Jubileuszowa retransmisja z okazji dziesięciolecia cyklu

„The Met: live in HD". Do polskich kin trafi baśniowa realizacja ZACZAROWANEGO FLETU Mozarta, która jako pierwsza w 2006 roku była transmitowana drogą satelitarną, w jakości HD z nowojorskiej Met. Wtedy spektakl był dostępny tylko w kinach Stanów Zjednoczonych, dziś z okazji jubileuszu – na całym świecie.

Arcydzieło Mozarta wyreżyserowała JULIE TAYMOR, dodając do warstwy scenicznej wielkie animowane lalki. W głównych partiach wystąpili: MATTHEW POLENZANI jako Tamino, YING HUANG jako Pamina, NATHAN GUNN jako Papageno i RENÉ PAPE jako Sarastro. Dyrygował JAMES LEVINE.

RETRANSMISJA HD „ZACZAROWANY FLET": SOBOTA, 12.12.2015, 18:30
„Zaczarowany flet" Wolfganga Amadeusa Mozarta

Z okazji jubileuszu – 10. już sezonu transmisji z The Metropolitan Opera – nowojorska scena postanowiła przypomnieć widzom cyklu „Zaczarowany flet" Mozarta w reżyserii Julie Taymor. Na początku lat 90. wyreżyserowała ona filmową wersję opery-oratorium „Król Edyp" Strawińskiego, wykorzystując wielkie ruchome lalki; producentem przedsięwzięcia był Peter Gelb, obecny dyrektor Met. Taymor ma na swoim koncie także reżyserię „Fridy" z Salmą Hayek czy musicalu „Król Lew". „Zaczarowany flet" był pierwszym spektaklem transmitowanym w HD przez Met. To idealna propozycja dla tych wszystkich, którzy miłością do opery pragną zarazić swoje dzieci lub wnuki – prawdziwe przedstawienie familijne z barwnymi kostiumami, bajkowym librettem, akcentami komediowymi i wielkimi animowanymi lalkami, poruszanymi m.in. za pomocą powietrza (flet to przecież instrument dęty). Książę Tamino i jego przyjaciel, zabawny ptasznik Papageno, muszą przejść próby, by zyskać wtajemniczenie i nagrodę: miłość idealnej dziewczyny.
Przedstawienie trwa około 114 minut (bez przerwy). Przedstawienie w języku angielskim z polskimi napisami.

Transmisje HD LIVE z The Metropolitan Opera w sezonie 2015–16

Opery wykonywane są w języku oryginału (oprócz „Zaczarowanego fletu", który będzie śpiewany po angielsku). | Przedstawienia grane są z napisami w językach polskim i angielskim. | Dyrekcja The Metropolitan Opera uprzejmie informuje, że obsady, realizatorzy oraz czasy trwania przedstawień mogą ulec zmianie.

POLSKI ZWIASTUN SEZONU: https://www.youtube.com/watch?t=3&v=S2Gu8ZeF3PU
WIĘCEJ O SPEKTAKLACH: http://new.nazywowkinach.pl/met-in-hd
FACEBOOK: www.facebook.com/nazywowkinach

PROGRAM TRANSMISJI:
03.10.2015 Verdi TRUBADUR nowa obsada
17.10.2015 Verdi OTELLO premiera sezonu
31.10.2015 Wagner TANNHÄUSER po raz pierwszy w HD
21.11.2015 Berg LULU premiera sezonu
12.12.2015 Mozart ZACZAROWANY FLET jubileuszowa retransmisja
16.01.2016 Bizet POŁAWIACZE PEREŁ premiera sezonu
30.01.2016 Puccini TURANDOT nowa obsada
05.03.2016 Puccini MANON LESCAUT premiera sezonu
02.04.2016 Puccini MADAME BUTTERFLY nowa obsada
16.04.2016 Donizetti ROBERT DEVEREUX premiera sezonu
30.04.2016 Strauss ELEKTRA premiera sezonu

