Zabójca, którego nie było

Andriej (Mateusz Król) jest studentem z prowincji, nad którym ciąży dług mocno przerastający jego skromne kieszonkowe. Na domiar złego wierzyciel Sieka (Michał Mikołajczak) nie zamierza długu umorzyć, a skoro biedny student nie ma pieniędzy, składa mu propozycję nie do odrzucenia. Ma on ściągnąć pieniądze od innego dłużnika, lub po prostu go zabić. Zabezpieczając się, by Andriej nie uciekł z pieniędzmi wysyła z nim swoją dziewczynę, Oksanę (Kamila Kuboth). I tak oto rozpoczyna się ta dziwna, pełna napięcia podróż, podczas której młody student zakochuje się w dziewczynie wierzyciela i zmaga z imperatywem zabicia człowieka.

W spektaklu Wojciecha Urbańskiego mamy do czynienia z niezwykle ciekawą narracją, która wykracza poza standardowe ramy prowadzenia dialogów. Bohaterowie komentują przedstawiane zdarzenia, jakby w stop-klatce. Dzięki takiemu zabiegowi publiczność wie dokładnie co myślą i czują postaci na scenie. Pozwala to na dogłębne wejście w świat prowincjonalnych rosyjskich dróg, które przemierza Andriej z Oksaną. Szczegółowe opisy zapadłych wsi, zniszczonych przystanków autobusowych, czy rodzinnego domu studenta pozwalają namalować w wyobraźni realistyczne obrazy miejsc poszczególnych wydarzeń.

Najmocniejszą stroną przedstawienia jest znakomita rola Mateusza Króla, za którą otrzymał nominację do Feliksa Warszawskiego dla początkującego aktora za sezon 2012/2013. Gra niezwykle przekonująco, co wskazuje na bardzo mocne utożsamienie się ze swoją postacią, młodego człowieka wrzuconego w sytuację na pozór bez wyjścia. Pomiędzy opracowywaniem planu zdobycia pieniędzy snuje refleksje nie tylko nad swoim życiem, ale i nad sensem istnienia, wiary w Boga, siły miłości itp. Mówi całym sobą, słowa, które wypowiada nie wypływają z niego, one są nim, determinują jego działanie i zmuszają do podejmowania decyzji. Świetnie sprawdził się w duecie z Kamilą Kuboth grającą nieco wulgarną i prostą rosyjską dziewczyną z prowincji, dla której „wycieczka" z dłużnikiem chłopaka z początku jawiąca się jako niesłuszna kara, staje się niemal przygodą życia.

W klimat „Zabójcy" doskonale wpisuje się surowa i prosta scenografia Marty Zając. Na środku sceny zwykłe łóżko, po prawej drewniany stół z krzesłem i właściwie nic więcej. Bo i nic więcej nie potrzeba, gdy mamy do czynienia z postaciami, których wewnętrzne bogactwo, choć nie zawsze dobre, to jednak różnorodne i ciekawe, zostaje umiejętnie wydobyte na zewnątrz dzięki grze aktorów. Równie ważnym „aktorem" w spektaklu Urbańskiego jest światło, bez którego trudno byłoby uzyskać efekt niemal onirycznego podążania nieznaną drogą.

Jedyny zarzut, jaki przychodzi na myśl po obejrzeniu spektaklu, to dość naiwne zakończenie. Finał z cyklu „i żyli długo i szczęśliwie" znakomicie sprawdza się w disnejowskich bajkach, ale kiedy dość mroczne i przejmujące przedstawienie kończy się w ten sposób, widz ma prawo poczuć się trochę oszukany. Choć teatr to nie rzeczywistość, to nawet w nimprzesłodzone zakończenie nie współgra z półtoragodzinnym studium o wartości ludzkiego życia, w którym szala przenosi się na głębsze emocje niż ogólnie pojęte szczęście bohaterów. Niemniej, „Zabójca" jest bez wątpienia bardzo dobrze zrealizowanym spektaklem ze znakomitą grą aktorską.