Gest społecznej apostazji

W Ciągu dalszym, nie tylko za sprawą wspomnianego w podtytule sztuki ekskluzywnego domu towarowego [KaDeWe], ale przede wszystkim w odniesieniu do relacji międzyludzkich, drapieżnie i mocno wybrzmiewa dziś temat konsumpcji i kapitału. „Dom towarowy wszędzie naokoło" – pisze Kajzar, przyglądając się współczesnym wyrobnikom twarzy, wystawionej na pokaz ludzkiej dekoracji.

Jakie społeczne koszty poniosą kolejne pokolenia, dla których życiowy horyzont stanowi TINA [„There is no alternative"], słynny slogan Margaret Thatcher dotyczący braku alternatywy dla globalnego kapitalizmu? Czy dziś możliwy jest w ogóle gest społecznej apostazji?

Realizatorzy:

Katarzyna Szyngiera – absolwentka Wydziału Reżyserii Dramatu Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie. Spektakl dyplomowy Sferia wg tekstu Magdy Kupryjanowicz zrealizowała w 2013 roku we współpracy z Teatrem Polskim w Bielsku-Białej... na ostatniej kondygnacji parkingu galerii handlowej „Sfera". W ramach festiwalu Malta 2011 przygotowała przedstawienie Autobus jedzie w popadającej w ruinę przestrzeni przedwojennego szpitala psychiatrycznego w Owińskach. W koprodukcji krakowskiej PWST i Muzeum Powstania Warszawskiego wyreżyserowała w plenerze widowisko Przypisy do Powstania [2010]. Absolwentka Wydziału Wiedzy o Teatrze Akademii Teatralnej im. Aleksandra Zelwerowicza w Warszawie. W czasie tych studiów realizowała akcje performatywne, m.in. w klubie Plan B: Bajka spekulatywna i Bukowski Show [2008], czy Kwadrofonia. We Wrocławskim Teatrze Współczesnym w ramach cyklu 'wtw://strefy_kontaktu_kajzar zrealizowała czytanie performatywne tekstów Helmuta Kajzara pod tytułem nie ma nikogo bez niczego [2013] oraz spektakl Tajemniczy ogród [2014].

Iga Gańczarczyk – dramaturżka, reżyserka, redaktorka Linii Teatralnej w Korporacji Ha!art. Studiowała teatrologię na Uniwersytecie Jagiellońskim i dramaturgię na Wydziale Reżyserii krakowskiej PWST. Jako dramaturżka współpracowała m.in. z Krystianem Lupą [Factory 2, Miasto Snu], Pawłem Miśkiewiczem [Trzy siostry wg Czechowa], Bruno Lajarą [Doświadczenie – Nowa Huta], Agnieszką Holland i Anną Smolar [Aktorzy prowincjonalni], Maciejem Podstawnym [Krety i rajskie ptaki wg Różewicza], Eweliną Marciniak [Pamięć praktyczna]. Wyreżyserowała m.in.: w Teatrze Kochanowskiego w, Opolu W małym dworku Witkacego [2010], w Teatrze Polskim w Bydgoszczy Nie ja wg Becketta [2011, nagroda w konkursie OFF podczas 32. PPA we Wrocławiu], Opowieści zimowe według Andersena [2012, Międzynarodowa Nagroda im. Ch. H. Andersena w Odense] oraz Murzynów Geneta [2015], w Nowym Teatrze w Warszawie Katastronautów [2013], w Teatrze Łaźnia Nowa w Krakowie Piccolo Coro dell'Europa [2013] i Najwyraźniej nigdy nie był pan 13-letnią dziewczynką [2014], Potlacz w Galerii Bunkier Sztuki w Krakowie [2015]. Ostatnio zrealizowała wraz z Krystianem Lupą i Piotrem Skibą projekt Spi-ra-la w ramach POP-UPu [2015]. Pracuje w PWST w Krakowie.

