Urok w ruchu

Czerwona Trawa to kolejne spotkania Teatru Dada z Borisem Vianem. Wielowymiarowy język teatru tańca stanowi świetny punkt wyjścia do twórczej próby interpretacji pisarstwa artysty, który w tak niezwykły i niebanalny sposób mierzy się z życiem, młodością, starością, miłością i śmiercią.

„Dada przeniosło na scenę atmosferę powieści w sposób całkowicie wolny od mimetyzmu. Czerwona Trawa pozwala widzom jej doświadczyć: to świat pogmatwanych damsko-męskich relacji, zmysłowych kolorów i smaków, przesycony surrealistycznym nastrojem. Ponadto głęboko refleksyjny, choć ani na moment nie wpadający w patos. To słodko-gorzka sztuka, która nie chce być traktowana ze śmiertelną powagą - domaga się od odbiorców uznania jej prawa do nieobowiązującego istnienia tu i teraz." Regina Lissowska, Teatr

„Jest to spektakl bezpretensjonalny, z nieśpiesznie następującymi po sobie wydarzeniami, przepełniony radosną erotyką. W Czerwonej Trawie silnie obecna jest typowa dla Dady ironia. Nie przybiera ona jednak ostrego charakteru - jest raczej spojrzeniem z przymrużeniem oka na siebie samych." Mirosław Baran, Gazeta Wyborcza

Katarzyna Chmielewska o spektaklu: „Po przeczytaniu jakiejkolwiek książki Borisa Viana rzeczywistość nie jest już taka sama. Jego surrealistyczna wizja jest tak pociągająca i otwierająca, że chciałoby się w niej przebywać i trwać, pomimo goryczy i bliżej nieokreślonego smutku. Być jak pies Senator, któremu do pełni szczęścia brakuje tylko Łapiti, albo jak Lil która posiada dwa specjalnie tresowane chrabąszcze do robienia manicure, albo tańczyć hit Diuka Ellingtona pt. Przeleć mnie."

Leszek Bzdyl o spektaklu: 1 - to książka mojego życia (przeczytałem ją po raz pierwszy mając 22 lata i jakoś utożsamiłem się z Wolfem, co wpłynęło zapewne na mój stosunek do świata przez kolejne 22 lata) 2 - jak się coś zbyt mocno kocha, to się ślepnie i traci dystans 3 - my tańczymy a nie mówimy, a przecież cały urok Viana w języku, więc musimy znaleźć podobny urok w ruchu 4 - z tego co powyżej musimy zacząć z Vianem, a potem przed nim czmychnąć, by zrobić autonomiczne, spełniające się samo w sobie przedstawienie.