Z frustracji i tęsknoty

– Opowiadamy o zdegradowanej społeczności, która traci wiązania i wewnętrzną strukturę. Ludzie nie szanują siebie nawzajem. To spektakl o zbydlęceniu, zidioceniu, które nas wszystkich dotyka, a jednocześnie o tęsknocie za wartościami, które uległy erozji, a których brak powoduje, że jesteśmy w poważnych tarapatach – nie mamy się do czego odnieść, nie mamy możliwości ratunku – mówi Mariusz Grzegorzek, reżyser spektaklu. Wtóruje mu Karol Nowiński, student IV roku Wydziału Aktorskiego – Razem jesteśmy tylko na niby – w wirtualnych grupach na portalach społecznościowych. W spektaklu pokażemy społeczność huculską, która potrafiła zachwycać się sobą, naturą; dla której ważna była jakaś wyższa siła, wyższy porządek. Chcielibyśmy, by ludzie, którzy przyjdą do Teatru się nad tym zastanowili – że warto być razem, ale razem TAK NAPRAWDĘ.

Na scenie w swoim dyplomie studenci IV roku aktorstwa: Izabela Dudziak, Mateusz Grodecki, Faustyna Kazimierska, Karol Nowiński, Piotr Pacek, Anna Paliga, Zuzanna Puławska, Robert Ratuszny, Aleksandra Skraba, Michał Surosz, Ksenia Tchórzko, Filip Warot, Elżbieta Zajko. Praca nad spektaklem bardzo wymagająca – także wokalnie i choreograficznie. – W trakcie pracy przekroczyliśmy swoje możliwości warsztatowe. Jesteśmy za to bardzo wdzięczni – za to, że mogliśmy się w trakcie tych prób tak dużo nauczyć. Spektakl opiera się w dużej części na tekstach niescenicznych – wierszowanych, dokumentalnych, muzycznych – musieliśmy znaleźć dla nich wspólną estetykę, to też wyzwanie – mówi Anna Paliga, studentka dyplomowego roku aktorstwa. – A widzom obiecujemy, że będzie się z czego/kogo śmiać – dodaje.

Śmiać? Na co mają być gotowi widzowie Teatru Studyjnego? – To gęsta, pulsująca, kolażowa struktura. Dwadzieścia różnych scen. Całość paranoiczna, w poetyce dadaistów, kabareto-horroro-wieczór poetycki. Jest tu groteska, jest poczucie humoru, coś żałosnego, coś poetyckiego i pięknego. Czerpiemy inspirację z wielu skrajnie odmiennych źródeł: z jednej strony z sztuki wysokiej – muzyki poważnej, poezji, tańca klasycznego i nowoczesnego. Z drugiej – inspirujemy się tym, co potoczne i niskie: bezkarnym Internetem, głupimi blogami video, mediami społecznościowymi, czy muzyką i tańcem pop – mówi Mariusz Grzegorzek, który odpowiada za reżyserię, dramaturgię i scenografię spektaklu. Kostiumy będą autorstwa Tomasza Armady. Muzyka – Leszek Kołodziejski. Opieka wokalna – Izabela Połońska. Choreografia powstaje pod okiem Mateusza Rzeźniczaka, absolwenta Wydziału Aktorskiego.

A skąd wzięły się POMYSŁOWE MEBELKI Z GĄBKI? – Poczuliśmy rodzaj frustracji życiem społeczno-politycznym, frustracji Polakami jako narodem, którego jesteśmy przecież częścią. Ta frustracja potrzebowała jakiegoś ujścia – jest nim ten spektakl – mówi reżyser.