Damian Pielka – multiinstrumentalista, kompozytor, producent muzyczny. Muzyczny samouk i zbieracz instrumentów. W latach 2004 - 2014 był gitarzystą w zespole Lecha Janerki, z którym nagrał dwa albumy Plagiaty oraz Najmniejszy koncert świata. Współtworzył, koncertował i nagrywał m.in. z zespołami Husky, Pogodno, Japoto , Muchy. Skomponował muzykę do spektaklu Jewrope teatru BODYTALK w reżyserii Yoshiko Waki [Kolonia / Poznań, 2014].

Agata Baumgart – scenografka. Studiowała kulturoznawstwo w Instytucie Kultury Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim, grafikę na Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie oraz reżyserię na Akademii Teatralnej w Warszawie. Autorka m.in. scenografii i kostiumów do spektaklu Bańka mydlana w reż. Andrzeja Pakuły w Teatrze Dramatycznym w Warszawie [2009], scenografii i kostiumów do spektakli w reżyserii Katarzyny Szyngiery: Autobus jedzie na Festiwalu Malta w Poznaniu [2011], Sferia w Teatrze Polskim w Bielsku-Białej [2013], Tajemniczy ogród we Wrocławskim Teatrze Współczesnym [2014]. Jako reżyser zadebiutowała filmem dokumentalnym pt. Rena w ramach programu Pierwszy Dokument w Studio Munka pod opieką artystyczną Pawła Łozińskiego.

Cezary Tomaszewski – reżyser, choreograf, performer i muzyk. Twórca m.in.: wyróżnionej przez prestiżowe magazyny „Theater heute" i „Falter" autorskiej wersji operetki Franza Lehara Wesoła wdówka, obsadzonej przez cztery polskie sprzątaczki [najlepszy młody reżyser i najlepsza offowa produkcja roku 2009 w Austrii], oraz głośnych spektakli muzycznych Capelli Cracoviensis: inscenizacji madrygałów Monteverdiego Bar.okowa uczta w barze mlecznym w Krakowie, pieśni Mendelssohna wyreżyserowanych w Lasku Wolskim The Nature Lovers/Naturzyści, oper Orfeo ed Euridice Glucka i Amadigi di Gaula Haendla oraz przedstawienia muzycznego Nobody has ever liked it na podstawie Pierrot lunaire Schönberga i Il Combattimento di Tancredi e Clorinda Monteverdiego. Hamlet w jego reżyserii, zrealizowany ze studentami Wydziału Teatru Tańca krakowskiej PWST pod opieką artystyczną Jana Peszka zaproszony został na Międzynarodowy Festiwal Teatralny Dialog we Wrocławiu oraz na Warszawskie Spotkania Teatralne. Inne projekty autorskie Tomaszewskiego m.in: Last Temptation of Saint Bernardette i Dance Tetralogy – pokazywane były w teatrach i na festiwalach w Austrii, Szwajcarii i Wielkiej Brytanii. Jako choreograf współpracował z Marią Peszek przy teledysku do piosenki Rosół, nominowanym do nagrody muzycznej Fryderyk oraz z wieloma reżyserami teatralnymi m. in: Moniką Strzępką, Wiktorem Rubinem, Mają Kleczewską, Evą Rysovą i Bartoszem Szydłowskim. Wykłada na Akademii Muzycznej we Wrocławiu na wydziale wokalnym. Jako performer, aktor i tancerz współpracował m.in. z Toxic Dreams, Joachimem Robbrechtem, Andreą Bold, Willi Dornerem, Anną Tenta, Cie. Sans Filtre, Catherine Guerin. Jego najnowszym projektem jest Dośpiewanie. Autobiografia – druga cześć wieczoru Jan Peszek. Podwójne solo granego na deskach Narodowego Starego Teatru w Krakowie.

W Jak to dobrze, że mamy pod dostatkiem, wychodząc od tekstów Kajzara, testujemy sytuację, kiedy wewnątrz sprawnie działającego mechanizmu – społeczeństwa – pojawia się wirus. Czy organizm zdegeneruje się czy umocni? A może zwalczy chorobę poprzez wynalezienie kolejnej atrakcji, jeszcze bardziej szokującej i potwornej?

(-) (-)
Materiał Teatru
5 maja 2016