***

Wolfgang Amadeus Mozart (1756–1791)

Die Zauberflöte | The Magic Flute
Zaczarowany flet
Opera (Singspiel – śpiewogra) w 2 aktach KV 620 (1791)
Libretto: Emanuel Schikaneder
Przekład libretta na angielski: J. D. McClatchy

Treść opery

Baśniowa kraina położona pomiędzy słońcem i księżycem. Trzy Damy w służbie Królowej Nocy ratują księcia Tamino przed straszliwym wężem. Gdy odchodzą, aby powiadomić Królową, pojawia się ptasznik Papageno. Chwali się Taminowi, że to on zabił potwora. Damy powracają, aby wręczyć księciu portret córki Królowej, Paminy. Mówią, że została ona uwięziona przez złego Sarasta. Tamino natychmiast zakochuje się w portrecie dziewczyny. Królowa, pojawiając się przy dźwiękach grzmotu, opowiada Taminowi o stracie córki i prosi, aby ją uratował. Damy wręczają księciu zaczarowany flet, a Papageno otrzymuje srebrne dzwonki. Instrumenty mają zapewnić wędrowcom bezpieczeństwo podczas podróży. Damy przywołują też trzy duchy, a by ich prowadziły.
Niewolnik Sarastra Monostatos zaleca się do Paminy, ale ucieka przestraszony przez Papagena. Ptasznik oznajmia Paminie, że kocha ją książę Tamino, który poprzysiągł ją uratować.

Prowadzony przez trzy duchy Tamino trafia do świątyni Sarastra. Tam Tamino dowiaduje się Kapłana, że to Królowa Nocy, a nie Sarastro, reprezentuje zło. Słysząc, że Pamina jest bezpieczna, Tamino za pomocą zaczarowanego fletu rzuca urok na dzikie zwierzęta, a następnie podąża za głosem fletni Papagena.

Monostatos i jego ludzie starają się schwytać Papagena i Paminę, ale stają się zupełnie nieszkodliwi, gdy ptasznik zaczyna grać na magicznych dzwonkach. Pojawia się Sarastro z orszakiem. Wymierza karę Monostatosowi i obiecuje Paminie, że wkrótce odzyska wolność. Pamina i Tamino widzą się pierwszy raz, ale książę wraz z Papagenem wchodzi do świątyni, aby przejść próby.

Sarastro mówi kapłanom, że Tamino, jak każdy zwykły człowiek, ma przejść rytuały inicjacyjne. Monostatos próbuje pocałować śpiącą Paminę, ale ucieka, gdy pojawia się Królowa Nocy. Królowa daje córce sztylet i rozkazuje zamordować Sarastra.

Sarastro spotyka zdesperowaną Paminę i pociesza ją, tłumacząc, że nie szuka zemsty na jej matce. Tamino i Papageno dowiadują się od kapłana, że muszą zachować milczenie i nie jeść ani nie pić. Ten ślub Papageno niemal natychmiast przerywa, gdy pije wodę podaną przez zalotną, tajemniczą staruszkę. Gdy pyta o jej imię, starsza pani znika. Trzy duchy pojawiają się, aby kierować Taminem przez resztę jego podróży i przypomnieć Papageno, aby był cicho. Tamino milczy nawet wtedy, gdy pojawia się Pamina. Nie rozumiejąc zachowania ukochanego, Pamina pogrąża się w rozpaczy.

Kapłani informują Tamina, że musi przejść jeszcze tylko dwie próby, aby zakończyć swoją inicjację. Papageno, który zrezygnował ze wstąpienia do bractwa, tęskni za żoną. Ponownie spotyka staruszkę. Kiedy zgadza się przysiąc jej wierność, starsza pani zamienia się w piękną, młodą Papagenę, ale na odgłos grzmotu dziewczyna znika.

