Z pewnej elementarnej konieczności
"Śliskie słowa" - reż. Artur Urbański - Teatr Studyjny PWSFTv i T w ŁodziSpektakl dyplomowy studentów IV roku Szkoły Filmowej w Łodzi zrodził się oddolnie i organicznie. Zespół aktorski wraz z reżyserem odrzucił koncepcję tekstu zastanego i zaczynając od uwierających ich tematów szedł poprzez improwizację do gotowej scenicznie całości.
Reżyserii spektaklu podjął się Artur Urbański, absolwent Wydziału Aktorskiego i Wydziału Reżyserii Filmowej i Telewizyjnej naszej Szkoły, twórca znakomitej "Bellissimy" nagrodzonej m.in. na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni (nagroda za debiut reżyserski) i Koszalińskiego Festiwalu Debiutów Filmowych "Młodzi i Film" (nagroda za reżyserię).
Artur Urbański jest również autorem scenariusza i reżyserem "Kryształowej Dziewczyny", filmowego dyplomu studentów Wydziału Aktorskiego z 2016 roku.
"Nie znałem ich wcześniej, byłem ciekawy czy rzeczy, które dotykają mnie, poruszają również ich pokolenie. Eksperymentalna metoda pracy miała dać im szansę innego myślenia o konstrukcji dramatycznej, następstwie, budowaniu postaci" – zdradza reżyser.
Należy zanegować rzeczy podstawowe, bo słowa straciły swą wartość. Czy nasycenie ich nowym sensem może być antidotum na wstyd, przemoc i desperackie pragnienie bliskości?
Rebeliantka Małolata pod wpływem dramatycznego zdarzenia postanawia zmienić świat...
I słowa ciałem się stają!
Wszystko zdarzyło się z pewnej elementarnej konieczności. Pacjent - Współczesny Człowiek dożylnie odetnie się na maksimum 2 godziny, tabletki wykicha w 5 minut. Trzeba nas leczyć chirurgicznie w samych trzewiach. Należy wejść głębiej niż tekst, dosadniej niż słowo, uczepić się liter, u rdzenia sprawdzać systematycznie: A a Aaaa, By, Be Bbbb... Dopiero tak można narodzić się na nowo. Poznając język zabijamy w sobie pierwotne dziecko. Tylko zabijając język możemy znów być nieskalani, poprzez nowy alfabet stać się nowym sobą. Proces jest żmudny i ekstremalnie trudny. Przypomina medytację. Trzeba się skupić i metodycznie rozganiać chmury codzienności, obłok po obłoku. Obiecujemy, iż wytrwali za mgłą ujrzą promyki szczęścia.
