Wojna niczym entropia

Próba spojrzenia z peryferii europejskiej kultury, z nowej holistycznej perspektywy ukazuje to, co nam zwykle umyka: „wojenny" charakter nie tylko europejskiej filozofii, ale również całości kultury, której system wiedzy i relacji społecznych uprzywilejowuje konflikt lub polemikę. Jeśli przyjąć taki punkt widzenia, to kolonializm i rasizm, logika podboju, eksterminacji i dehumanizacji – elementy kultury przemocy, tak widocznej choćby w toczącej się w Ukrainie wojnie – podobnie jak ukształtowane na wzór pól bitwy przestrzennie, mogą być traktowane jako nieodłączne aspekty europejskiej nowoczesności.

Hasło POLA WALKI to reakcja na to, co przez ostatnich parę lat dzieje się na świecie: wzmożenie, które dla wielu pokoleń przyzwyczajonych, przynajmniej od połowy lat dziewięćdziesiątych, do „stabilnego wzrostu" w „najlepszym z możliwych światów", jest czymś niepokojącym i porównywalnym z wrażeniem spadania, z traceniem gruntu, który zaczyna obsuwać się spod nóg.

Wojna w Ukrainie, wojna w Syrii, World Trade Center, zamachy terrorystyczne, kryzys uchodźczy, widma Fukushimy, pandemia COVID-19, wydarzenia w Białorusi, nadchodząca katastrofa klimatyczna - to tylko skrawki obrazu, pojedyncze POLA WALKI. Dochodzi do tego codzienna walka o podstawowy byt i bezpieczeństwo rodziny. I wiele innych potyczek, których wynik nie jest bez znaczenia dla kształtu świata, w którym żyjemy. Te wszystkie rozproszone POLA WALKI, zagrożenia i katastrofy są ze sobą powiązane. Niepokój rodzi się, gdy sposób, w jaki mechanizmy te są ze sobą połączone, umyka nam lub gdy staje się nieczytelny: gdy nie rozumiemy lub nie odczuwamy związku między faktami a afektami, między obrazami a ich wyjaśnieniem. Lęk udziela się nam, a jednocześnie pozostaje czymś trudnym do uchwycenia i zwizualizowania – dlatego tak ważne wydaje się oswajanie go i przede wszystkim zrozumienie źródeł kryzysów czy konfliktów poprzez teatr i sztukę.

Tegoroczna idea Festiwalu Prapremier jest swoistą kontynuacją zeszłorocznego hasła OŚWIECENIE. W tym roku bardziej niż samemu rozumowi pragniemy przyglądać się polom walki, jej strategiom, przyczynom, ofiarom i katom. W zeszłorocznej edycji skupialiśmy uwagę przede wszystkim na Ukrainie. W nadchodzącej edycji pragniemy przyjrzeć się Rumunii, która poprzez swoje historyczne relacje, a także doświadczenie zarówno faszyzmu jak i komunizmu - może być dla nas polem badawczym, nie tylko przez pryzmat historyczny, ale także transformacyjny, współczesny - ekonomiczny i polityczny.

Konkurs dramaturgiczny AURORA organizowany jest od 2021 roku w ramach Festiwalu Prapremier. Został on powołany z okazji jego jubileuszowej 20. edycji. Konkurs kierowany jest do dramatopisarzy i dramatopisarek z krajów Centralnej i Wschodniej Europy, Bałkanów, Kaukazu i Azji Centralnej. AURORA - Nagroda Dramaturgiczna Miasta Bydgoszczy przyznawana jest za wybitny dramat współczesny. Naszą intencją jest poszukiwanie nowych języków, estetyk i kierunków rozwoju współczesnego teatru.

Aurora to z jednej strony symbol zorzy polarnej, świtu i odnowy, z drugiej zaś to symbol zmian - idee bliskie Teatrowi Polskiemu.
Wierzymy, że dziś, po ponad 30. latach od transformacji ustrojowej, Polska może stać się swoistym centrum współczesnego dramatu i teatru, platformą pomiędzy wschodem i zachodem. Kraje AURORY łączy przede wszystkim wspólne doświadczenie historyczne, ale też ekonomiczne i emancypacyjne. Wspólnota przemian ustrojowych i społecznych daje szansę na wypracowanie nowych języków, narracji i estetyk, które w sposób różnorodny i pełny mogą stać się ważnym głosem w budowaniu tożsamości regionu. Dziś szeroko rozumiany "Wschód" jest obszarem, na którym wyraźnie i wielopłaszczyznowo dokonuje się proces dekolonizacji, zmiany perspektyw, wektorów i sposobów postrzegania. Narodowe racje, tradycje, często wzajemnie wykluczające się idee, pytania o kondycję człowieka, narodowość, przynależność, prawdę historyczną i społeczną są wciąż żywe i stają się tematem dla twórców i twórczyń teatralnych, w szczególności zaś dla dramatopisarek i dramatopisarzy.

Dialog i wymiana doświadczeń - także tych najbardziej bolesnych i współczesnych, a także tych, których nie poddano jeszcze dyskursom, są dla nas przyczynkiem do budowania wspólnoty i przyglądania się globalnym zmianom.

W 2023 roku zaproszenie do wzięcia udziału w konkursie skierowaliśmy do Autorów i Autorek z Polski, ale także z: Ukrainy, Białorusi, Litwy, Łotwy, Estonii, Finlandii, Gruzji, Armenii, Węgier, Czech, Słowacji, Albanii, Chorwacji, Serbii, Bośni i Hercegowina, Mołdawii, Rumunii, Macedonii, Słowenii, Bułgarii, Czarnogóry, Kosowa, Kazachstanu, Kirgistanu, Tadżykistanu, Uzbekistanu, Azerbejdżanu, Turkmenistanu.

Nabór tekstów w języku polskim, angielskim, ukraińskim bądź rosyjskim trwał do 16 kwietnia. Do tegorocznej, III edycji AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy zgłoszonych zostało 257 utworów spełniających wymogi regulaminowe. Wśród nadesłanych utworów znalazło się 134 dramatów w języku polskim, 31 w języku ukraińskim, 38 w języku rosyjskim i 54 w języku angielskim. Ich autorki i autorzy pochodzą z 17 krajów.

Listę finalistów i finalistek konkursu poznaliśmy 30 czerwca 2023 roku.

Jury 3. edycji AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy w składzie: Davit Gabunia, Julia Holewińska, Agnieszka Lubomira Piotrowska, po przeczytaniu 257 utworów z 17 krajów postanowiło zakwalifikować do Finału następujące sztuki:
- „Ifigenia" autorstwa Joanny Bednarczyk (Polska)
- „Trwałość szkła hartowanego" tytuł oryginalny: «Otpornost kaljenog stakla» autorstwa Danilo Brakočević (Serbia) „Zakon zaścielonych łóżek" (tytuł oryginalny: «Орден застеленных кроватей») autorstwa Leny Laguszonkowej (Ukraina) „Rigor Mortis" autorstwa Małgorzaty Maciejewskiej (Polska)
- „Znikanie" tytuł oryginalny: «Nestajanje» autorstwa Tomislava Zajeca (Chorwacja)

Ponadto Jury wyróżniło i zarekomendowało do wystawienia teatrom w Polsce i zagranicą następujące sztuki:
- „Jak chwasty tylko, że gorsze" Zuzanna Bojda (Polska)
- „Tomorrow Is (For Now) Always Here" Iva Brdar (Serbia)
- "Pravda" Lasha Bugadze (Gruzja)
- "Raj utworzony" Beniamin Bukowski (Polska)
- "The World Deserves The End of the World" Tijana Grumić (Serbia)
- "Emma" Mikita Ilyinchyk (Bialoruś)
- „Дорогой папа" Ismail Iman (Azerbejdżan)
- „Dobrze ułożony młodzieniec" Jolanta Janiczak (Polska)
- „Prawdziwy Norweski Black Metal" Michał Kmiecik (Polska)
- "Море залишиться" Oleg Mikhailov (Ukraina)
- „Depresja w kapitalizmie" Dorota Miśkowicz (Polska)
- "Готель Великобитанїя" Kateryna Penkova (Ukraina)
- „Marcelina" Zdenka Pszczołowska (Polska)
- „Мороз" Konstantin Steshik (Białoruś)
- „Poza bezpieczny styl przywiązania" Małgorzata Szczerbowska (Polska)
- "Історія одного провізора, або Малайські панголіни ні в чому не винні" Luda Tymoshenko (Ukraina)
- "Зелені коридори" Natalia Vorozhbyt (Ukraina)
- "Перевїзник" Nina Zakhozhenko (Ukraina)

W kolejnym etapie pięcioosobowa Kapituła wybierze zwycięski tekst i przyzna AURORĘ - Nagrodę Dramaturgiczną Miasta Bydgoszczy w wysokości 50.000 zł. Dodatkowe nagrody dla finalistów przyzna Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, które jest partnerem konkursu.

