W nowym przekładzie Bartosza Wierzbięty
„Cud, że jeszcze żyjemy" - aut. Thornton Wilder - reż. Marcin Hycnar - Teatr Współczesny w Warszawie„Cud, że jeszcze żyjemy" Thorntona Wildera to jedna z najważniejszych sztuk amerykańskich lat 40. Jej prapremiera odbyła się w październiku 1942 roku w New Haven (Connecticut), a w listopadzie 1942 roku została przeniesiona na Broadway w reżyserii Elii Kazana. W 1943 roku Wilder otrzymał za nią nagrodę Pulitzera.
Teatr Współczesny wraca do Wildera po niezapomnianych realizacjach „Naszego miasta" w reżyserii Erwina Axera w 1957 roku i Macieja Englerta w 1998 roku.
„Cud, że jeszcze żyjemy" w nowym przekładzie Bartosza Wierzbięty w reżyserii Marcina Hycnara to pierwsza realizacja tej niezwykle aktualnej sztuki Wildera od czasu polskiej prapremiery w Teatrze Narodowym w 1956 roku (granej pod tytułem „Niewiele brakowało").
„Wildera zawsze lubiłem. Kiedyś przeglądałem jego dorobek z myślą, że może znajdę coś, co warto zrealizować i z zaskoczeniem odnotowałem, że w roku '42 napisał sztukę „The Skin of Our Teeth", za którą dostał Pulitzera, a która w Polsce jest właściwie nieznana. Udało mi się dotrzeć do maszynopisu prapremierowego i - jak dotąd - jedynego profesjonalnego wystawienia tego dramatu w naszym kraju. Zrozumiałem, że tłumaczenie, które realia amerykańskiego kapitalizmu próbowało na siłę zmieścić w ramy Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej, skazało tę sztukę na zapomnienie. A jednak uderzyły mnie zupełnie niezwykłe linki ze współczesnością. Katastrofa klimatyczna, uchodźcy, wojna...
A przy tym absurd i humor - tak emblematyczne dla Wildera. Opowieść o zwykłych ludziach, która dodaje otuchy i daje nadzieję. Pomyślałem, że dziś też może się nam przydać... Bartosz Wierzbięta zgodził się rzecz przetłumaczyć na nowo. Cieszę się, że Teatr Współczesny w Warszawie może przywrócić tę niezwykłą sztukę polskim widzom" – opowiada reżyser spektaklu Marcin Hycnar.
Przed Państwem Antrobusowie – małżeństwo z pięciotysięcznym stażem: Maggie – czarująca pani domu i George – skromny wynalazca koła (prace nad tabliczką mnożenia i alfabetem już trwają). Wraz z dwójką dzieci i nieco ekscentryczną gosposią mieszkają w wygodnym domu na przedmieściach New Jersey. Razem przeżyli naprawdę wiele i choć sporo jeszcze przed nimi, nie tracą ducha i w przyszłość patrzą z optymizmem. Nagrodzony Pulitzerem przewrotny i błyskotliwy tekst Wildera w nowym przekładzie Bartosza Wierzbięty jest niezwykle aktualny. W dowcipnej i groteskowej formie Wilder przypomina nam, że ludzkość już nie raz stała nad przepaścią. Operuje przy tym swobodnie różnymi konwencjami, igra z oczekiwaniami widowni i demaskuje teatralne kulisy. Ale przede wszystkim daje nadzieję na lepszą przyszłość.
