We śnie
„Dzikie łabędzie" – aut. Hans Christian Andersen – reż. Arkadiusz Klucznik - Teatr Kameralny w BydgoszczyHans Christian Andersen, pisząc baśnie, rachował się z rzeczywistością.
Przeszedłem przez hol i wszedłem frontowymi drzwiami.
Jeszcze jedna zima, dlaczegóż by nie? A w ciszy rośnie Ogród Wyobraźni.
Niewidoma dziewczyna ponownie zakryła twarz dłońmi.
Te wszystkie Obrazki z wystawy, to karty taroka, którymi Andersen układa swoje puzzle. Spotykamy się w świecie jego wyobraźni od wielu pokoleń, pod każdą strefą geograficzną. Teraz do Teatru Kameralnego w Bydgoszczy przyleciały Dzikie łabędzie.
Odciski robią mi się na sercu od takich historii. Płomień płonie. Eliza, córka Króla, półsierota, po śmierci Matki, zostaje wygnana przez Złą Macochę ( ulubiona figura Andersena), a jej bracia ulegają metamorfozie w tytułowe Dzikie łabędzie. Śliczna dziewczyna udaje się w podróż, aby ukochanych braci odnaleźć i odzyskać.
Teraz słychać kroki pod drzwiami.. Eliza wraca z niczym. Macocha chce ją uwięzić, ale Elizie udaje się uciec.
Tyś nią jest, nicią, która zszywa na powrót rozerwane ciała – Miłości!
Nie, to nie tylko baśń. To przede wszystkim metafora, wskazówka. Andersen uczy nas nie tylko jak żyć. Andersen uczy nas także jak śnić.
Może trochę na wyrost. Ale skoro życie jest snem, śnijmy. Maleńkie Drzwi gdzieś są.
- Nie wiem, co za tymi Drzwiami. Ale pamiętam cytat z Williama Blake'a:
Kiedy otworzą się Drzwi Percepcji, wszystko ukaże się takim, jak jest: NIESKOŃCZONYM.
Andersen, poprzez swoje baśnie, w tym przypadku poprzez poruszającą historię o Dzikich łabędziach, pozwala nam nie tylko powoli zbliżyć się do wyjścia z Labiryntu, ale przede wszystkim daje nam porządną lekcję życia, którą można streścić w słowach: Życie jest gdzie indziej.
Staliśmy się automatami w stanie wyczuwania. Czekamy, jak Eliza, na Dzikie łabędzie, które uniosą nas na swoich bajecznych grzbietach poza Labirynt. W tę cudowną podróż zaprasza Teatr Kameralny w Bydgoszczy. Przedstawienie Arkadiusza Klucznika daje nam klucze do własnej Wyobraźni.