Zwycięzców poznamy podczas XXII edycji Festiwalu Prapremier, który odbędzie się w dniach 13-28 października 2023 roku w Teatrze Polskim w Bydgoszczy. Gala wręczenia AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy odbędzie się 28 października w Młynach Rothera.

tekstów zostało zgłoszonych do pierwszego etapu konkursu
tekstów w języku polskim
teksty w języku angielskim
teksty w języku ukraińskim
teksty w języku rosyjskim
krajów ma swoich reprezentantów wśród zgłoszonych autorów i autorek.
tekstów zostanie zakwalifikowanych do ścisłego finału AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy. Wszystkie finałowe teksty zostaną zaprezentowane w formie szkiców scenicznych w trakcie Festiwalu Prapremier 2023
złotych to główna nagroda w konkursie AURORA. Nagroda Dramaturgiczna Miasta Bydgoszczy. Nagrody dodatkowe dla finalistów przyzna partner nagrody - Stowarzyszenie Autorów ZAIKS

PARTNER:

13.10 19.00 ZNIKNIĘCIA | reż. Cristian Ban | INAUGURACJA FESTIWALU PRAPREMIER 2023 Teatrul Andrei Muresanu | Rumunia
14.10 19.00 OSTATNIE DNI ELENY I NICOLAE CEAUȘESCU | reż. Wojciech Faruga | PREMIERA Teatr Polski w Bydgoszczy
15.10 16.00 OSTATNIE DNI ELENY I NICOLAE CEAUȘESCU | reż. Wojciech Faruga
Teatr Polski w Bydgoszczy
17.10 19.00 JAK NIE ZABIŁEM SWOJEGO OJCA I JAK BARDZO TEGO ŻAŁUJĘ | reż. Mateusz Pakuła Teatr Łaźnia Nowa | Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach
18.10 19.00 WERTER. INSPIROWANE „CIERPIENIAMI MŁODEGO WERTERA" REZYDENCJA ARTYSTYCZNA | reż. Grzegorz Jaremko Teatr Polski w Bydgoszczy

19.10 19.00 20.30
CYBER ELF | reż. Magda Szpecht
ÆEFEKT PRODUCTIONS | Nowy Teatr w Warszawie | Festiwal SIRENOS w Wilnie TEATR WOJNY | spotkanie Mai Kleczewskiej i Zheni Doliak

20.10 19.00 ANTYGONA W AMAZONII | reż. Milo Rau NTGent | Belgia
21.10 19.00 STELLA WALSH. NAJSZYBSZA OSOBA ŚWIATA | reż. Jan Jeliński Teatr Polski w Bydgoszczy

22.10 12.00 17.00
STREFA MILITARNA – spacer performatywny | Mikita Ilyinchyk
DEBATA FINALISTEK I FINALISTÓW AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy | prowadzenie: Jacek Wakar

23.10 19.00 RIGOR MORTIS | Małgorzata Maciejewska |finalistka AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy szkic sceniczny |reż. Michał Zadara
24.10 19.00 ZAKON POŚCIELONYCH ŁÓŻEK | Lena Laguszonkowa |finalistka AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy szkic sceniczny | reż. Katarzyna Kalwat
25.10 19.00 ZNIKANIE | Tomislav Zajec |finalista AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy szkic sceniczny | reż. Adam Orzechowski
26.10 19.00 IFIGENIA | Joanna Bednarczyk |finalistka AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy szkic sceniczny | reż. Jan Jeliński
27.10 19.00 ODPORNOŚĆ SZKŁA HARTOWANEGO | Danilo Brakočević |finalista AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy szkic sceniczny | reż. Olga Chajdas

28.10 18.00 19.00
DEBATA KAPITUŁY AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy GALA FINAŁOWA AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy

Cristian Ban
Elise Wilk
Irina Chirila
Ördög Gyárfás Ágota
Sebastian Marina, Elena Popa, Anca Pitaru, Iulian Trăistaru, Costi Apostol,
Mădălina Mușat
Spektakl „Zniknięcia" wyreżyserowany przez Cristiana Bana oparty jest na
tekście Elise Wilk , za który autorka zdobyła w ubiegłym roku AURORĘ.
Nagrodę Dramaturgiczną Miasta Bydgoszczy.
W swoim charakterystycznym stylu, zachowującym balans między humorem
a powagą, reżyser przybliża publiczności historię saksońskiej rodziny w
Rumunii, która przez różne okoliczności towarzyszące ich egzystencjalnej
podróży została zmuszona do życia w rozłące.
„Spektakl będzie intymnym spotkaniem widzów z historią saksońskiej rodziny w Rumunii, zaczynającą się w 1944 roku i trwającą aż do obecnej chwili. Jest to wyjątkowy tekst i bardzo cieszę się, że po wielu latach starań, współpraca z Elizą odbywa się właśnie w Sf. Gheorghe w towarzystwie, z którym odważyłbym się wystawić każdy spektakl", mówi reżyser Cristian Ban.
Projekt współfinansowany przez Rumuński Instytut Kultury w ramach programu CANTEMIR, zapewniającego wsparcie finansowe projektów kulturalnych przeznaczonych dla środowiska międzynarodowego. Rumuński Instytut Kultury nie bierze odpowiedzialności za treść materiału.
Fot. Volker Vornehm

Wojciech Faruga
Julia Holewińska
Radosław Duda
Natalia Kawałek
Bartłomiej Gąsior
Magdalena Niedźwiecka
Hanna Gruszczyńska
Mirosław Guzowski, Damian Kwiatkowski, Karol Franek Nowiński, Michalina Rodak, Małgorzata
Trofimiuk, Małgorzata Witkowska, Marcin Zawodziński
W nowym, autorskim tekście Julii Holewińskiej „Ostatnie dni Eleny i Nicolae Ceaușescu" twórcy
i twórczynie przyglądają się zmierzchowi dyktatury rumuńskich przywódców. Dramat pokazuje
upadek władców, śledzi etapy, w których z bogów stają się więźniami i w końcu giną.
W grudniu 1989 roku małżeństwo Ceaușescu widziało, co dzieje się na ulicach i jak demonstranci
reagują na ich widok, jednak nie dopuścili do siebie myśli, że to właśnie przeciwko nim zwraca się
społeczeństwo. Zdaniem obojga ich sytuacja wynikała ze zdrady. Ceauşescu do samego końca
odrzucali zarzut o wpędzenie kraju w głód i nędzę, wskazywali za to na osiągnięte przez nich
sukcesy. Twórców i twórczynie przedstawienia interesują też losy i zachowania osób,
które towarzyszyły małżeństwu w ich ostatnich godzinach. Nasze wyobrażenia o wojnie, ale także
dyskursy filozoficzne z drugiej połowy XX wieku utraciły swój sens. Słynna koncepcja Francisa Fukuyamy głosząca koniec historii brzmi dziś jak chichot Historii. Dziś cały demokratyczny świat czeka na obalenie Wladimira Putina. 33 lata temu oczy świata zwrócone były w stronę Rumunii i obalenia rządów Nicolae i Eleny Ceaușescu. Ostatnie dni ich dyktatury, a następnie rozstrzelanie przed kamerami na nowo ustawiły optykę rewolucji, ale też medialnego show, jakim niewątpliwie była ta egzekucja.
Spektakl otrzymał patronat Rumińskiego Instytutu Kultury.