Pamina i Tamino spotykają się i razem, chronieni przez moc zaczarowanego fletu, przechodzą próby wody i ognia. Zrozpaczony zniknięciem Papageny Papageno próbuje się powiesić na drzewie, ale trzy duchy przypominają mu, że jeśli zagra na swoich magicznych dzwonkach znajdzie prawdziwe szczęście. Gdy ptasznik gra na dzwonkach, pojawia się Papagena i oboje zaczynają snuć rodzinne plany. Królowa Nocy, jej Trzy Damy oraz Monostatos zaatakowali świątynię, ale zostali pokonani i wygnani z krainy. Sarastro błogosławi Paminę i Tamina, podczas gdy wszyscy zgormadzeni sławią triumf odwagi, mocy i mądrości.

***

Z komentarza Piotra Kamińskiego

„Wiemy teraz, że w latach 1790-91 Mozart przyłożył rękę do kilku dzieł zbiorowych, w których uczestniczyli również inni członkowie trupy Schikanedera, w tym pierwszy Tamino, tenor Benedikt Schack, oraz pierwszy Sarastro, bas Franz Gerl. Libretta tych utworów napisał Schikaneder, a ich źródłem literackim jest ten sam zbiór baśni Christopha Martina Wielanda Dschinnistan (1786-89), który wykorzysta on w Czarodziejskim flecie. Zamówienie, które Schikaneder złożył Mozartowi w roku 1791, stanowi zatem rezultat tej współpracy. I akt ukończony został w lipcu, resztę Mozart wyszlifuje po powrocie z Pragi, po premierze Łaskawości Tytusa. 28 IX Mozart pracuje jeszcze nad marszem Kapłanów i uwerturą, opera jest zaś gotowa nazajutrz, co oznacza, ze próby były w toku już od dłuższego czasu, premiera odbyła się bowiem 30 IX. Poza Schikanderem i Schackiem znajdziemy w obsadzie: Josefę Hofer z domu Weber, drugą siostrę Konstancji, Annę Gottlieb (17 lat! – jako dziecko śpiewała już Barbarinę w Weselu Figara) oraz wspomnianego Franza Gerla, pierwszego basa w zespole i adresata arii koncertowej KV 612. Premiera przyjęta została entuzjastycznie, operę grano codziennie przez cały październik, a teatr pękał w szwach; niektóre numery regularnie bisowano. Salieri, który przyszedł na przedstawienie 13 X w towarzystwie Cateriny Cavalieri, uznał Flet za „dzieło godne największych monarchów". 6 XI hrabia Zinzendorf, niezastąpiony kronikarz wiedeńskiego życia, skomentował utwór po francusku w sobie tyko właściwym stylu: „Muzyka dekoracje są ładne, reszta to farsa nie do wiary". 5 XII, za pięć trzecia nad ranem, Mozart już nie żył."

Piotr Kamiński, „Tysiąc i jedna opera", Polskie Wydawnictwo Muzyczne SA, Kraków 2008.

***

MATTHEW POLENZANI tenor
Tamino

Zadebiutował w 1998 roku jako Gérald w „Lakmé" Delibesa w Opéra National de Bordeaux we Francji. W tej partii i innych z repertuaru tenorów lirycznych występował na największych scenach europejskich: Teatro Comunale we Florencji, na festiwalu w Aix-en-Provence oraz podczas tournée po Japonii z Teatro Regio z Turynu. Śpiewał w „Capuleti i Montecchi" w Operze Paryskiej oraz w Bayerische Staatsoper, w „Eliksirze miłosnym" w wiedeńskiej Staatsoper, Operze Bawarskiej, Teatro San Carlo i Teatro dell'Opera di Roma. Do jego ważniejszych dokonań należą występy w „Cosi fan tutte" w Covent Garden pod batutą Colina Davisa oraz w Paryżu z Philippem Jordanem, „Łucja z Lammermoor" w Paryżu, Wiedniu i Frankfurcie nad Menem, „Potępienie Fausta" w operze we Frankfurcie i Berlinie w Deutsche Oper, a także partia Księcia w „Rigoletcie" w Operze Wiedeńskiej pod dyrekcją Jezusa Lopeza-Cobosa i partia Don Ottavia w „Don Giovannim" na Festiwalu w Salzburgu. Od szeregu lat z powodzeniem współpracuje z The Metropolitan Opera i Jamesem Levinem. Nagrodzony Richard Tucker Award w 2008 roku i Beverly Sills Artist Award Metropolitan Opera w 2004 roku. Prywatnie jest zapalonym golfistą, żonaty z mezzosopranistką Rosą Marią Pascarellą, mają trzech synów.

