Zagubione Dorotki

Spektakl mierzy się z tym ambitnym tematem na wielu płaszczyznach. Główna bohaterka – Dorotka z Kansas, przez szalony wiatr, traci dom, rodziców, to wszystko, co stanowiło jej dotychczasowy znany świat. Trafia do krainy Oz, z której szuka drogi powrotu do domu. Po drodze spotyka „Stracha na wróble", który chciałby być mądry, Drwala, który szuka uczucia i serca oraz tchórzliwego Lwa, który zbiera się na odwagę. Wszyscy idą do Czarnoksiężnika Oz, w nadzieli na jego łaskę i moc, która sprawi, że otrzymają to, czego im brak.

Ta podstawowa rama powieści w spektaklu jest prowadzona przez grupę siedmiu aktorów, będących jednocześnie chórem, oraz poszczególnymi bohaterami. Strach na wróble ma na sobie powiewające taśmy
z napisami – kto ty jesteś? - czego się boisz? - jaki znak twój?. Drwal to współczesny uzależniony od świata wirtualnego gracz, który przelicza swoje oddech na punkty, gdyż podlega pod system cybernetycznej kontroli. A Lew żyje na zimnych obszarach terytorium Oz, w izolacji i strachu przed ludźmi.

Poszczególnym scenom towarzyszy śpiew chóru, podkreślający słowami i refrenami narrację wydarzeń.
Ta sama grupa aktorów, przez choreografię buduje kolejne sekwencje historii i otoczenia bohaterów. Powstaje przez to bogaty obraz sceniczny.

W drodze do Czarnoksiężnika Oz, każda z postaci okazuje się zagubioną Dorotką, niezależnie od wieku i płci.
Poszukiwanie drogi, do siebie, do domu, do przezwyciężenia słabości i braków, jest uniwersalną prawdą każdego z nas. Przedstawienie jednocześnie pokazuje problemy i zagrożenia współczesnego świata, kryzysu tożsamości i mądrości, izolacji od rzeczywistości i relacji z ludźmi, nadmiernej kontroli i strachu przed innymi. Potrzeba współczucia, ludzkiej serdeczności, refleksji - czego w sklepach brak – jak śpiewa chór.

Gdy, trafiają do Czarnoksiężnika Oz, strażnik straszy wszystkich karabinami, a w konsekwencji okazuje się przestraszonym władcą Oz, który dla zachowania władzy, stał się dyktatorem. Jednak teraz, przed nimi, pokazuje się jako zwykły człowiek, nie stosuje magicznych sztuczek, ale zauważa, że to czego szukali już znaleźli, skoro tutaj doszli.

Śpiew chóru na zakończenie, to głos wspólnoty, nawołujący do tworzenia lepszego świata.
To maszerujący ludzie, którzy idą razem dalej drogą.

Scenografia spektaklu to schematyczny krajobraz jakiejś krainy oraz taki sam strój każdego aktora – srebrna kurtka, sportowe buty, czarne peruki, co sugeruje rodzaj uniformów i futurystycznej stylizacji.

Spektakl można odczytywać na wielu płaszczyznach, ale ta wieloznaczność może być dla młodego widza zbyt ambitna. Wielość form, zmienność bohaterów – wszyscy są Dorotkami, i odniesień może gubić znaczenie podstawowych wartości jakie niesie powieść.

tekst i reżyseria: Konrad Dworakowski
scenografia: Marika Wojciechowska
muzyka: Tomasz Krzyżanowski
projekcje video: Rami Shaya
konsultacje choreograficzne: Ulyana Zaruba
asystentka reżysera: Anna Domalewska
fot.: M. Zakrzewski

obsada:
Anna Domalewska, Julianna Dorosz, Sylwia Koronczewska-Cyris, Zuzanna Łuczak-Wiśniewska, Katarzyna Romańska, Mariola Ryl-Krystianowska, Marcin Chomicki, Krzysztof Dutkiewicz, Marcin Ryl-Krystianowski