Z pamiętnika angielskiego hipochondryka

Hipochondria to dobrze nam znane zjawisko, którego popularność rośnie wprost proporcjonalnie do wzrostu częstotliwości używania internetowych przeglądarek. Obecnie wystarczy wpisać nazwy nękających nas objawów rzekomej choroby w okno wyszukiwarki, by w jednej chwili otrzymać diagnozę od oblegających fora internautów uważających się za ekspertów. Śledząc opisy kolejnych rzadkich schorzeń oraz zdjęcia zmian skórnych, owrzodzeń i guzów, łatwo można skojarzyć je z niedoskonałościami własnego ciała bądź niedoleczonym katarem. Jeśli zaś owe urojone choroby pomnożymy przez liczbę lat, która właśnie „odłożyła się" na naszym koncie, przed popadnięciem w obsesję uratować nas będzie mogła jedynie chłodna logika.

Logiczne myślenie nie jest domeną Lea (Zbigniew Zamachowski), Toma (Piotr Polk) i Kena (Wojciech Malajkat) – głównych bohaterów „Klubu hipochondryków". Nie potrafią oni powiązać ze sobą kilku prostych faktów, przez co padają ofiarami całej serii przypadkowych zdarzeń. Doskonale wychodzi im natomiast pogrążanie się w zaawansowanych stadiach hipochondrii i użalanie nad sobą, wynikające z przekroczenia umownej granicy pomiędzy wiekiem młodzieńczym a średnim, które nastąpić miało – zdaniem postaci – w dniu ich czterdziestych urodzin. Narastający problem mężczyźni starają się przezwyciężyć tak jak potrafią. Leo i Ken wyszukują porady lekarskie w grubej medycznej książce, zażywają suplementy i wykonują inhalacje. Tom wiedzie zaś żywot klasycznego Don Juana, plącząc się w zdradach i kłamstewkach wycelowanych w kolejne młode wybranki jego serca.

„Klub hipochondryków" to spektakl, który ogląda się jak jedno barwne mgnienie. Niezwykle dynamiczny, nasycony zabawnymi dialogami, wzbogacony śpiewanymi na żywo prześmiewczymi piosenkami (autorstwa Magdy Wołłejko i Zbigniewa Zamachowskiego) i odgrywany w otoczeniu niepowtarzalnej scenografii (stworzonej przez laureata Oscara – Allana Starskiego), wprowadza widzów w atmosferę angielskiej farsy, w której żart sytuacyjny zawsze idzie w parze ze słownym. Na trafność skojarzenia z typowo angielskimi komediami wskazuje fakt, iż akcja sztuki dzieje się w Londynie, a jej bohaterowie są Anglikami. Anglosaskie nazwisko autorki dramatu – Meggie W. Wrightt stanowi już jednak wyłącznie pseudonim-zagadkę, pod którą ukrywa się Magdalena Wołłejko – aktorka, która również występuje w przedstawieniu.

Poza wspomnianą już przeze mnie imponującą scenografią, oddającą tradycyjny wystrój angielskiego mieszkania ze wszystkimi jego detalami (od wygodnej kanapy i kawowego stolika aż po regały z oprawionymi w skórę książkami) i dopasowaną ścieżką dźwiekową, na uznanie zasługują także stworzone przez aktorów kreacje. Zamachowski, Polk i Malajkat prześcigają się w zabawnych gestach, minach i utyskiwaniach, a ich zaangażowanie w odgrywanie przydzielonych ról ani na chwilę nie słabnie, dzięki czemu odnosi się wrażenie, że oglądane przedstawienie jest premierą, a nie spektaklem wystawianym przez Teatr Syrena od dziesięciu lat. Kroku z łatwością dotrzymuje aktorom Magdalena Wołłejko. Z niebywałym komizmem oddaje ona charakter silnej postaci kobiecej, która każdy konflikt potrafi rozwiązać nieznoszącym sprzeciwu wrzaskiem lub przeciwnie – rozbrajającym uśmiechem.

„Klub hipochondryków" otrzymał owację na stojąco i dał doskonały początek serii komedii, które widzowie Gorzowskich Spotkań Teatralnych będą mogli obejrzeć w czasie najbliższych dni.