NATHAN GUNN baryton
Papageno

Amerykanin urodzony w stanie Indiana. Absolwent University of Illinois w Champaign-Urbana, gdzie obecnie powrócił, aby nauczać wokalistyki. Występował na wszystkich najważniejszych scenach Stanów Zjednoczonych: The Metropolitan Opera w Nowym Jorku, San Francisco Opera, Lyric Opera of Chicago, Houston Grand Opera, Seattle Opera, Dallas Opera, Opera Company Philadelphia, Pittsburgh Opera. Na arenie międzynarodowej miał okazję prezentować się na deskach Royal Opera House Covent Garden w Londynie, Opéra National de Paris, Bayerische Staatsoper w Monachium, Theater an der Wien w Wiedniu, Teatro Real w Madrycie i Theatre Royal de la Monnaie w Brukseli. Poza walorami głosowymi ceniony jest jako operowy „przystojniak", co nie jest częste wśród śpiewaków operowych. W 2008 roku znalazł się nawet na liście magazynu „People": „The Sexiest Men Alive" („Najseksowniejsi żyjący ludzie/mężczyźni"). Od 2013 roku Gunn jest dyrektorem naczelnym Lyric Theatre @ Illinois na University of Illinois School of Music. W roku 2012 Opera Company Philadelphia mianowała go dyrektorem do spraw planowania wstawień nowego repertuaru amerykańskiego. Jako pedagog współpracuje z żoną, doktorem coachingu i akompaniatorką z tytułem profesora nadzwyczajnego.

JAMES LEVINE dyrygent

Amerykanin. Jeden z najbardziej znanych dyrygentów operowych świata. W ostatnich sezonach m.in. brawurowo przygotował w Met „Falstaffa", komedię muzyczną Verdiego. W swoim repertuarze ma ponad 80 oper ponad 30 kompozytorów. Od ponad 40 lat ściśle związany z nowojorską The Metropolitan Opera (Met), której jest wizytówką. W teatrze tym zadebiutował w roku 1971, dyrygując przedstawieniem „Toski" Pucciniego. W 1976 roku mianowano go dyrektorem muzycznym Met; tę funkcję sprawuje do dziś. Nowojorska scena zawdzięcza mu pojawienie się w jej repertuarze dzieł G. Gershwina, A. Schönberga, A. Berga, I. Strawińskiego czy K. Weilla. Uwielbiany przez śpiewaków. Dyrygował przedstawieniami, w których występowały gwiazdy tej miary, co Luciano Pavarotti, Plácido Domingo, Thomas Hampson, Mirella Freni, Marylin Horne, Leontyne Price, Teresa Stratas, Renata Tebaldi, Christa Ludwig czy Anna Natrebko i Mariusz Kwiecień. To między innymi dzięki jego charyzmie najlepsi śpiewacy chcą występować w Met. Pracę nad muzycznym przygotowaniem nowej inscenizacji Wagnerowskiej tetralogii „Pierścień Nibelunga" przerwała mu poważna choroba. Nie wiadomo było, czy artysta w ogóle wróci za dyrygencki pulpit, jednak po kilku latach zadyrygował z ogromnym sukcesem „Così fan tutte" W. A. Mozarta, a w ostatnich sezonach podziwialiśmy go prowadzącego „Wesele Figara", „Śpiewaków norymberskich" i „Tannhäusera".

