Życie w rolach

Zespół Teatru Zagłębia spogląda jednak na tą historię zupełnie inaczej. Oglądając spektakl skupiamy się całkowicie na relacjach jakie łączą bohaterów, na wierzch wychodzi ułuda i nieprzystające do rzeczywistości ramy w jakie wciśnięci są wszyscy mieszkańcy wiejskiego dworku.

Scenografia spektaklu zaskakuje widza od samego początku, po podniesieniu kurtyny naszym oczom ukazuje się pusta scena, chyba jeden z nielicznych razów mamy możliwość zobaczenia jak wygląda tył sceny, całkowicie goły, pozbawiony dekoracji, całkowicie odsłonięty przed naszymi oczami, z widocznymi kablami, grzejnikami, stelażami i wszystkimi innymi elementami jakie zazwyczaj schowane są za zamontowanymi na linach płótnami i dekoracjami.

Ta surowość sceny sprawia, że pozostałe wykorzystane dekoracje i rekwizyty zdają się odstawać na tle całości. Ławki na kółkach obłożone poduszkami i materiałami, które są zarówno kanapą, łóżkiem jaki i meblami werandy, ruchome drzwi, które przesuwane są przez aktorów w zależności od rozgrywanej sceny. Minimalizm w wykorzystaniu innych rekwizytów daje poczucie niepełności na scenie. Jakby rozgrywające się na naszych oczach wydarzenia nie były do końca prawdziwe, jakbyśmy byli świadkami próby teatralnej. Przedstawiony świat nie współgra z akcją dramatu, jakby sam nie godził się z wpychaniem go w ustalone ramy, które i tak nie mają żadnego sensu.

Kostiumy sceniczne wydają się nawiązywać do epoki utworu, nie są one jednak jej dokładnym odwzorowaniem, niekiedy niekompletne lub w ogóle odchodzące od założonego czasu utworu dają poczucie niepełności na scenie, pewnego niedokończenia, jakby były zbiorem przypadkowo połapanych elementów, które w ostatecznym rozrachunku są bardzo mało istotne.

Ponieważ w samym spektaklu najważniejsze nie są bowiem kostiumy, scenografia czy dekoracje, ten spektakl to opowieść o ludzkich relacjach, o rolach w jakie jesteśmy wrzuceni i o pozorach jakie powinniśmy utrzymać. Każdy z domowników niezależnie od swojej własnej woli zmuszony jest do grania pewnej z góry zaplanowanej postaci. Każdy odgrywa postać, która często ogranicza jego własną wolę i działania. Chcąc nie chcąc muszą odnajdywać się w roli żony profesora, lekarza, babci, brzydkiej córki czy wszystkowiedzącego profesora, który tak na prawdę jest zwykłym niedouczonym ignorantem. W świecie tak ścisłych relacji nie ma miejsca na wolność, na zmianę raz obranego toru, nic nie może ulec zmianie. Wraz z rozwojem akcji okazuje się, że odejście od wyznaczonych i przyjętych ról jest wręcz niemożliwe. Ucieczka i próba stworzenia czegoś na nowo nie ma sensu i zawsze skazana jest na porażkę. Wszyscy bohaterowie pomimo braku szczęścia trwają już w raz przyjętych rolach. Każdy sprzeciw wobec zaplanowanego ładu jest szybko duszony w zarodku i zażegnany. Pomimo niezgody i cierpienia w ich życiu nic się nie zmienia, nic nie staje się chociażby w małym stopniu takie jakie by chcieli.

Nie mogąc nic zmienić mogą tylko iść za słowami Soni ,, Trzeba żyć'', w świecie niespełnionych marzeń, nieidealnym, ograniczającym, ale stabilnym, lecz czy ta pozorna stabilność warta jest płaconej za nią ceny?

Spektakl Komedia.Wujaszek Wania pokazuje jak dużą władze mają nad ludźmi role społeczne w jakie niekiedy mimo sprzeciwów są wrzucani; wiążą one ich tak bardzo, że w ostateczności nie są oni w stanie od nich odejść, wprowadzenie jakiejkolwiek zmiany skazane jest na porażkę. Nieważne, że dekoracje, scenografia, kostiumy nie spajają tego świata, pokazują, że jest on niekompletny, wręcz nierealny, to i tak nie można go opuścić, trzymają ich w nim bowiem opresyjne relacje, których nie sposób zakończyć.

Bo jest to spektakl przede wszystkim o relacjach, bez żadnych upiększeń, bez ukrywania, bez zbędnych dodatków, pokazujący to co nas łączy i jak na nas te połączenia wpływają. Jak scena bez dekoracji, tak i ten spektakl pozwala nam zajrzeć w głąb tego co nas łączy, odkryć wszystkie zakamarki i niedoskonałości, pokazać całą prawdę tego co leży między nami i brutalnie nas z nią skonfrontować.

Spektakl Komedia.Wujaszek Wania to spotkanie z relacjami tymi nam znanymi i nieznanymi, prostymi, złożonymi, toksycznymi i uczciwymi. Ze spektaklu płynie nauka o ludziach i o tym co ich łączy.

Warto spędzić wieczór w Teatrze Zagłębia w Sosnowcu, by bliżej poznać tą wersję Wujaszka Wani. Dzięki audiodeskrypcji spektakl ten dostępny jest dla każdego chętnego widza. To kolejny ukłon teatru w stronę odbiorców, bowiem wiele sosnowieckich produkcji posiada przebiegi dostępne dla osób z niepełnosprawnościami podczas których widz może skorzystać z audiodeskrypcji lub pomocy tłumacza języka migowego, teatr proponuje także przebiegi spektakli dla rodziców z dziećmi.

Teatr Zagłębia jest miejscem dla każdego chętnego odbiorcy sztuki.