Ulubiona rozrywka dworkowej szlachty

Pierwszy polski balet narodowy, dzieło Karola Kurpińskiego i Józefa Damsego, został wskrzeszony dzięki inicjatywie Baletu Dworskiego Cracovia Danza. Spektakl jest wspólnym dziełem wielu wspaniałych artystów. Choreografia i inscenizacja są dziełem Leszka Rembowskiego, wybitnego specjalisty w zakresie tańców polskich, muzyki wysłuchamy w wykonaniu Orkiestry Kameralnej Akademii Muzycznej w Krakowie pod dyrekcją Macieja Tworka, a niezwykłe kostiumy zaprojektowała Zofia de Ines. Spektakl dopełniają tradycyjne pieśni obrzędu weselnego w wykonaniu śpiewającej białym głosem Magdaleny Wieczorek-Duchewicz.

Wspaniałe mazury, krakowiaki, polki i marsze ukazane zostaną w pełnej scenicznej krasie. Będzie ludowo, ale przede wszystkim baletowo, bo przecież "Wesele w Ojcowie" jest nazywane pierwszym polskim baletem na pointach. Taneczna opowieść o weselu w podkrakowskim Ojcowie stała się pretekstem do pokazania naszej niezwykle bogatej tradycji. Spektakl, który miał prapremierę w 1823 roku w Teatrze Narodowym w Warszawie stał się manifestacją polskości. Autorami choreografii byli wówczas: Julia Mierzyńska, tancerka baletu warszawskiego, pierwsza wykonawczyni słynnego solo-mazura z dzieła Kurpińskiego i Damsego oraz Maurice Pion. Spektakl okazał się scenicznym przebojem - w XIX wieku gościł na warszawskiej scenie ponad 400 razy.

Popularność "Wesela w Ojcowie" była tak wielka, że tańce z tego przedstawienia trafiły na salony i sale balowe, a wiele wskazuje na to, że "() spektakl ten stał się wzorem dla praktykowanej podówczas kuligowo-zapustowej maskarady tzw. wesela krakowskiego, która stała się ulubioną rozrywką dworkowej szlachty i niewątpliwie przyczyniła się do rozpowszechnienia krakowiaka na terenie niemal wszystkich ziem dawnej Rzeczypospolitej" - notuje w pracy naukowej o tańcu polskim dr Tomasz Nowak, muzykolog z Uniwersytetu Warszawskiego. Zabawę tę opisał zresztą w swoich pracach Oskar Kolberg.

W 1851 roku zespół Teatru Narodowego pokazał "Wesele w Ojcowie" w Sankt Petersburgu wzbudzając tam ogromny zachwyt rosyjskiej krytyki i publiczności. Polskie tańce narodowe podbiły Rosję swoją żywiołowością. Nie małą zasługę miał w tym zapewne temperament warszawskich tancerzy.

W 1911 roku balet "Wesele w Ojcowie" został wznowiony i utrzymywał się w repertuarze Teatru Wielkiego w Warszawie w różnych opracowaniach niemal do 1939 roku. Ponadto w latach międzywojennych można go było zobaczyć jeszcze m.in. w Poznaniu, Katowicach, a także zagranicą, m.in.: w Nowym Jorku, Petersburgu czy na Lazurowym Wybrzeżu. Zdarzało się, że balet był rozszerzany o inne kompozycje.

Po wojnie polskie teatry sięgały po ten tytuł kilkakrotnie, zaś po 1989 roku spektakl ten wystawił tylko zespół Mazowsze. Odbyło się też kilka prezentacji muzyki z baletu w wersjach koncertowych. Ostatnie z nich miało miejsce w 2011 roku w Filharmonii Narodowej. Teraz "Wesele w Ojcowie", dzieło taneczno-muzyczne, powraca w pełnej okazałości za sprawą Baletu Dworskiego Cracovia Danza.