Daleko od domu

Musical jest teatralną adaptacją filmu z 1994 r. pod tym samym tytułem w reżyserii Stephana Elliotta. Film otrzymał Oscara za najlepsze kostiumy. Przyznano mu także Nagrodę BAFTA w dwóch kategoriach: za najlepsze kostiumy i najlepszą charakteryzację.

 

Reżyserem polskiej wersji jest Cezary Tomaszewski. Choreograf, reżyser i performer. Studiował wiedzę o teatrze na warszawskiej Akademii Teatralnej i choreografię w Brucknerkonservatorium Linz w Austrii. Ukończył też szkołę muzyczną II stopnia.

Fabuła musicalu koncentruje się wokół trzech postaci: Ticka, Adama oraz Bernadette. Podróżują oni swoim autobusem – Priscillą – a ich docelowym miejscem jest sanatorium w Wałbrzychu, gdzie planują wystąpić jako zespół dragqueen.

Pomysł na wprowadzenie do fabuły elementów LGBT jest niezwykle zaskakujący, w dalszym ciągu rzadko spotykany na deskach teatrów. Być może dla niektórych widzów niektóre sceny mogą stać się kontrowersyjne, uważam, że warto wybrać się jednak na spektakl, ponieważ oprócz kwestii rozrywkowej porusza on bardzo ważne tematy z punktu widzenia społeczności LGBT.

Największe wrażenie podczas całości przedstawienia zrobiła na mnie scenografia autorstwa Aleksandry Wasilkowskiej (polska architektka, artystka i scenografka). Zawiera ona wiele elementów nawiązujących do seksualności, jak np. pastelowa rzeźba o fallicznych kształtach, czy kurtyna na której widnieje mozaika przedstawiająca kobiece kształty, powyginane paznokcie, czy zarysy męskich i kobiecych narządów płciowych. Całości dopełnia również kolorowe światło.

Kostiumy są równie kolorowe i niezwykłe co scenografia. Zaprojektowane w taki sposób, aby podkreślały kobiecość, męskość, uwydatniały seksualność.

Ważna staje się podczas takiego spektaklu gra aktorska, pomimo dość skąpych kostiumów, aktorzy emanują pewnością siebie, doskonale dopasowują się do granych postaci. Na wyróżnienie zasługuje Justyna Szafran w roli Bernadette. Głos aktorki – niski i głęboki dodatkowo podkreśla charakter przemiany jaką przechodzi jej postać.

Ścieżka dźwiękowa to covery znanych piosenek lat 80 i 90. Piosenki Tiny Turner, czy Cyndi Lauper to utwory trudne do odtworzenia, o charakterystycznej barwie głosu, jednak siedząc na widowni słuchałam ich z podziwem.

Za kierownictwo muzyczne odpowiada Adam Skrzypek. Absolwent Akademii Muzycznej w Katowicach. Zdobył szereg nagród na krajowych i międzynarodowych festiwalach jazzowych.

Muzyka, kostiumy i scenografia odegrały niezwykle ważną rolę w spektaklu, ogół pracy włożony w musical zrobił na mnie ogromne wrażenie. Nie jest to co prawda musical, który mogłabym oglądać bez końca, jednak zasługuje on na docenienie, ze względu na ważne aspekty, które porusza, a także piękną scenografię.

Anna Wypychaj
Dziennik Teatralny Górny Śląsk
21 października 2024