Mateusz Pakuła
Justyna Elminowska
Zuzanna Skolias-Pakuła, Antonis Skolias, Marcin Pakuła
Zuzanna Skolias-Pakuła
światła Paulina Góral
Maciej Kaszyński
Olga Balowska
Katarzyna Białooka
Andrzej Plata, Wojciech Niemczyk, Jan Jurkowski, Szymon Mysłakowski, Marcin Pakuła
Jeśli choć raz wyliście z bezsilności, lekarz zwracał się do Was w trzeciej osobie, a ksiądz powtarzał
Wam, że cierpienie uszlachetnia, nie możecie przegapić tego spektaklu! „Jak nie zabiłem swojego
ojca i jak bardzo tego żałuję" to adaptacja głośnej książki Mateusza Pakuły, dramatopisarza,
dramaturga i reżysera teatralnego, znanego łaźniowym widzom z takich spektakli jak „Lem vs. P. K.
Dick", „Pluton p-Brane" i „Wieloryb the Globe".
To osobista opowieść o procesie umierania jego ojca, który chorował na raka trzustki, ale też
historia bezradności i wściekłości na instytucje państwa, służbę zdrowia i Kościół, które zadają
chorym dodatkowe cierpienia. „Współumieranie", o którym napisał Mateusz Pakuła, nie jest
jednostkowym doświadczeniem. Z bezradnością, wściekłością i gniewem mierzą się tysiące ludzi w
całej Polsce, którzy nie mogą decydować o własnym losie, a ich bliskim ogranicza się prawa.
To krzyk o eutanazję w chwilach przekraczania granic cierpienia. Ale myli się ten, kto myśli, że zobaczy na scenie smutną opowieść, bo w spektaklu nie zabraknie groteski i komizmu, tak bliskich wszystkim spektaklom Pakuły.

Grzegorz Jaremko
Mateusz Górniak
Anna Maria Karczmarska
Justyna Banaszczyk
Adam Pakieła
Adam Graczyk, Emilia Piech, Michał Surówka

Książki zbójeckie mogą być narzędziami do operacji na sobie samym, potrafią zmienić bieg życia, strącić w beznadzieję albo naładować energią do fascynujących i niebezpiecznych podróży. Jedną z nich są „Cierpienia młodego Wertera", które dostarczają paliwa do ponownego uruchomienia mitu Zakochanej Osoby.
Epistolarna powieść Goethego o destrukcyjnej miłości to kopalnia postaw przedkładających uczucie ponad wszelką racjonalność i była aktualizowana w licznych ujęciach pokoleniowych. Kolejne generacje odwoływały się do postaci Wertera, żeby dopełniać własne narracje o pędzie ku śmierci czy miłości, której nie da się znieść.
Zamiast rekonstrukcji powieściowej akcji, proponujemy tożsamościowy kalejdoskop. Werter zestawiony z romantyczną poezją i namysłem teoretycznym nad miłością, filtrowany przez japońskie kluby samobójcze, twórczość muzyczną sad boys, a także powracającą kulturę emo. Samotny, wyalienowany Werter staje się przyczynkiem do opowieści o miłości własnej, performowaniu siebie, igraniu ze śmiercią i produkowaniu nowych sposobów bycia i kochania.

Magda Szpecht
Olga Drygas
Natan Berkowicz & DZIKI
Krzysztof Kaliski
Kristė Savickienė (SIRENOS) i Olga Drygas (Nowy Teatr)
Michał Rogulski ÆFEKT
Wszyscy znamy obrazy ze zniszczenia Teatru Dramatycznego w Mariupolu, druzgocącego
przykładu rosyjskiej agresji obojętnej na los dzieci, nieuzbrojonych cywilów czy po prostu na
ludzkie życie. Teatr wykorzystany jako schron został obrzucony bombami i całkowicie
zniszczony pomimo jasnego ostrzeżenia o znajdujących się w środku dzieciach. Wyrysowany
kredą napis w języku rosyjskim „дeти" obiegł cały świat, wysyłając jasny komunikat.
Władimir Putin i jego poplecznicy wypowiedzieli wojnę totalną cywilizacji, ludzkości i kulturze,
wciągając w sam środek konfliktu teatr – dosłownie i w przenośni.
Ale co teatr może zrobić, żeby pomóc Ukrainie?
Po wybuchu wojny 24 lutego 2022 roku reżyserka teatralna Magda Szpecht postanowiła
wrócić do swojego pierwszego zawodu – dziennikarstwa. Porzucając dotychczasowe zajęcia,
wybrała drogę Cyber Elfa – walczącej z rosyjskimi trollami, fake newsami i dezinformacją cyberaktywistki. Jej codziennym polem bitwy i narzędziami do udostępniania sprawdzonych informacji stały się platformy społecznościowe (Facebook, Instagram, Telegram, YouTube i inne), ale też portale informacyjne, kanały telewizyjne i wiadomości z pierwszej ręki. Wszystko to, aby chronić pierwszą – i może kluczową dla stron wyłączonych z konfliktu – linię frontu: odbywającą się w cyberprzestrzeni walkę o prawdę.
Wykład „Cyber Elf" jest nie tylko podsumowaniem dotychczasowej działalności Magdy Szpecht jako cyberaktywistki. To działanie tu i teraz, z jednej strony pozwalające nam na wgląd w codzienną walkę i zadania, przed jakimi staje artystka w obliczu kolejnych rozdziałów wojny. Z drugiej, jest to okazja dla każdego z nas, aby poznać proste narzędzia, dzięki którym możemy włączyć się w konflikt i pomóc Ukrainie w jej walce o wolność. Fot. Candy Welz

W tym roku w ramach kolejnej edycji Festiwalu Prapremier badamy i rozpoznajemy pola, na których współczesny teatr toczy walkę. Jednak zdarzają się okoliczności, które sprawiają, że niebezpieczną walką jest już samo tworzenie teatru.
W maju bieżącego roku polska reżyserka teatralna, laureatka wielu najważniejszych krajowych i europejskich nagród wyreżyserowała "Dziady" Adama Mickiewicza w Narodowym Akademickim Teatrze Dramatycznym im. Iwana Franki w Iwano-Frankiwsku. O tej produkcji, która wydarzyła się wobec trwającej w Ukrainie wojny, a próby przerywane były kolejnymi alarmami bombowymi rozmawiać z reżyserką będzie Zhenia Doliak, aktorka Teatru Polskiego w Bydgoszczy. Wstępem do rozmowy będzie projekcja fragmentów nagrania spektaklu.
Maja Kleczewska
Studiowała psychologię na Uniwersytecie Warszawskim i reżyserię w Akademii Teatralnej w Warszawie, gdzie obecnie pracuje jako wykładowca na kierunku reżyserii.
Jest absolwentką krakowskiej Akademii Sztuk Teatralnych, debiutowała spektaklem „Jordan" A. Reynolds and M. Buffini w 2001 roku w Teatrze Słowackiego w Krakowie. Zawodowo związana z teatrami w Krakowie, Warszawie, Hamburgu, Ljublianie , Poznaniu, Opolu, Bydgoszczy, Wałbrzychu.
Jej spektakle były pokazywane na festiwalach w Wenecji („Wściekłość" Jelinek), Paryżu („Sen nocy letniej" Szekspira) , Londynie („Makbet" Szekspira) , Berlinie („Sen nocy letniej" Szekspira), Tibilisi („Zmierzch bogów" wg scenariusza L. Viscontiego), Seulu („Makbet" Szekspira), Madrycie („Pod presją" wg scenariusza J. Cassavetesa) , Nitrze („Woyzeck" A. Buchnera), Moskwie („Babel" Jelinek), Sankt Petersburg („Fedra" wg własnego scenariusza).
Dwukrotna laureatka nagrody Laur Konrada na festiwalu Interpretacje w Katowicach ( za spektakle „Woyzeck" Buchnera i „Dybuk" Anskiego) Trzykrotna laureatka nagrody Olśnienia Onetu (za „Hamleta" Szekspira, „Pod presją" wg J. Cassavetesa, „Dziady" Mickiewicza) Laureatka Paszportu Polityki (2006). Otrzymała również Nagrodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego (2013), Nagrodę Srebrny Lew na Biennale di Venezia (2017), Nagrodę miesięcznika Teatr im. K. Swinarskiego (2018) oraz Grand Prix Festiwalu Boska Komedia (2018).
Zhenia Doliak
Ukraińska aktorka, absolwentka Narodowego Uniwersytetu Teatru, Filmu i Telewizji I.K. Karpenko-Kary w Kijowie. W latach 2020-2022 aktorka Ukraińskiego Akademickiego Teatru Muzyczno-Dramatycznego im. Wasyla S. Wasylki w Odessie. Występowała m.in. w spektaklu „Demony" na podstawie sztuki Natalii Worożbyt (Lidka), inscenizacji powieści Horace'a McCoya „Czyż nie dobija się koni?" (Ruby), „Pippi Pończoszanka" w inscenizacji Leny Laguszonkowej (Pippi), czy w „Jarmarku soroczyńskim" na podstawie Mikołaja Gogola w reżyserii Konstantina Pivovarova. Od 2022 roku aktorka Teatru Polskiego im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy, gdzie można ją zobaczyć w "Ameryce" Julii Holewińskiej, "Komediantce" w reżyserii Anity Sokołowskiej i "Stelli Walsh. Najszybszej osobie świata" Anny Mazurek w reżyserii Jana Jelińskiego.