O cyklu „The Metropolitan Opera: Live in HD"

Jak to się zaczęło
Przedsięwzięcie „The Met: Live in HD" nawiązuje do bogatej, ponad 80-letniej tradycji słynnych transmisji radiowych spektakli tego nowojorskiego teatru. Pomysłodawcą cyklu jest obecny dyrektor generalny The Metropolitan Opera – Peter Gelb, od lat związany z branżą telewizyjną. 30 grudnia 2006 roku po raz pierwszy w historii popłynął w eter operowy obraz i dźwięk w formacie HD & DD Surround; pokazano „Zaczarowany flet" Mozarta. Spektakl obejrzało wtedy 30.000 widzów zgromadzonych w 150 salach na terenie USA. Sukces kasowy i frekwencyjny sprawił, że do projektu natychmiast przyłączyły się ośrodki z całego świata.

Naprawdę na żywo
Cyfrowy sygnał o wysokiej rozdzielczości dociera do adresata za pomocą satelity okołoziemskiego zaledwie z kilkusekundowym opóźnieniem. W Europie – mimo sześciogodzinnej różnicy czasu – przedstawienia można oglądać na żywo wieczorem, a to dlatego, że Met, jak nazywają swój teatr nowojorczycy, gra w soboty dwa spektakle: pierwszy wczesnym popołudniem, a drugi wieczorem. Transmitowany jest ten popołudniowy. Przed każdą transmisją odbywają się w trakcie wcześniejszych przedstawień dodatkowe próby kamerowe, aby podczas przekazu na żywo obraz z kilkunastu kamer był idealnie zsynchronizowany z wydarzeniami na scenie.

Liczby
Na cykl „The Met: Live in HD" sprzedano do tej pory ponad 17 milionów biletów. Transmisje nowojorskich spektakli oglądają widzowie 70 krajów świata zgromadzeni w ponad dwóch tysiącach sal kinowych, filharmonicznych i teatralnych. Do dziś zaprezentowano w ramach tego cyklu 87 przedstawień – od klasyki po dzieła współczesne. Najpopularniejsze tytuły pokazywane są ponownie, jednak za każdym razem w innej obsadzie.

Teatr gwiazd
Nowojorska The Metropolitan Opera od początku swej działalności (1883) słynie nie tylko z występów doskonałych śpiewaków i dyrygentów, ale także z kreowania ich karier. Nic więc dziwnego, że każdy chce stanąć na jej scenie. O ten przywilej starali się najwięksi, z Marią Callas na czele. Od ponad 40 lat o muzyczny poziom Met dba charyzmatyczny James Levine, dyrygent, który poprowadził tu blisko 2.500 przedstawień.

Polacy w Met
Nasi najlepsi wokaliści – obecnie Mariusz Kwiecień, Piotr Beczała, Aleksandra Kurzak i Andrzej Dobber, a wcześniej Teresa Żylis-Gara, Małgorzata Walewska, Wiesław Ochman, Adam Didur, bracia Reszke czy wreszcie wyjątkowo ubóstwiana przez Amerykanów Marcelina Sembrich-Kochańska – występowali i wciąż występują na deskach tego teatru.

Podczas transmisji
Spektakle prezentowane są z polskimi napisami. Widzowie otrzymują również ulotki z obsadą i streszczeniem libretta pokazywanej opery. Podczas przerw w transmisji kamera zagląda za kulisy i na sale prób. Można też posłuchać wywiadów z artystami występującymi w przekazywanym na żywo przedstawieniu. Operatorzy śledzą także zmiany dekoracji, których dokonuje świetnie wyszkolona armia pracowników sceny – tego wszystkiego nie mogą zobaczyć widzowie zasiadający na widowni Met.

(-)
Materiał Organizatora
10 grudnia 2015