Wystawa w Muzeum Narodowym

Jest to pierwszy w Poznaniu tak duży pokaz jej wielkoformatowych tkanin. Na dalszą część ekspozycji składają się obiekty rzeźbiarskie i wieloelementowe cykle prac będące znakiem rozpoznawczym tej twórczości, m.in. Hurma, Plecy, Mutanty i Anatomia. Uzupełnieniem wystawy jest prezentacja materiałów archiwalnych związanych z działalnością pedagogiczną Magdaleny Abakanowicz w poznańskiej PWSSP.

Tytuł wystawy „Jesteśmy strukturami włóknistymi" jest cytatem z wykładu, który Magdalena Abakanowicz wygłosiła w 1978 roku na Kongresie Fiberworks w Berkley. Artystka dostrzegła we włóknie, dotąd traktowanym czysto użytkowo, nieskończony potencjał możliwości. Nić była dla niej podstawowym składnikiem świata organicznego – budulcem wszystkich żywych organizmów, roślin, tkanek, liści i ciała człowieka. Abakanowicz doprowadziła do unieważnienia myślenia o użytkowej roli tkaniny, która dotąd uznawana była za rzemiosło. Rewolta, której dokonała, pierwszy raz wystawiając swoje prace na Biennale Tkaniny w Lozannie w 1962 roku, wpłynęła zasadniczo na rozwój tej dziedziny sztuki na całym świecie. Jako pedagog poznańskiej uczelni, artystka zrewolucjonizowała dotychczasowy program nauczania tkactwa, rozwijając je od początku jako autonomiczną dyscyplinę artystyczną.

W styczniu 2021 roku Magdalena Abakanowicz została patronką Uniwersytetu Artystycznego w Poznaniu, który od tej pory nosi imię artystki. Z okazji tego wydarzenia Muzeum Narodowe w Poznaniu prezentuje wystawę „Jesteśmy strukturami włóknistymi", koncentrującą się na pojęciu włókna jako struktury łączącej twórczość artystyczną Abakanowicz z jej działalnością pedagogiczną.

Artystka przez dwadzieścia pięć lat pracowała w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Poznaniu. W 1965 roku przyjęła zaproszenie ówczesnego rektora uczelni, prof. Stanisława Teisseyre'a i opracowała program Pracowni Gobelinu, którą kierowała do 1991 roku. Pracownia stała się przestrzenią otwartą na eksperyment i rozwój osobowości twórczej. Przez wiele lat przyjeżdżali do niej zafascynowani twórczością artystki studenci z całego świata. Ona zawsze zachęcała ich do własnych poszukiwań, inspirowała dyskusje i prowokowała nietypowe działania z tworzywem.

Wystawę zorganizowaną we współpracy z Uniwersytetem Artystycznym im. Magdaleny Abakanowicz w Poznaniu będzie można oglądać do 24 października Jej kuratorką jest dr Anna Borowiec a zaaranżował ją Rafał Górczyński
__
Magdalena Abakanowicz (ur. 1930 r. w Falentach, zm. 2017 r. w Warszawie) – rzeźbiarka. Studia rozpoczęła w 1949 roku w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie, z której po roku przeniosła się do Warszawy. Tam kontynuowała naukę na Wydziale Tkaniny Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie otrzymała dyplom w 1954 roku. Od 1965 do 1991 roku pracowała w poznańskiej PWSSP, gdzie opracowała program, a następnie przez wiele lat prowadziła Pracownię Gobelinu na Wydziale Malarstwa, Grafiki i Rzeźby. Na początku lat 60. artystka stworzyła swój pierwszy cykl abakanów – dużych przestrzennych obiektów wykonanych w technice tkackiej, za które w 1965 roku otrzymała złoty medal na Biennale w São Paulo. W 1976 roku artystka otrzymała tytuł naukowy profesora nadzwyczajnego sztuk plastycznych. W 2002 roku uhonorowana została doktoratem honoris causa przez Akademię Sztuk Pięknych w Poznaniu. W styczniu 2021 roku profesor Magdalena Abakanowicz została oficjalną patronką uczelni.

Jej prace znajdują się w kolekcjach najważniejszych instytucji wystawienniczych na całym świecie, m.in.: Centre Georges Pompidou, Paryż (Francja); Kyoto National Museum of Modern Art, Kioto (Japonia); Ludwig Museum, Kolonia (Niemcy); Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork (USA); Museum of Modern Art, Nowy Jork (USA); Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, Madryt (Hiszpania); National Museum of Modern Art, Pusan (Południowa Korea); National Museum, Sztokholm (Szwecja); Sezon Museum of Modern Art, Tokio (Japonia); Stedelijk Museum, Amsterdam (Holandia); Virginia Museum of Fine Art, Richmond, Virginia (USA).

Dzieła Magdaleny Abakanowicz wystawiane były na licznych wystawach zbiorowych na całym świecie, m.in.: VII Biennale de Sao Paulo, Brazylia (1965); Wall Hangings, The Museum of Modern Art, Nowy Jork, USA (1969); Biennale Venezia 1980, Polish Pavilion 1982, Wenecja, Włochy (1982); Biennale International de la Tapisserie, Lozanna, Szwajcaria (1985); The Fujisankei Biennale, International Exhibition for Contemporary Sculpture, Japan (1993); Unser Jahrhundert – Our Century, Museum Ludwig, Koln, Germany (1995); L'autre moitié de l'Europe, Gallerie Nationale du Jeu de Paume, Paryż, Francja (2000); me&more, Kunstmuzeum Luzern, Lucerna, Szwajcaria (2003); Monochromos de Malevich al presente, Museo Nacional Centro de Arte Reina Sofia, Madryt, Hiszpania (2004).

Indywidualne wystawy prac artystki miały miejsce w licznych muzeach i galeriach w Europie, Azji, Ameryce i Australii, m.in.: CBWA Zachęta, Warszawa (1965); Helmhaus, Zurych, Szwajcaria (1968); National Museum, Sztokholm, Szwecja (1970); Whitechapel Art Gallery, Londyn, Anglia (1975); National Gallery of Victoria, Melbourne, Australia (1976); Musee d'Art Moderne de la Ville de Paryż, Francja (1982); Marlborough Gallery, Nowy Jork (1989); Miami Art Museum, Miami, Floryda (1997); Metropolitan Museum of Art , Nowy Jork, USA (1999); Taguchi Fine Art, Tokio, Japonia (2004).