ANTYGONA W AMAZONII
Milo Rau Elisabeth de Loore, Pablo Casella Milo Rau
Milo Rau & Zespół Giacomo Bisordi Martha Kiss
Perrone, Douglas Estevam Kaatje De Geest, Carmen Hornbostel
Eva-Maria Bertschy Elia
Rediger, Pablo Casella Anton Lukas Anton Lukas, Gabriela Cherubini, Jo De
Visscher Dennis Diels Moritz Von Dungern Joris Vertenten
Fernando Nogari Katelijne Laevens Chara
Kasaraki, Lotte Mellaerts Klaas Lievens, Gabriela Gonçalves
Jack Do Santos Oliver Houttekiet
Marijn Vlaeminck Max Ghymonprez, Sander Michiels, Raf Willems Liesbeth Standaert Katelijne Laevens Workshops NTGent Caroliny Bufolin
Frederico Araujo, Sara De Bosschere, Arne De Tremerie Muzyka Pablo Casella Na Ekranie Kay Sara, Gracinha Donato, Célia Maracajà, Chór Bojowników Movimento Dos Trabalhadores Rurais Sem Terra (MST), Tiresias – Ailton Krenak
NTGent The International Institute Of Political Murder (Iipm), Festival D'avignon, Romaeuropa Festival, Manchester International Festival, La Vilette Parijs, Tandem – Scène Nationale (Arras Douai), Künstlerhaus Mousonturm (Frankfurt), Equinoxe Scène Nationale (Châteauroux), Wiener Festwochen Movimento Dos Trabalhadores Rurais Sem Terra (Mst) Przy Wsparciu Goethe Institut Saõ Paulo,
Pro Helvetia Programme Coincidencia – Kulturausch Schweiz – Südamerika, Seyntex, The Belgian Tax Shelter
W ramach „Antygony w Amazonii", Milo Rau wraz z jego zespołem wyruszają do Pará, brazylijskiego stanu, w którym lasy płoną przez wciąż rosnące pola soi, a kapitalizm wyniszcza naturę. Wspólnie z rdzennymi mieszkańcami, aktywiści oraz aktorzy odtwarzają Antygonę Sofoklesa na okupywanej części brazylijskiej Amazonii. Krwiste zderzenie tradycyjnej mądrości z turbo-kapitalizmem ukazuje epopeję walki ludzkości z jej własnym upadkiem motywowanym chciwością, ślepotą oraz pychą.
W ramach tego eksperymentu, Ogólnoświatowy Zespół NTGent połączył siły z brazylijskimi artystami. Po raz pierwszy w historii teatru, rdzenna aktorka gra Antygonę, a chór tej tragedii składa się ocalałych największej w dotychczasowej historii rzezi bezrolnych ludzi przez brazylijską policję. Produkcja „Antygony w Amazonii" zakończyła się w dzień 27. rocznicy masakry z 17 Kwietnia 1996 roku, w samym miejscu zbrodni: autostradzie federalnej BR-155. Odtworzenie tego pogromu odbyło się publicznie, by uwydatnić metaforę niesławnej wojny cywilnej, która wyznacza początek mitu o Antygonie.
Partnerem XXII edycji Festiwalu Prapremier oraz polskiego pokazu spektaklu „Antygona w Amazonii" jest Ambasada Belgii – Przedstawicielstwo Flandrii w Polsce i Krajach Bałtyckich.
Fot. Voorpublicatie

STELLA WALSH. NAJSZYBSZ OSOBA ŚWIATA
Jan Jeliński
Anna Mazurek
Dorota Nawrot
Adam Zduńczyk
Wojciech Grudziński
Magdalena Niedźwiecka, Lena Tworkowska
Bartłomiej Chmara, Karolina Lewandowska, Robert Łosicki, Marcin Muszyński
Hanna Gruszczyńska
Zhenia Doliak, Katarzyna Pawłowska| Emilia Piech, Jerzy Pożarowski, Michał Surówka,
Małgorzata Witkowska
Stella Walsh przychodzi na świat w 1911 roku w Wierzchowni. Rok później razem z matką
emigruje do Stanów Zjednoczonych. Już jako nastolatka odnosi sukcesy w zawodach
sprinterskich. W 1932 roku zdobywa złoto na olimpiadzie w Los Angeles na dystansie 100
metrów, a w 1936 roku srebro na olimpiadzie w Berlinie. Po zakończeniu kariery
zajmuje się trenowaniem młodzieży.
4 grudnia 1980 roku w trakcie napadu Stella Walsh (właś. Stanisława Walasiewicz) zostaje
śmiertelnie postrzelona przez jednego z napastników. Przeprowadzona sekcja zwłok
wykazuje, że Stella była osobą interpłciową. Wyniki sekcji wywołują transfobiczne śledztwo,
którego stawkę stanowią zdobyte medale i ustanowione rekordy. Stelli zarzuca się świadome
oszustwo i zajmowanie miejsca „prawdziwym kobietom". Media obiega nagłówek „STELLA WAS FELLA" („Stella była chłopakiem"). Twórcy spektaklu tworzą biograficzną fikcję o postaci Stellli Walsh, wychodząc od tego, czego o niej nie wiemy, co pozostaje tematem domysłów i spekulacji.
Z czym mierzyła się Stella? Jakie znaczenie dla jej decyzji o utrzymaniu w tajemnicy swojej interpłciowości miało dorastanie w konserwatywnym, katolickim domu? Czy eksplorowała swoją nienormatywną tożsamość płciową i seksualną? Głównym tematem opowieści twórcy czynią doświadczenie dyskryminacji osoby interpłciowej. Dyskryminacji, która zaczynać się może już w domu rodzinnym i w gronie najbliższych osób.

