komiczny sposób przez Andrzeja Śledzia, docenia jego starania oferując mu nawet podwyżkę. W domu jednak, nikt tak naprawdę nie cieszy się z jego sukcesu. Bezrobotny ojciec (Marek Richter) nie radzi sobie z problemami finansowymi, przez co w domu rodzinnym Tony'ego dochodzi do licznych kłótni. Matka (Anna Andrzejewska) jest zapatrzona w zdjęcie drugiego syna, księdza i nie zauważa ani wzlotów, ani upadków Tony'ego, a siostra (Mariola Kurnicka) zdaje się nie być tym wszystkim zainteresowana. Widzimy portret amerykańskiej rodziny, dla której wartością nadrzędną jest pieniądz i poważana pozycja społeczna, do których usilnie dążą. Sceny w domu są odrobinę przerysowane, ale oddają w ten sposób relacje łączące członków rodziny oraz podział: Tony – reszta świata.

Imprezy w klubie Odyssey 2001 są dla Tony'ego chwilą wytchnienia i odpoczynku. „Uwielbiam to miejsce. Żadnej przeszłości, ani przyszłości. Tylko tu i teraz" - mówi główny bohater. Liczy się tylko ten moment. To tutaj Tony spotyka się ze znajomymi, poznaje kolejne dziewczyny i realizuje swoją ogromną pasję – taniec. Niedługo w klubie ma odbyć się konkurs tańca i Tony traktuje go bardzo poważnie. Tym razem, nie w głowie mu flirt. Liczy się ciężka praca i jej efekty. Po wielu namowach jego partnerką zostaje Stephanie (Agnieszka Przekupień). Początkowo ich relacja jest skomplikowana, ponieważ dziewczyna prowadzi całkowicie odmienny styl życia, niż Tony. Pracuje na Manhattanie, gdzie wszystko wygląda inaczej, a ludzie w inny sposób postrzegają życie. Biurowce, wyjścia na lunch, spotkania biznesowe. Stephanie wie, że ta praca jest dla niej ogromną szansą, chce się wyrwać z Brooklynu i osiągnąć w życiu prawdziwy sukces. Uwielbia tańczyć, ale twardo stąpa po ziemi i skupia się na pracy w centrum.

Od początku spektaklu uwagę przykuwa też postać Bobby'ego, bardzo wiarygodnie zagrana przez Macieja Podgórzaka, którego problemy lokują się poza salą klubu. Dziewczyna, z którą się spotykał, ale której tak naprawdę nie kocha, zaszła w ciążę i oczekuje od niego ślubu i pełnego zaangażowania w ich związek. Chłopak szuka zrozumienia u Tony'ego. Ten jednak ciągle go odpycha i zajmuje się swoimi sprawami. Wyjątkowo interesującą sceną było zmaganie się Bobby'ego z własnymi myślami na tle niemego tańca w klubie. Prosta choreografia, która zamieniała się powoli w hipnotyzujący układ, a na pierwszym planie pozostaje Bobby, który nie jest w stanie samodzielnie podjąć pewnych decyzji i jest rozerwany pomiędzy pustą zabawą w klubie a swoimi problemami. Zauważa fałsz dyskotekowego świata. Nie odnajduje się w tej przestrzeni, nie jest tak pewny siebie, jak jego pozostali koledzy z grupki „The Faces". Historia tej – najciekawszej w spektaklu – postaci, nie skończy się dobrze.

Spektakl nie jest więc cukierkowym obrazkiem młodych ludzi wchodzących w dorosłość. Na scenie Teatru Muzycznego głośno i wyraźnie pojawiają się przekleństwa, a także wypaczony obraz relacji damsko-męskich. Kobiety są traktowane przedmiotowo, jednak większość z nich nie widzi w tym nic złego. Dają się wykorzystywać, a Anette (Maja Gadzińska) dzieli się swoim ciałem z kilkoma mężczyznami w jeden wieczór. Kolejną postacią, która zmaga się z poważnymi życiowymi decyzjami jest brat Tony'ego – Frankie Junior (Tomasz Gregor). Jest księdzem, którego matka traktuje prawie jak świętego. W centralnej części jadalni wisi jego zdjęcie, w kierunku którego matka żegna się, za każdym razem kiedy wspomni imię syna. Ten jednak odkrywa, że powołanie kapłańskie nie jest jego życiową drogą i zrzuca sutannę. Tony jako jedyny wspiera Frankiego w trudnym dla niego okresie. Rozmowa braci jest jedną z ciekawszych scen spektaklu. Klimat zmienia się całkowicie, a były ksiądz podejmuje decyzję o opuszczeniu miasta. Ważną rolę w spektaklu odgrywa praca światłami, które podkreślają emocje towarzyszące bohaterom i pomagają widzom wczuć się w ich sytuację. W tym wypadku pusta, ciemna scena i punktowe światło nadają atmosferę intymności.

Momentem kulminacyjnym jest konkurs taneczny, który okazuje się być ustawiony. Tony doskonale zdaje sobie sprawę, że jego układ i wykonanie nie były najlepsze spośród zaprezentowanych tego wieczoru. W pewnym momencie, tłum młodych ludzi, zgromadzony na parkiecie przeradza się w bardzo niepokojącą zbiorowość. Niczym manekiny bezrefleksyjnie powtarzają kolejne ruchy i podkreślają sztuczność świata wytworzonego w tym miejscu. Tam nic nie dzieje się naprawdę. Zaraz potem wszystko zaczyna się sypać. Obserwujemy rozpad moralny społeczeństwa młodych nowojorczyków. Od problemów uciekają w używki, przygodny seks i zabawę do białego rana, nie zaprzątając sobie głowy takimi tematami jak zdrowie, rodzina, czy przyszłość.

Drugi akt spektaklu jest o wiele ciekawszy od pierwszego. Okazuje się, że postaci są o wiele bardziej wielowarstwowe, a ich historie są coraz bardziej skomplikowane. Tony zakochał się w międzyczasie w swojej partnerce, Stephanie i postanowił rozpocząć z nią nowe życie na Brooklynie. Kontakt z dziewczyną, która miała w życiu odmienne priorytety niż on, naprowadził go na inną drogę. Zrozumiał, że nie musi skończyć jak swoi rodzice, że może osiągnąć w życiu coś więcej i poukładać przyszłość po swojej myśli.

Spektakl nie jest jednak szczytem artystycznych możliwości ekipy Teatru Muzycznego. Historia wiernie zaadaptowana z filmowego hitu pozostaje bez reżyserskiego komentarza i nie zostawia widzowi pola do interpretacji. Jedynie część postaci jest wykreowana w sposób przekonujący, pomimo starań wspaniałych gdyńskich aktorów. Choreografie nie dają tancerzom i tancerkom Teatru Muzycznego wielkiego pola do popisu – ograniczają się do nieskomplikowanych, powtarzających się w kolejnych scenach ruchów. Piosenki nie zapadają w pamięć, a czasem nawet trudno się zorientować, który hit właśnie słyszymy, gdyż zdecydowanie nie wypadły korzystnie w polskiej wersji językowej.

Jednak fani stylu lat siedemdziesiątych będą usatysfakcjonowani. „Gorączka sobotniej nocy" zawiera kilka ciekawych scen, niezmiennie fantastyczną obsadę i wiele znanych utworów zespołu Bee Gees.