Uwięzieni w popkulturze

Wymieniony w tytule znak „XD”, funkcjonujący powszechnie w komunikacji pisemnej (zwłaszcza internetowej), wyrażający wielką radość i entuzjazm, w spektaklu staje się znakiem sztuczności  oraz zmechanizowania współczesnego świata . Podkreślają to zwłaszcza sceny, w których postaci z odsłoniętymi groteskowo zębami, wykonują jednakowe, automatyczne ruchy do rytmu wyznaczanego przez metronom lub nakręcane sztuczne szczęki. Bohaterowie stawiają sobie nawzajem rozmaite bariery, wyznaczają przestrzeń ruchu, wyodrębniając z całości sceny kwadratowe pola, zamknięte mikrokosmosy, z nieprzekraczalnymi granicami. Tworzenie takich tanecznych „wysp” staje się metaforą zniewolenia, niechcianego poddaństwa, zagubienia (co znakomicie uwydatnia moment, w którym tancerka porusza się w narysowanym kredą niewielkim kwadracie, dowolnie powiększanym i zmniejszanym przez jej scenicznego partnera).

Świat bohaterów składa się z łatwo rozpoznawalnych etykiet, znaków kultury i show-biznesu. Znajdują się wśród nich przedmioty kojarzone z filmowymi superbohaterami (maska Spider-mana, peleryna Supermana), sztuką komiksu (wielkie oczy postaci z japońskiej mangi), koncernami odzieżowymi (malowane na ciele paski „Adidasa”) czy religijnym kiczem (figura Chrystusa żującego gumę). Wielość rekwizytów wyznacza skomplikowany układ znaczeń, w którym łatwo się zatracić.

Niewątpliwą zaletą spektaklu jest sarkastyczny humor oraz  ironiczne spojrzenie na rzeczywistość. Absurd goni absurd (jak w scenie zawodów psikania pastą do zębów na odległość), a pozorna powaga kryje się pod maską inteligentnej drwiny. Artyści dobrze znają przyzwyczajenia i nawyki współczesnego widza, aplikują mu zatem mieszankę mocnych estetycznych wrażeń.

Na scenie cały czas wiele się dzieje – gdy jednak rozgrywa się na niej kilka akcji jednocześnie, trudno skupić uwagę na czymkolwiek. Artystyczny „postmodernizm” spektaklu, rozumiany jako różnorodność odniesień i tradycji, może być traktowany zatem zarówno jako jego zaleta, jak i wada. Barwność przedstawienia daje bowiem efekt komunikacyjnego szumu i informacyjnej redundancji.
„XD” to jednak przede wszystkim pokaz gimnastyczno-tanecznych talentów. Andrea Amaducci, Nicola Galli, Angelo Pedroni i Francesca Pennini to młodzi i bardzo zdolni aktorzy-performerzy. Wypełniają sobą sceniczną przestrzeń, panują nad obiegiem rekwizytów, poruszają się z wdziękiem i precyzją. Wciągają przy tym widza w pułapkę automatycznych skojarzeń, którymi na co dzień mami nas popkultura.

VIII Międzynarodowy Festiwal Mandala Performance
„XD scritture retiniche sull’oscenita dei denti”, Collettivo Cinetico