Bydgoszcz jest nazywana "Polską stolicą NATO". To właśnie tutaj znajdują się siedziby jednostek Paktu Północnoatlantyckiego. Miasto stanowi nowoczesne centrum militarnego potencjału kraju. Tutaj możemy czuć się bezpieczni i chronieni. Ale czy na pewno?
W ramach swojego kolejnego projektu artystycznego Mikita Ilyinchyk przygląda się sferze bezpieczeństwa militarnego Bydgoszczy. Analizując współczesny krajobraz miasta, bada, w jaki sposób wpływa on na psychologiczne poczucie bezpieczeństwa i świadomość jego mieszkańców. Czy bliska obecność NATO sprawia, że czujemy się bezpieczni? Czy myślimy o potencjalnych zagrożeniach, mijając placówkę wojskową w drodze do sklepu? Czy Bydgoszcz jest centrum bezpieczeństwa całego kraju, czy może potencjalną strefą działań wojennych? Czy baza NATO może być pułapką? Zadając te pytania, Ilyinchyk zestawia współczesność ze źródłami historycznymi i eksplorując miejsca pamięci, poszukuje tożsamości Bydgoszczy jako pola pokoju/walki.
Mikita Ilyinchyk jest dramaturgiem i reżyserem polskiego pochodzenia urodzonym na Białorusi. W 2021 roku jego sztuka "Dark Room" zwyciężyła w pierwszej edycji konkursu AURORA. W ramach rezydencji, przyznanej jako nagroda specjalna dyrekcji Teatru Polskiego w Bydgoszczy, wyreżyserował spektakl "F***ing in Brussels", którego premiera odbyła się podczas zeszłorocznego Festiwalu Prapremier. Obecnie Ilyinchyk mieszka w Bydgoszczy, rozwijając swoje projekty artystyczne, realizowane zarówno w kraju, jak i za granicą.
"Strefa Militarna" to zaproszenie do udziału w spacerze performatywnym, w którym różnorodne narzędzia, media i formy cyfrowe, staną się przewodnikami po militarnym obliczu miasta. Podążając za tą interaktywną narracją, odkrywamy na nowo oswojone już przestrzenie, prowokujemy do spojrzenia z odmiennych perspektyw i ujawniamy dualizm znaczeń. 22. października o godzinie 12.00 zapraszamy pod pomnik Łuczniczki w parku Jana Kochanowskiego (Aleje Adama Mickiewicza), gdzie rozpoczniemy wspólny spacer, którego przewodnikiem będzie autor projektu, Mikita Ilyinchyk.
Projekt "Strefa Militarna" jest częścią procesu powstawania nowej sztuki Mikity Ilyinchyka. Projekt realizowany jest w ramach programu Instytutu Teatralnego im. Zbigniewa Raszewskiego w Warszawie - III edycji rezydencji artystycznych IT dla twórczyń i twórców z Białorusi i Ukrainy.

Jacek Wakar
"AURORA ma w czym wybierać i wybiera utwory spełnione, a przy tym bardzo różnorodne. Tyle że ich autorzy zdają się nie mieć złudzeń i nie zamierzają ani sobie ani nam mydlić oczu. Choć finaliści AURORY 2023 pochodzą z czterech różnych krajów, dzieli ich wiele, gdy idzie o artystyczny temperament, twórcze strategie i wreszcie życiowe doświadczenie, łączy spojrzenie na świat" pisze Jacek Wakar we wstępie do tegorocznej antologii sztuki finałowych AURORY.
O doświadczeniach teatralnych i życiowych, dramatopisarskim spełnieniu i zawodowych planach, a także o wyzwaniach, jakie stoją przed współczesną dramaturgią w obliczu dynamicznych zmian społeczno-politycznych dyskutować będą finaliści i finalistki III edycji AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy. Wydarzenie to rozpocznie blok działań związanych z tegorocznym finałem Konkursu.
Spotkanie poprowadzi Jacek Wakar - krytyk teatralny, dziennikarz, autor bloga Zdania Wakara.
JACEK WAKAR
Krytyk teatralny, dziennikarz, publicysta. Był studentem Jerzego Koeniga na Wydziale Wiedzy o Teatrze warszawskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza (1991). Juror festiwali teatralnych m. in. Festiwalu Gombrowiczowskiego, Kaliskich Spotkań Teatralnych, Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi, Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych R@port w Gdyni i Festiwalu Szekspirowskiego w Gdańsku, czy krakowskiej Boskiej Komedii. Kurator projektu Uniwersytet Patrzenia Teatrem w Domu Utopii w Krakowie. Publikował m.in. w „Dzienniku Gazecie Prawnej" oraz „Skarpie Warszawskiej". Był redaktorem naczelnym miesięcznika „Foyer", kierownikiem redakcji publicystyki kulturalnej „Dwójki" Polskiego Radia oraz szefem działów kultury „Dziennika Polska-Europa
Świat" i „Przekroju". Autor książek „Przyczajony geniusz. Janusz Gajos. 21 opowieści", „Zawód: aktor" oraz "Pierwsze życie Marka Kondrata".
W dniach od 23 do 27 października wszystkie finałowe sztuki zostaną zaprezentowane publiczności w formie szkiców scenicznych, po każdej prezentacji odbędzie się spotkanie z twórcami i twórczyniami, które poprowadzi Tomasz Domagała.

