Janusz Warnecki (1895 - 1970)

Urodził się 2 lipca 1895 w Warszawie. Zmarł 4 lutego 1970 w Warszawie.

Właściwie: Jan Kozłowski. Zadebiutował w Zakopanem rolą Firkuesa w "Małce Szwarcenkopf" Gabrieli Zapolskiej 17 sierpnia 1915. W 1928 zdał reżyserski egzamin eksternistyczny ZASP-u.

Na scenie występował od 1914, m. in. w Krakowie, Tarnowie i Lwowie. W tym czasie rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które w następnych latach kontynuował na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Był uczestnikiem wojny polsko-bolszewickiej. Od 1921 występował w teatrach w Warszawie, od 1925 jako reżyser i aktor współpracował z Polskim Radiem. W 1930 wyjechał do Paryża z pierwszą grupą opracowującą polską wersję filmów dźwiękowych.

Po powrocie do Warszawy w 1931 sprawował kierownictwo artystyczne teatru Wesołe Oko. W pierwszej połowie lat 30. zajmował się współreżyserią filmów. W następnych latach zajmował się głównie reżyserią teatralną, był też twórcą kilku sztuk teatralnych dla dzieci. W sezonie 1936/37 był dyrektorem Teatru Letniego w Warszawie, 1937/38 dyrektorem Teatrów Miejskich we Lwowie, w sezonie 1938/39 kierownikiem artystycznym Teatru Buffo w Warszawie. Był czynnym działaczem ZASP-u, kilkakrotnie wchodził w skład jego Zarządu Głównego. Podczas okupacji mieszkał w Warszawie, był członkiem Tajnej Rady Teatralnej i wykładowcą konspiracyjnego PIST-u, pracował w cukierni "Napoleonka" i kawiarni "U Aktorek". W 1941 był aresztowany po zabójstwie Igo Syma i więziony na Pawiaku. Walczył w powstaniu warszawskim. Na początku 1945 przybył do Krakowa i związał się jako aktor, reżyser i wykładowca Studia ze Starym Teatrem, w sezonie 1945/46 był jego kierownikiem artystycznym.

W 1947, wraz z Julianem Tuwimem, zorganizował Teatr Muzyczny Domu Wojska Polskiego i był jego dyrektorem do końca sezonu 1946/47. W sezonie 1947/48 był ponownie w Krakowie aktorem i reżyserem Teatrów Dramatycznych. W 1948 związał się na stałe z Warszawą: był aktorem i reżyserem Teatru Polskiego (1948/49, 1951-53), kierownikiem artystycznym Teatru Nowego (1949-51), kierownikiem artystycznym Teatru Syrena (1954-55), dyrektorem Teatru Polskiego Radia (1956-61).

Często reżyserował słuchowiska i brał w nich udział, na scenach teatralnych reżyserował sporadycznie. W 1960 amputacja nogi utrudniła mu stałą pracę w radiu i występy, mimo kalectwa podjął jednak współpracę z Teatrem Tv i zagrał parę ważnych ról.

W latach 1956-65 był profesorem zwyczajnym warszawskiej PWST. Od 1963 był członkiem zasłużonym SPATiF-ZASP. Napisał wspomnienia "Najdłuższy mój monolog" (1971).
Ojciec aktorki Jadwigi Colonna-Walewskiej.
Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Nagrody:
1952 - Nagroda Państwowa II stopnia za reżyserię przedstawienia "Król i aktor" Romana Brandstaettera oraz za rolę Millera w przedstawieniu "Intryga i miłość" Fryderyka Schillera w Teatrze Polskim w Warszawie
1958 - Warszawa - Nagrody Radia i TV - nagroda za rolę Makarego Diewuszkina w audycji radiowej "Biedni ludzie" wg Fiodora Dostojewskiego
1959 - Nagroda Radia i TV za kreacje aktorskie w słuchowiskach "Ryszard III", "Adwokat i róże", "Zbrodnia Sylwestra Bonnard"
1963 - Nagroda Komitetu d/s Radia i TV za rolę Pisarza w przedstawieniu "Sędzia i jego kat" Friedricha Durrenmatta w Teatrze TV
1965 - nagroda ministra kultury i sztuki I stopnia za całokształt twórczości w dziedzinie teatru i telewizji
1965 - Złoty Ekran za najwybitniejsze kreacje aktorskie w Teatrze TV - w przedstawieniach "Mistrz" Zdzisława Skowrońskiego i "Milczenie morza" Vercorsa
1966 - Nagroda "Prix Italia" za rolę Starego aktora w "Mistrzu"
1970 - nagroda państwowa I stopnia (zespołowa) za rolę tytułową przedstawieniu telewizyjnym "Mistrz" Zdzisława Skowrońskiego
1970 - Nagroda Państwowa I stopnia za reżyserię "Króla i aktora" (pośmiertnie)

Źródła: FilmPolski, E-teatr, Wikipedia

Oprac. RK
Dziennik Teatralny
2 lipca 2022