Życie odbywa się tylko w nocy, tylko w disco-drżeniu

Wrzuceni w epicentrum tańca, w którym to on stanowi "żyję", początkowo widzimy to, co błyszczy i uwodzi, zaczarowuje nas, wtłaczając w trans-nałóg, chcąc nas zatopić w świecie, w którym dzieją się sceny bez konieczności brania do ręki pilota i zmiany kanału. Sceny zmieniają się, muzyka też, "stan disco" trwa niezmiennie. I można by mielić go nieustannie, tak jak mielona jest tutaj popkultura, zjadana i trawiona – zmieniona. Teksty popularnych piosenek jak "Because the night", czy "The sound of silence" stają się psychodeliczną mantrą, wypowiadaną, wyśpiewywaną, czasami tak samo, stale powracając, niczym nękająca nas reklama, dżingiel, a czasami zyskując nowy ton, ale wciąż obijając się o nowe sceny z życia (trochę nowe, trochę nie), nachodząc nas jak natrętna myśl.

Schodzimy w dół, ponieważ tutaj życie dzieje się tylko w nocy i tylko w błysku – a to kuli dyskotekowej, a to błyszczących w świetle srebrno odzianych ciał tancerzy. Te cechy przywodzą na myśl styl glamour – i to na pierwszy rzut oka powierzchowne skojarzenie okazuje się mieć wiele wspólnego ze "światem disco", czyli światem "ludzi pokazu", którzy w dużej mierze żyją w świetle reflektorów, w których błyszczy się i czaruje estetyką. Jednak okazuje się, że za kotarą kolorowych szkiełek kuli disco, świateł, poliestru, brokatu, pudru – blichtru, istnieje niepokój i lęk, który może istnieć jedynie podskórnie, gdyż nie ma na niego czasu, bo za chwilę występ – i znów zapadamy się w trans. Podobna sytuacja tyczy się samego słowa "glamour", gdyż dziś znane znaczenie tyczy się właśnie tego co widoczne, i oznacza ono atrakcyjność, a także konkretny styl (który sam w sobie z prezentowaną estetyką w "FFF" ma sporo wspólnego). ale samo słowo pochodzi od słowa "gramatyka", które niegdyś odnosiło się do praktykowania czarnej magii i okultyzmu. Natomiast "czarowanie" było umiejętnością ukazywania rzeczy w sposób "inny, niż w rzeczywistości". To znaczenie, znajdujące się "pod spodem", również zdaje się mieć ciekawe powiązanie z tym spektaklem, gdyż jednym z moich świeżych skojarzeń podczas doznawania tego ciągu wrażeń, gdy go oglądałam, była "Suspiria" (film z 2018 r. w reż. Luca Guadagnino).

Wypychane na scenę przez swojego ojca bohaterki spektaklu, czy tancerka (Sabina Letner) upadająca i starająca się podążać za grupą mimo wszystko, przypominały Sarę, która podczas występu, z mroczną siłą w żyłach, tańczyła mimo złamanych kości. Tam taniec służy jakiejś podskórnej ciemnej sile świata, napędza ją i karmi, tu, poprzez taniec pędzona jest ciemna siła świata – zbiorowa nieświadomość, powszechny pęd, zatracenie. Myślę, że taniec współczesny to świetne medium do ukazywania ciemnej strony tego, co codzienne. Sam taniec ma wiele wspólnego z tym, co niewypowiedziane, nadprzyrodzone, a ciemne strony życia, które sami sobie kreujemy przybierają rangę "ciemnej siły". Natomiast teatr tańca to skuteczna forma wypowiedzi o życiu, ponieważ służy on nie tylko estetyce, ale jest wzbogacony o codzienność, o gesty, przeżywanie codzienne. I gdy już o nich mówimy, w "FFF" gesty wykręcone do rangi ekscentrycznych, to również bardzo mocna strona tego spektaklu, gdyż wprawiają one widza w stan zawieszenia w świecie codziennym, ale mocniej.

W "Rozbarku" nie używa się rozbudowanej scenografii, i tak też było w tym przypadku. Scenografia ogranicza się do kilku przedmiotów i światła, co moim zdaniem się sprawdza. Osobiście jestem fanką tego rodzaju zabiegów, ponieważ zredukowana do kilku przedmiotów scenografia, pozwala nadać im samym większe znaczenie i daje im "grać". Tutaj użyto kuli dyskotekowej i odbić jej światła, które czasami stwarzały efekt sci-fi, jakby w tancerza prowadzacego disco-show wstąpiła jakaś siła nadprzyrodzona, albo jakby emanował niesamowitą energią.; srebrnej kotary, tworzącej na scenie drugi plan, pistoletu i małego dziecięcego krzesełka.

"Szybkonodzy głupcy" w trakcie oglądania porywają w świat rytmicznej magii, zaangażowanie fizyczno-psychiczne aktorów-tancerzy sprawia, że w trakcie czujemy, że nie ma niczego ważniejszego na świecie. Jest to spektakl do przeżywania, a po obejrzeniu pozostawia nas z refleksją. Choć – sama nie wiem, czy słowo "refleksja" nie jest zbyt duże w tym wypadku, bardziej może – przypomnienie. Bo dostrzeganie tego, że świat jest szybki, nieuchwytny i nie do przetrawienia nie jest niczym nowym, ale mówienie na ten temat za sprawą świata disco, to moim zdaniem bardzo ciekawe skojarzenie tematów. Cieszę się, że mogłam tego doświadczyć.