– reżyser teatralny, założyciel i dyrektor artystyczny Nowego Teatru w Warszawie. Należy do odnowicieli języka teatru, jest jednym z najistotniejszych twórców teatru europejskiego. Ponad dziesięcioma realizacjami Szekspirowskimi stworzył nowy kanon realizacji dzieł Stradfordczyka. Intensywnie eksploruje też współczesne możliwości tragedii antycznej. W swoich przedstawieniach Warlikowski stale odnawia przymierze z widzem, czyniąc publiczność częścią wspólnego procesu dochodzenia do sensów i znaczeń. Jego przedstawienia są swoistą teatralną debatą, której rezultat nie jest nigdy z góry przesądzony. Od kilku lat intensywnie pracuje także w operze, przenosząc na jej grunt swoje teatralne odkrycia i działając na rzecz reteatralizacji opery. Warlikowski urodził się w 1962 roku w Szczecinie. Studiował historię, filologię romańską i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1983 roku wyjechał do Francji, gdzie uczęszczał na seminarium z teatru antycznego w École Pratique des Hautes Études, na Sorbonie studiował filozofię, literaturę francuską i języki. W 1989 roku wrócił do kraju. Dyplom reżyserski zdobył na Wydziale Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Krakowie w 1993 roku. W 1999 roku rozpoczął kilkuletnią współpracę z Teatrem Rozmaitości (dziś TR) w Warszawie, gdzie zrealizował siedem spektakli (Hamlet, Oczyszczeni, Bachantki, Burza, Dybuk. Między dwoma światami, Krum, Anioły w Ameryce), które były zapraszane na międzynarodowe festiwale, m.in. Fesitval d'Avignon, Festiwal Prensa de Otoño w Madrycie , Edinburgh International Festival, Wiener Festwochen, Next Wave Festival BAM w Nowym Jorku, Athens Festival, International Theatre Festival Santiago a Mil w Chile, Międzynarodowy Festiwal Teatralny PoNTI w Porto, XXI Seoul Performing Arts Festival w Korei Południowej, Festiwal BITEF w Belgradzie i do najważniejszych ośrodków teatralnych m.in. Hebbel am Ufer Theater w Berlinie, Teatro Garibaldi w Palermo, Centrum Meyerholda w Moskwie, Centro Cultural Belém w Lizbonie, Theatre de l'Odeon w Paryżu, National Arts Centre w Ottawie, Cameri Theatre w Tel Awiwie.
W tym czasie artysta reżyserował też w teatrach za granicą w Zagrzebiu, Bonn, Nicei, Amsterdamie, Hanowerze i Paryżu.
W 2000 roku zadebiutował jako reżyser operowy, przygotowując w Teatrze Wielkim-Operze Narodowej w Warszawie prapremierę opery Roxanny Panufnik The Music Programm.
Od początku 2008 roku kieruje założonym wraz z grupą stałych współpracowników Nowym Teatrem w Warszawie, w którym wyreżyserował (A)pollonię, spektakl, który powstał w oparciu o teksty m.in. Ajschylosa, Johna Maxwella Coetzee'ego, Eurypidesa, Hanny Krall, Jonathana Littella. Kolejne spektakle zrealizowane w Nowym Teatrze to Tramwaj wg Tramwaju zwanego pożądaniem Tenneesse Williamsa jako koprodukcja Nowego Teatru i paryskiego Théâtre de l'Odéon z Isabelle Huppert i Andrzejem Chyra w rolach głównych, Koniec (2010) według tekstów Bernarda-Marie Koltesa Nickel Stuff, Franza Kafki Proces i Myśliwy Grakchus, J. M. Coetzee'ego Elizabeth Costello, Opowieści afrykańskie według Szekspira (2011) z wykorzystaniem tekstów W. Shakespeare'a Król Lear, Kupiec wenecki, Otello, E. Cleavera Soul on Ice, J. M. Coetzee'ego Lato, Kabaret warszawski (2013) inspirowany tekstem Johna van Drutena I'm a Camera oraz filmem Shortbus Johna Camerona Mitchella, Francuzi (2015) inspirowany powieścią Marcela Prousta W poszukiwaniu straconego czasu, którego premiera odbyła się na festiwalu Ruhrtriennale. W 2018 roku Krzysztof Warlikowski zrealizował Wyjeżdżamy na podstawie Pakujemy manatki (Orzej mizwadot) Hanocha Levina, a w 2021 Odyseję. Historię dla Hollywoodu inspirowaną Odyseją Homera, na podstawie Powieści dla Hollywoodu i Króla kier znów na wylocie Hanny Krall.
Krzysztof Warlikowski został nagrodzony wieloma nagrodami i odznaczeniami zarówno w kraju jak i zagranicą. Otrzymał między innymi Nagrodę Francuskiego Związku Krytyków Teatralnych (2003 i 2022), Nagrodę im. Konrada Swinarskiego (2007), Paszport Polityki za przywracanie wiary w artystyczne i etyczne posłannictwo teatru (2009), International Opera Awards (2019), Złotego Lwa Teatralnego Biennale w Wenecji za całokształt twórczości (2021). Został odznaczony Francuskim Orderem Kawalera Kultury (2004) oraz Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis" (2011).
(ur. 1982 w Poti, Gruzja) dramaturg, redaktor i tłumacz tekstów z języka angielskiego i szwedzkiego (Wydawnictwo Bakur Sulakauri), scenarzysta i producent telewizyjny (talk show analityczny RED ZONE, serial "Sztuczne Oddychanie" – 48 odcinków), koordynator międzynarodowych programów edukacyjnych i projektów medialnych (Women's NGO Taso Foundation, Gruziński Dom Pisarza), kierownik literacki w Royal District Theatre (Tbilisi). Jest dwukrotnym laureatem niezależnej nagrody teatralnej Duruji (2013-14) za najlepszą nową sztukę gruzińską oraz laureatem nagrody literackiej SABA (2014) za najlepszy dramat. Jego sztuki wystawiane były w Royal District Theatre,
Badisches Staatstheater Karlsruhe, Rustaveli National Theatre, w teatrach Poti, Batumi i Liberty. Przekłady Gabuni obejmują sztuki Szekspira, Strindberga, Ibsena i wielu współczesnych dramatopisarzy brytyjskich, szwedzkich i niemieckich, a także dwa tomy J.K. Rowling o Harrym Potterze.
Jego debiutancka powieść Falling Apart ukazała się w 2017 roku i stała się krajowym bestsellerem w Gruzji. W 2018 roku książka została wydana przez Rowohlt Berlin w Niemczech pod niemieckim tytułem „Farben der Nacht".
Wykłada teorię dramatu i kreatywne pisanie na Ilia State University i Royal District Theatre Studio w Tbilisi w Gruzji.
dramatopisarka i dramaturżka, absolwentka Wydziału Wiedzy o Teatrze w Akademii Teatralnej. Autorka następujących dramatów: "Ostatnie dni Eleny i Nicolae Ceaușescu" (reż. Wojciech Faruga - premiera październik 2023), "Katyń. Teoria barw", (reż. Wojciech Faruga, Teatr Polski w Bydgoszczy, 2021), "Turyści", "Granice" (reż. Bartek Frąckowiak, Teatr Polski w Bydgoszczy, 2016), "Kalkstein/Czarne Słońce" (reż. Joanna Grabowiecka, Teatr im. Solskiego w Tarnowie/ Teatr Łaźnia Nowa 2015), "Good Night Cowboy" (reż. Kuba Kowalski Teatr im. Szaniawskiego w Wałbrzychu, Teatr WARSawy, 2015), "Dolce Vita" (reż. Kuba Kowalski, Teatr im. Jana Kochanowskiego w Opolu, 2014), "Krzywicka/krew" (finał Gdyńskiej Nagrody Dramaturgicznej 2013, Teatr Polskiego Radio, reż. Dobrosława Bałazy, Alina Moś-Kerger, Teatr im. Modrzejewskiej w Legnicy, 2016), "Ziemia niczyja" (reż. Frank Heuel, prem. Fringe Ensamble, Bonn 2012, Teatr Powszechny w Warszawie 2013), "Ciała obce" (reż. Kuba Kowalski, Teatr Wybrzeże 2012; Paweł Wodziński, Teatr Polskiego Radio 2011; Lianne O'Shea, Project Art. Centre, Dublin 2013), "Rewolucja balonowa" (reż. Sławomir Batyra, Teatr Powszechny w Warszawie 2011; John Currivan, Theatre Upstairs, Dublin 2013, Alina Moś-Kerger, Teatr im. Osterwy w Gorzowie 2014), "12/70" (reż. Thomas Sauerteig, Sala Beckett, Barcelona 2011; Stefanie Hoster, Deutschlandradio 2013) "Zina", "Wodewil".
Jest także autorką sztuk dla dzieci: "Skarpety i papiloty" (reż. Tomasz Man, Wrocławski Teatr Lalek, 2013, Robert Drobniuch, Teatr Maska w Rzeszowie, 2016, wydanie książkowe Tashka 2013), "Akademia Pani Beksy" (reż. Robert Drobniuch, Teatr im. Kubuś w Kielcach, 2017), „Czerwony kapturek" (reż. Wojciech Faruga, Teatr Polski w Bydgoszczy, 2022).
Jako dramaturżka i autorka adaptacji pracowała przy m.in: „Dekalogu" (Teatr Narodowy w Warszawie), „Matce Joannie od Aniołów" (Teatr Narodowy w Warszawie), "Kotce na rozpalonym, blaszanym dachu" (Teatr Polski w Poznaniu), "Wichrowych Wzgórzach" (Teatr Studio), "Życie jest snem" (Teatr Wybrzeże), "Mizantropie" (Teatr Polski w Poznaniu), Pani Bovary i "Diabeł i tabliczka czekolady" (Teatr im. Osterwy w Lublinie). Jej sztuki przetłumaczone zostały na angielski, białoruski, chorwacki, czeski, hiszpański, japoński, kataloński, niemiecki, portugalski, rosyjski, rumuński, słowacki, szwedzki, ukraiński i włoski. Publikowała m.in. w „Dialogu", „Teatrze", „Kontekstach", "Tygodniku Powszechnym", „Dwutygodniku".
W 2010 roku za sztukę "Ciała obce" otrzymała Gdyńską Nagrodę Dramaturgiczną, w 2012 roku ta sama sztuka znalazła się w finale konkursu Stückemarkt, zaś słuchowisko na podstawie "Ciał obcych" zdobyło brązowy medal w konkursie Prix Europa. "Ciała obce" znalazły się też w finale Konkursu na Wystawienie Polskiej Sztuki Współczesnej. W 2013 roku sztuka ta ukazała się w amerykańskiej antologii "(A)Pollonia". W tym samym roku odbyła się prezentacja "Ciał obcych" w New York Theatre Workshop (reż. David Schweizer).
W 2019 roku zadebiutowała jako reżyserka spektaklem "Hiroshima/Love" w Biennale Warszawa. W 2022 roku w Teatrze Polskim w Bydgoszczy wystawiła "Amerykę" na podstawie tekstu stworzonego we współpracy z Tomaszem Szerszeniem. Jest wykładowczynią w Akademii Teatralnej. Od 2020 roku pełni funkcję zastępczyni dyrektora ds. programowych w Teatrze Polskim w Bydgoszczy.
urodziła się w Düsseldorfie i studiowała teatrologię, germanistykę oraz języki i literaturę romańską na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie. Następnie pracowała w Theater am Turm we Frankfurcie i Deutsches Schauspielhaus w Hamburgu. Od 1998 roku jest zatrudniona jako dramaturg w Schauspielhaus Bochum, Badisches Staatstheater Karlsruhe, Düsseldorf Schauspielhaus, Lucerne Theater i National Theater Mannheim. Od początku sezonu 2018/19 jest dramaturgiem w Schauspiel Stuttgart.
tłumaczka literatury rosyjskiej, znawczyni teatru i kultury rosyjskiej, kuratorka projektów teatralnych w Polsce i Rosji. Absolwentka filologii rosyjskiej UMCS w Lublinie (dyplom z wyróżnieniem). Tłumaczyła m.in. powieści Władimira Sorokina, Wiktora Jerofiejewa, dramaturgię klasyczną (Antona Czechowa, Nikołaja Gogola, Michaiła Sałtykowa-Szczedrina, Aleksandra Puszkina) i współczesną (Iwana Wyrypajewa, Nikołaja Koladę, Jewgienija Griszkowca, Wasilija Sigariewa, braci Presniakow, Pawła Priażko i in.).
Pracowała na filologii rosyjskiej UMCS (katedra literatury rosyjskiej), jako redaktorka w miesięczniku „Literatura na Świecie", współtwórczyni i dyrektorka artystyczna Międzynarodowego Festiwalu Teatralnego Demoludy w Olsztynie (w latach 2006-2008), jurorka w konkursach dramaturgicznych w Jekaterynburgu, Mińsku i Permie, współpracowała z Instytutem Teatralnym w Warszawie oraz Instytutem Adama Mickiewicza.
Kuratorka „części wschodniej" na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym „Konfrontacje" w Lublinie; kuratorka Festiwalu „Da! Da! Da! Współczesny Teatr, Dramat i Performans z Rosji" w Warszawie; autorka idei i kuratorka Festiwalu Kolady w Warszawie.
Członkini jury na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym Kolyada Plays w Jekaterynburgu, na Międzynarodowym Festiwalu Teatru i Filmu TEXTURE w Permie oraz Rosyjskiej Nagrody Literackiej NOS. Od 2021 roku członkini jury AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy.
Stypendystka Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego oraz Likhachev Foundation. Laureatka Nagrody Stowarzyszenia Autorów ZAIKS „za wybitne osiągnięcia w dziedzinie przekładu literatury rosyjskiej na język polski".

