Żywot człowieka współczesnego czyli obraz społeczeństwa w spektaklu "Kasta la vista"

Obsada spektaklu jest imponująca: Krzysztof Tyniec , Marzena Trybała , Artur Barciś ,Maria Ciunelis , Elżbieta Kępińska. Warto również przypomnieć że sztuka w zupełnie innej inscenizacji była już prezentowana na deskach Teatru Polskiego we Wrocławiu z udziałem tamtejszych artystów .W 2011 roku sztuka doczekała się nagrody na tarnowskim festiwalu komedii ,,Talia" a w następnym roku nagrody na katowickim festiwalu komedii .

Kasta la vista to splot szalonych , absurdalnych i niespodziewanych wydarzeń które stały się udziałem głównego bohatera-zamożnego pośrednika nieruchomości Jacka Krafta .Piątkowy zwykły dzień , równie zwykła wizyta w banku – cel wypłata gotówki ze swojego konta i .....odmowa wypłaty ,.....odmowa wypuszenia klienta z fili instytucji finansowej , blokada bez przyczyny ,bez sensu - powód..... niepełne dane o statusie społecznym bohatera. Akcja spektaklu zamknięta w bezdusznej fili instytucji finansowej , pełna zabawnych gagów , złośliwości , dowcipnych dialogów w których celują pracownicy banku – kasjer oraz pani manager. W tych rolach możemy zobaczyć Małgorzatę Trybałę i Artura Barcisia którzy stworzyli postacie służbistów - zdawałoby się pozbawionych uczuć urzędników bankowych i do bólu formalnych . Postacie którym nie można jednak odmówić sympatii i współczucia pomimo ich ciągłych ,,nie bo nie", ,,nie mam zdania", ,,proszę o chwilę cierpliwości" ludzi wtłoczonych w tryby systemu korporacyjnego w którym każdy ma swoje miejsce i w nim tylko musi funkcjonować lecz pod maską kasjera czy managera skrywających bardzo ludzkie pragnienia.

W miarę rozwoju akcji nabieramy też sympatii do głównego bohatera Jacka Krafta w osobę którego wcielił się Krzysztof Tyniec stwarzając bardzo żywiołową postać która oczach widza przechodzi od pewności siebie i pyszałkowatości aż do gniewu i rozpaczy ofiary bezsensownego i odgórnie narzuconego systemu. W miotającym się, szarpiącym zablokowane drzwi mężczyźnie oraz w nieczułych pracownikach banku możemy nas samych , naszych bliskich , kolegów i znajomych. Sztuka poza śmiechem wymusza poszukiwanie pytań na tematy takie jak : nasz stosunek do pracy ,rozgraniczenie życia osobistego i zawodowego , stosunek do ludzi starszych w tym własnych rodziców warto przypomnieć pamiętną scenę ze staruszką przy kasie banku.

Kolejne jakże aktualne zapytania dotykają relacji międzyludzkich i rozwarstwień społecznych, tytułowa Kasta to nic innego jak podzielenie obywateli z uwagi na pochodzenie i status społeczny zaklasyfikowanie i zaszufladkowanie indywidualnej osoby a tu już blisko do refleksji I chyba najważniejszego pytania : czy w naszym społeczeństwie nie ma kast? Czy aby ujrzeć system segregacji trzeba lecieć do Indii ? Wreszcie wyłania się odpowiedź że w naszym tu i teraz ,w każdej chwili możemy paść ofiarą zablokowania ze strony instytucji , urzędu a także osoby prywatnej a nawet media społecznościowe . Każdy z nas może był?, jest?, a może będzie ofiarą złośliwej blokady ? i może będzie na podobieństwo Krafta rozpaczliwie szarpał zamknięte drzwi. Kasta la vista to spektakl który wręcz trzeba zobaczyć także z uwagi na aspekt wizualny niewątpliwie spójny i konsekwentny.

Kostiumy autorstwa Małgorzaty Bursztynowicz bardzo wyraźnie podkreślają charakter postaci. Zimny , formalny , urzędowy styl pracowników instytucji finansowej – zapięty na każdy guzik ciemny garnitur kasjera i granatowy kostium jego zwierzchniczki nieznacznie urozmaicony skromnym szaliczkiem i brązowymi botkami kontra modna zielona marynarka wraz z szarymi spodniami i kamizelką głównego bohatera – zamożnego agenta nieruchomości ,pracującego na własny rachunek.

Nie można pominąć kostiumu i charakteryzacji staruszki z jej szarym ,nijakim płaszczem zwykłej emerytki w podeszłym wieku i torebką ,,do ręki" a skrywającej niczym relikwie wszystkie rachunki za prąd , kwity i wypisane długopisy.

Wreszcie scenografia jakże oddająca klimat miejsca akcji, jego chłód I surrealną bezduszność ale przecież to filia banku zatem instytucji funkcjonującej w ramach reguł wyznaczonych przez porządek liczb I numerów o czym przypominają rzędy takich samych skrzynek depozytowych zapełniających ścianę instytucji finansowej. Skrzynek których obecność podkreśla tylko klimat zaszufladkowania, grupowania I dzielenia osób .Światło reflektorów potęguje ten złowrogi nastrój , sprawia że znane z codzienności przedmioty takie jak prosta biurowa sofa , dystrybutor wody , czy stojący z boku za drzwiami bankomat nabierają obcego , nieprzyjaznego klimatu a wraz z projekcjami wideo uruchamiając w widzu myślenie symboliczne stymulowane dodatkowo oprawą dźwiękową za sprawą której odczuwamy miejscami niepewność i niepokój.

Czy zatem poszłabym na Kasta la vista drugi raz? myślę że tak , gdyż jest to przedstawienie spójne, bogate w postacie i dialogi na długo pozostające w pamięci.