Awantury weneckie

Dyrektor warszawskiego Teatru Dramatycznego, powierzając Tadeuszowi Bradeckiemu reżyserię "Sługi dwóch panów" Carla Goldoniego, popularnej commedii dell'arte, zdecydował się na wprowadzenie do repertuaru klasyki włoskiego teatru.

Okazało się, że XVIII-wieczna komedia wenecka jest ciągle żywotna i wystawiona w integralnej formie doskonale bawi współczesną publiczność. Bradecki zrealizował dzieło w historycznym kształcie, dzięki czemu na scenie oglądamy istny żywioł komedii pomyłek, mieszankę pantominy oraz zabawnych i niespodziewanych sytuacji. Postacie są typowe dla gatunku, niektóre występują w maskach, jak Arlekin (tytułowy sługa), Pantalone, Dottore, inni zaś grają w kostiumach historycznych. Dzięki temu mamy do czynienia z zabawą typową dla weneckiego karnawału. Gatunek commedia dell'arte oparty był na kulturze weneckiego ludu z domieszką wyrafinowania kultury wysokiej. Dlatego wywarł olbrzymi wpływ na współczesną kulturę włoską, m.in. słynną tamtejszą odmianę filmowej komedii i komediodramatu.

Akcja sztuki rozpoczyna się od błahych nieporozumień miłosnych kawalerów i panien. Córka Pantalonego zaręcza się z synem Dottorego, jednak uroczystość psuje nagłe przybycie gości - Fryderyka, byłego adoratora narzeczonej, Beatrycze przebranej za kawalera i Trufaldina - Arlekina. Kolejne niespodzianki i awantury zmierzają do zabawnego zakończenia, jak zawsze w tym gatunku scenicznym zmuszającego do wielu refleksji. Reżyser szczęśliwie potraktował bohaterów jako postacie z krwi i kości, będące jednak równocześnie pewnymi charakterystycznymi znakami kulturowymi. Najbardziej widoczne jest to w postaci Arlekina, żywiołowo granego przez młodego aktora Krzysztofa Szczepaniaka.

Mirosław Winiarczyk
Idziemy
10 lutego 2017