Michał Zadara
Małgorzata Maciejewska
Artur Zapałowski
„Rigor mortis" opowiada o przededniu końca świata w małej miejscowości na pograniczu. Apokalipsa została zapowiedziana w tajemniczych pismach strzeżonych przez Kapelana i wojsko. By proroctwo mogło się ziścić musi wydarzyć się wojna, więc w miasteczku zaczynają stacjonować żołnierze. Wraz z ich przybyciem zmienia się porządek świata, przestają obowiązywać reguły czasu pokoju, a zaczyna rządzić wojskowa władza. W tym wszystkim uwięziona jest samotna matka, Lalka. Młoda kobieta usiłująca utrzymywać swoją rodzinę samodzielnie jako krawcowa jest szczególnie narażona na niebezpieczeństwo ze strony czekających bezczynnie na zapowiedzianą wojnę żołnierzy. Gdy dochodzi do przemocy seksualnej – mężczyźni agresorzy zamieniają się w świnie. Czy to czary Lalki? Czy kara za ich złe uczynki? Władza wojskowa nie będzie dociekać prawdy. Nie potrzebuje prawdy. Żeby się umocnić potrzebuje budzącej postrach kary.

Małgorzata Maciejewska - dramatopisarka, dramaturżka i reżyserka. Absolwentka Wiedzy o
teatrze i Performatyki na Uniwersytecie Jagiellońskim, oraz reżyserii na PWST (specjalność
dramaturgiczna).
Laureatka pierwszej nagrody w konkursie dramatopisarskim im. Tadeusza Różewicza za
dramat „Feblik". Laureatka konkursu stypendialnego Instytutu Teatralnego „Dramatopisanie"
2023. Finalistka konkursu „Połów. Prozatorskie Debiuty 2022" organizowanego przez Biuro
Literackie za powieść „Ta sama rzeka". Rezydentka Programu Dramatopisarskiego Teatru im.
Jerzego Szaniawskiego w Wałbrzychu za tekst „Chodźcie, chodźcie". Zwyciężczyni zamojskiej
edycji konkursu dla młodych dramatopisarzy „Szukamy Polskiego Szekspira" oraz konkursu dla
młodych poetów „Debiut". Stypendystka Fundacji Agory i Stypendium Rektora dla najlepszych
studentów UJ.
Wyróżniona przez czasopismo "Teatr" w Rankingu Najlepsi, Najlepsze za adaptację „Jak być
kochaną" w Teatrze Narodowym w Warszawie.
Fot. Archiwum prywatne

Katarzyna Kalwat
Lena Laguszonkowa
Agnieszka Sowińska
Nina Murray
„Zakon pościelonych łóżek" Leny Laguszonkowej opowiada historię Natalii (Ndieżdy), matki rosyjskiego żołnierza kontraktowego, która szuka syna zaginionego podczas wojny w Ukrainie. Obrońcy praw człowieka nie mogą jej pomóc - od dawna są uznawani w Rosji za agentów zagranicznych. Komisarz wojskowy twierdzi, że według dokumentów jej syn nie istnieje. Krewni w Ukrainie przeklinają Nadieżdę i odmawiają jej pomocy. Kiedy rosyjscy żołnierze zdobywają coraz więcej trofeów w Ukrainie, w małym miasteczku pod Wołgogradem zaczynają dziać się dziwne rzeczy. W zamkniętej trumnie na uroczystym pogrzebie pojawia się jedzenie z McDonalda, wdowa po bohaterze nie może zdjąć podarowanej zdobycznej bielizny z ukraińskiej Buczy, a noga pułkownika ożywa. Okazuje się, że syn Nadieżdy nie został zabity ani wzięty do niewoli. Matka postanawia pojechać na Ukrainę, aby go odnaleźć.

Lena Laguszonkowa - ukraińska dramatopisarka, absolwentka wydziału historii Ługańskiego Państwowego Uniwersytetu im. Tarasa Szewczenki. Debiutowała jako dramatopisarka w 2018 sztuką „BAZA", opowiadającą o kobietach i prostytucji, prezentowaną podczas festiwalu Tydzień Sztuki Aktualnej (Тиждень актуальной пьесы).
Jej dotychczasowy dorobek obejmuje osiem sztuk, które były wystawiane w teatrach w Kijowie, Charkowie i Odessie. Współpracuje z Młodym Teatrem oraz Teatrem PostPlay, współtworzy projekty dla Narodowego Stowarzyszenia Działaczy Teatralnych Ukrainy, jest współzałożycielką Teatru Dramaturgów w Kijowie. Od marca 2022 roku mieszka i pracuje w Polsce, gdzie współpracowała z takimi teatrami jak Teatr Polski w Bydgoszczy, TR Warszawa i Teatr Powszechny.
Jest laureatką konkursów Tydzień Sztuki Aktualnej i Drama.UA, oraz finalistką pierwszej edycji AURORY. Nagrody Dramaturgicznej Miasta Bydgoszczy (sztuka p.t. „Matka Gorkiego"). W 2022 roku została nagrodzona The European New Talent Drama Award.
Fot. Dariusz Gackowski

Adam Orzechowski
Tomislav Zajec
Gabriela Abrasowicz
Marine Veverec
„Znikanie" Tomislava Zajeca rzuca światło na pozorną harmonię życia rodziny, ukazując przy tym pęknięcia, w których odkrywamy skrywane sekrety z przeszłości. Karlo jest wybitnym naukowcem, wzorowym mężem i ojcem, ale nie tylko. Jego prawdziwą naturę poznajemy w spotkaniu z Marko, chłopcem cierpiącym na głuchotę, którego wewnętrzne piekło spowija cisza, powoli sprawiając, że znika. Cisza, obojętność, ucieczka od odpowiedzialności stanowią część tej wstrząsającej opowieści. Tomislav Zajec buduje napięcie dramatyczne splatając kilka wątków i relacji, stopniowo odsłaniając pełną przemocy prawdę stojącą za naukowym obozem dla chłopców. Autor wykorzystuje przeplatanie się dialogów i monologów w nielinearności czasu, by zbudować niezwykłą strukturę dramatyczną, która rozwija się przed nami niczym trzymający w napięciu kryminał.

