Zatrzymać skarb?

Założycielami Wierszalina są Piotr Tomaszuk i Tadeusz Słobodzianek, którzy w 1991 roku wraz z zespołem aktorskim wywodzącym się z białostockiego Wydziału Sztuki Lalkarskiej Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie postanowili stworzyć nawiązujący do tradycji, mitów i wierzeń nowatorski teatr antropologiczny. Osiemnaście lat temu na skutek decyzji ówczesnych władz Supraśla teatr otrzymał siedzibę w obiekcie przy ul. Kościelnej 4. Jednak przez te lata niedofinansowany i co za tym idzie nieremontowany obiekt popadał w ruinę.

Artystyczna działalność Wierszalina finansowana jest przez Urząd Marszałkowski oraz Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP. Utrzymanie obiektu natomiast należy do obowiązków właściciela obiektu, czyli do gminy Supraśl. Jak się dowiadujemy od radnych, gminy nie stać na zrealizowanie kapitalnego remontu budynku. Dlatego w celu uchronienia teatru przed wyprowadzką z Supraśla, Urząd Marszałkowski wyraził gotowość sfinansowania tego przedsięwzięcia pod warunkiem zakupienia obiektu. Pierwsza wycena dokonana nieco ponad dwa lata temu opiewała na kwotę 365 tysięcy zł. Jednak, kiedy ze strony marszałka została złożona oferta zakupu, burmistrz Supraśla podwyższył cenę sprzedaży nieruchomości do 733 tys. zł.

W wyniku nowo przeprowadzonego operatu, „wartość” zniszczonego przez czas i eksploatację obiektu, pomimo upływu lat, nie tylko nie zmalała, ale wręcz podwoiła się. Wszystko to stawia na głowie logikę zdarzeń. Bo jak to możliwe, żeby wartość niszczejącego budynku zamiast spadać, tak niespodziewanie i gwałtownie wzrastała? Jeżeli gmina Supraśl nie odsprzeda Wierszalina Urzędowi Marszałkowskiemu, może się okazać, że supraślanie nie zarobią na sprzedaży, ale pozostaną z kłopotliwym obiektem teatralnym i koniecznością „wpompowania” w ten zabytkowy budynek znacznie więcej niż milion złotych. Być może rada gminy, a przede wszystkim sam burmistrz, Radosław Dobrowolski, są przygotowani na taką inwestycję. W tej sytuacji sprawa staje się bezprzedmiotowa i należy życzyć władzom Supraśla szybkiej i efektywnej realizacji tego przedsięwzięcia. Gdyby jednak tak się nie stało i teatr musiałby się z Supraśla wyprowadzić, doszłoby do teatralnego skandalu o zasięgu europejskim. Jak bowiem wiadomo, Wierszalin znany jest i ceniony w bardzo wielu miejscach Europy jako jeden z najlepszych teatrów w swojej kategorii. Z uwagi na estymę, jaką cieszy się Wierszalin wśród teatromanów, każdy z jego spektakli gromadzi na widowni rzesze europejskich i polskich miłośników.

Z tej też przyczyny do Supraśla zjeżdżają się pielgrzymki jego wielbicieli. Odwiedzają oni Supraśl wyłącznie z powodu Wierszalina. Ma to istotny wpływ na postrzeganie miasta w Polsce i poza nią. Wydaje się logiczne, że dbanie o podstawowe interesy teatru powinno być na stałe wpisane w kulturalną, turystyczną i gospodarczą politykę gminy. Jeśli tak się nie dzieje, to, przynajmniej w tym zakresie, gospodarność burmistrza Dobrowolskiego stoi pod znakiem zapytania. Gdyby teatr Wierszalin został zmuszony do zamiany siedziby na inne, przyjazne środowisko, Gmina Supraśl w jednej chwili zniknie z teatralnej mapy Polski i Europy. Zapewne początkowo straci na tym nieco i prestiż Wierszalina, jednak straty Supraśla będą jednoznaczne i nieodwracalne. W interesie teatru, ale przede wszystkim dla dobra Supraśla, rada gminy powinna podjąć wszelkie ułatwienia, które umożliwią Urzędowi Marszałkowskiemu formalne przejęcie i wyremontowanie obiektu.

Należy mieć nadzieję, że do tej części rady, która chce, aby Wierszalin pozostał jak dotąd najbardziej znanym elementem teatralnego krajobrazu Supraśla dołączy grupa pozostałych radnych i wesprze rozsądną, praktyczną i mądrą decyzję. Wszystkim teatromanom, fanom teatru i członkom społeczności Supraśla  życzymy, żeby tak się stało.

„Wierszalin porównywany jest przez krytykę do najznakomitszych światowych zjawisk teatralnych, jest trzykrotnym laureatem prestiżowej nagrody Fringe First przyznawanej na światowym festiwalu teatralnym w Edynburgu. Otrzymał z rąk Ministra Spraw Zagranicznych R.P. dyplom uznania za wybitne zasługi dla kultury polskiej na świecie i Nagrodę Krytyków Międzynarodowego Instytutu Teatralnego (ITI) w uznaniu wartości wnoszonych do teatru światowego.”