Tomislav Zajec - dramatopisarz, dramaturg (związany przede wszystkim z Zagrzebskim Teatrem Młodych), scenarzysta, poeta, prozaik. Absolwent Akademii Sztuki Dramatycznej w Zagrzebiu, gdzie pracuje od 2007 roku jako wykładowca (obecnie profesor nadzwyczajny, prowadzi zajęcia z dramatopisarstwa i scenopisarstwa). Jego utwory zostały włączone do wielu ważnych chorwackich i zagranicznych antologii prozy, poezji i dramatu.
Jest autorem kilkunastu tekstów dramatycznych, które był wystawiane w teatrach w Chorwacji i innych krajach europejskich, ale też w Ameryce Południowej. Sztuki Zajeca ukazały się w przekładzie na język angielski, niemiecki, węgierski, rosyjski, francuski, słoweński, hiszpański i polski [„Mleko i Mała Moskwa" w czasopiśmie „Dialog", „John Smith, księżna Walii" w antologii „Kroatywni", 2012; „Trzeba wyprowadzić psa" w zbiorze „(Nie tylko) fragmenty. Wybór nowych dramatów chorwackich", 2019].
Za dramat „Trzeba wyprowadzić psa" otrzymał w 2018 roku Grand Prix na 29 Journées de Lyon des Auteurs de Theatre. Jest pięciokrotnym laureatem Nagrody im. Marina Držicia, został także dwukrotnie uhonorowany nagrodą Marul podczas festiwalu Dni Marulicia, a także wieloma innymi nagrodami za twórczość literacką i dramaturgiczną oraz za scenariusz (do filmów „Majka asfalta – Matka na gigancie", reż. Dalibor Matanić i „Trzeba wyprowadzić psa", reż. Filip Peruzović).
Fot. Jože Suhodolnik

Jan Jeliński
Joanna Bednarczyk
Dominika Gajewska
"Ifigenia" Joanny Bednarczyk to współczesna reinterpretacja mitu o Agamemnonie i jego córce, Ifigenii. Autorka w swoim dramacie skupia się na kwestii poświęcenia, jednak - inaczej niż w greckiej wersji mitu - poświęcenie córki przez Agamemnona nie służy wyższemu celowi politycznemu, jakim miałoby być wygranie wojny. Tytułowa Ifigenia jest ofiarą seksualnej przemocy i kiedy decyduje się na opowiedzenie swojej historii światu,
ojciec zamyka jej usta. Postępowanie Agamemnona jest niejednoznaczne - z jednej strony zdaje się kierować troską o reputację własną, swojego brata i całej rodziny, z drugiej jednak strony być może próbuje w zagmatwany sposób uchronić córkę przed tym, co zwykle spotyka ofiary przemocy seksualnej, kiedy zaczynają opowiadać o swoim doświadczeniu - niedowierzanie, obwinianie czy sugerowanie współwiny. "Ifigenia" jest też dramatem o niemożliwości przepracowania traumy - raz podeptana godność, granice ciała i więzi rodzinne często po prostu nie dadzą się odbudować. Dramat Ifigenii polega na tym, że zarówno opowiadając o swojej traumie, jak i milcząc o niej, skazana jest na cierpienie, a wizja ukojenia pozostaje mglista i raczej nieosiągalna.

Joanna Bednarczyk - absolwentka psychologii i filologii rosyjskiej w ramach MISH na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz Wydziału Reżyserii Dramatu AST w Krakowie. W 2014 roku rozpoczęła współpracę jako dramaturżka i adaptatorka z Pawłem Miśkiewiczem przy spektaklu „Kto wyciągnie kartę wisielca, kto błazna" (MOS, Kraków). Wspólnie zrealizowali jeszcze osiem spektakli. Bednarczyk współpracowała także z Eweliną Marciniak, Łukaszem Twarkowskim i z Michałem Borczuchem. Spektakle, które współtworzyła, były pokazywane na międzynarodowych festiwalach (Ruhrtrienalle, Salzburger Festspiele, Berliner Theatertreffen, Radikal Jung, Divine Comedy, Holland Festival, Brandhaarden - Female Voices, theAtrium). W 2021 zadebiutowała jako reżyserka przedstawieniem „Kordian i Cham. Powidok folwarczny" w Teatrze Polskim w Poznaniu.
Fot. Wojciech Sobolewski

Olga Chajdas
Danilo Brakočević
Gabriela Abrasowicz
„Słowenia mówi zostań. Chorwacja mówi, zawsze możesz jechać do Niemiec, nikt ciętam nie zna. Macedonia tylko płacze. Czarnogóry nikt o nic nie pyta. Serbia mówi pieprzyć to, jedź do matki, tylko weź ze sobągarść biodegradowalnych łyżek, zanim wyruszysz. Bośnia chciałaby, żeby wszystko było okej, ale, jak by nie patrzeć, zawsze dostaje największe zjeby."
Danilo Brakocević bohaterką „Odporności szkła hartowanego" czyni rozpadającą się Jugosławię. Norwegia może okazać się dla niej nie tyle miejscem akomodacji, co przestrzenią do transformacji. Czy uda jej się tchnąć nowe życie w ten świat, przed uporządkowaniem relacji z przeszłością? Zmagając się z procesem dojrzewania, musi na nowo określić definicje rodziny, twórczości artystycznej i miłości. Nie ma nikogo innego, kto mógłby pozbierać kawałki, by złożyć ją na nowo.

Danilo Brakočević - aktor i pisarz pochodzący z Belgradu w Serbii. Ukończył studia aktorskie na Akademii
Sztuk Pięknych w Nowym Sadzie, po czym spędził rok studiując teatr w edukacji na Uniwersytecie w Bergen w
Norwegii oraz rok komunikacji międzykulturowej na Akademii Teatralnej w Szanghaju. Poza aktorstwem pisze
recenzje filmowe dla portalu Filmoskopija, zajmuje się tworzeniem teatru dla dzieci i młodzieży, a także pisze
sztuki teatralne, poezję i prozę. W 2022 roku ukazała się jego pierwsza książka p.t. Sundries.
Fot. Dejan Krstić

Galę Finałową poprzedzi debata członków kapituły AURORY 2023, którzy poprowadzą rozmowę o nowej dramaturgii europejskiej i jej przekładach.
Podczas Gali Finałowej III edycji AURORY. NAGRODY DRAMATURGICZNEJ MIASTA BYDGOSZCZY pięcioosobowa Kapituła w składzie: Krzysztof Warlikowski - przewodniczący, Davit Gabunia, Julia Holewińska, Carolin Losch, Agnieszka Lubomira Piotrowska, wybierze zwycięski tekst i przyzna AURORĘ - Nagrodę Dramaturgiczną Miasta Bydgoszczy w wysokości 50.000 zł.
Dodatkowe nagrody dla finalistów przyzna Stowarzyszenie Autorów ZAiKS, które jest partnerem konkursu.

Partnerem głównym Festiwalu Prapremier POLA WALKI Bydgoszcz 2023 Kujawy/Pomorze jest Województwo
Kujawsko-Pomorskie.

„Kujawy + Pomorze - promocja potencjału gospodarczego regionu – edycja II"
realizowanego w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego na lata 2014-
2020, współfinansowanego z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.
Dofinansowano ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego.