Opisy spektakli i instalacji

Opisy spektakli i instalacji, które będą miały miejsce na 11. Międzynarodowym Festiwalu "Zdarzenia" im. Józefa Szajny

FORMY TEATRALNE


Amede, Martyna Rozwadowska
Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego
Wydział Lalkarski we Wrocławiu
   
Artystka w swym monodramie przeprowadza swoiste studium dotyczące dzieciobójstwa. Powołując się na Medeę Eurypidesa, Sędziów Wyspiańskiego, czy współczesny dramat Marka Pruchniewskiego Łucja i jej dzieci stara się ukazać aktualność problemu dzieciobójstwa, ciągle bolesnego i nierozwiązywalnego. Życie człowieka, moralność, sumienie to zagadnienia wokół których koncentruje się wypowiedź artystki. Jak sama pisze: „Nie liczy się dla mnie aktorstwo, postać, warsztat a sens, idea, przekaz. Chcę w ten sposób walczyć z patologią.”


Jak początek umierania, Małgorzata Kazińska
Państwowa Wyższa Szkoła Teatralna im. Ludwika Solskiego,
Wydział Lalkarski we Wrocławiu / Polska

Autorski projekt Małgorzaty Kazińskiej to metafora wchodzenia w życie człowieka wrażliwego i uczuciowego, który w zderzeniu z rzeczywistością masmediów zamyka się w sobie i izoluje od świata. Jak mówi sama autorka „spektakl powstał z chęci adaptacji tekstów Katarzyny Nosowskiej i zespołu Hey w krótką formę sceniczną”. Opowiada on o młodej, wchodzącej w życie dziewczynie, która musi przejść przez jeden z najtrudniejszych życiowych momentów – ze świata dziecka wejść w świat dorosłych, niejednokrotnie brutalny i nieetyczny. Przestrzeń, którą tworzy aktorka, ograniczająca się i zamykająca we wnętrzu lodówki, znakomicie oddaje chęć „zamrożenia” przez  bohaterkę swych wyobrażeń, uczuć, wewnętrznego świata, nieprzystającego do tego, co dzieję się w realnym życiu. Jednak codzienność nieubłaganie wywiera na niej swe piętno. Muzyka zespołu Hey kontrastująca z zapadającą ciszą i współgrająca z działaniami aktorki tworzą spektakl  poruszający trudne tematy, lecz utrzymany w lekkiej, nieco humorystycznej konwencji.
   

Mała pasja, czyli historia o psie Pana Jezusa, Paulina Karczewska i Mateusz Tymura
Akademia Teatralna w Warszawie
Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku

Przygotowany przez studentów Akademii Teatralnej spektakl odwołuje się do króciutkiego wątku nagrodzonej noblem powieści Reymonta Chłopi, którą opowiada biedny, stary Roch, cały swój dobytek ciągnący ze sobą na wozie. Jest to historia o jego zaginionym piesku, przemieniająca się w legendę o psie wędrującym z Jezusem, który od tamtych czasów pozostał najwierniejszym przyjacielem człowieka. Mateusz Tymura barwnie grający postać włóczęgi jednocześnie, przy pomocy niewidocznej Pauliny Karczewskiej, świetnie animuje różnorodne formy lalek, zamieszkujące jego osobliwy wóz, będący niemal całym światem. Ilustrują one wzruszające i piękne opowieści bohatera, tworząc niepowtarzalny nastrój kolejnych scenek, budujących harmonijną i jednolitą stylistycznie całość.

Pif Paf Katarzyna Grajlich
Akademia Teatralna w Warszawie
Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku

Pif paf to mała teatralna forma wariacji opartych na motywie śmierci matki z
dramatu Stanisława Ignacego Witkiewicza W małym dworku. Kreowana rzeczywistość przeniknięta jest absurdalnym światem wyobraźni bohaterek, dwóch dziewczynek, osamotnionych przez śmierć matki.
„Absurd, forma, oniryczny świat manekinów, protez, sukni i porcelanowych lalek składa się na zgrabną wywróconą na opak i skondensowaną wariację na temat witkacowskiego dramatu” – pisze Katarzyna Grajlich.

Prosta historia, Teatrzyk Latarnia Magiczna
Akademia Teatralna w Warszawie
Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku

Spektakl Prosta historia to utrzymana w baśniowej konwencji opowieść o przybyszu z gwiazd. Wzruszająca, poetycka historia o miłości, jej poszukiwaniu i rozumieniu, ukazuje jak ważne w życiu są nadzieja i przeznaczenie. Bohater szukając źródła miłości będzie musiał przejść długą drogę, która od marzeń doprowadzi go w końcu do rzeczywistości.

Przy drzwiach zamkniętych, Kolektyw Artystyczny BABARYBA
Akademia Praktyk Teatralnych GRADZIENICE

Przy drzwiach zamkniętych to eksperymentalny projekt performance art wykorzystujący  instalacje multimedialne, elementy teatru tańca, sztuk wizualnych z żywą muzyką. Składa się z kilku obrazów-etiud, kreowanych w zamkniętej, intymnej przestrzeni. Jest próbą ukazania osobowości człowieka, wizualnego przedstawienia – jak piszą twórcy –  „ w jaki sposób splatają się i w jaki sposób uzupełniają przeciwległe bieguny, tworząc harmonię i współbrzmienia oraz w jaki sposób egzystują obok siebie kiedy harmonii brakuje, następuje konflikt i rozdwojenie, chłodny dystans, samotność.”

Transformacje, Grupa Parallel
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku,
Akademia Muzyczna w Gdańsku

Transformacje to projekt przygotowany przez studentki gdańskiej ASP i Akademii Muzyczniej. Inspirowany jest baśnią Czerwone trzewiki przepracowaną przez Clarissę Pinkoli Estes w Biegnącej z wilkami. Łączy ekspresję ruchu i tańca, plastykę gestu z głosem. Bohaterki, młode dziewczyny, przedstawiają swe historie, ukazując jednocześnie procesy transformacji świadomości, poszerzanej przez to co ukryte, nieświadome, instynktowne.

Zagraj to jeszcze raz - Sam  Lech Walicki
Akademia Teatralna w Warszawie
Wydział Sztuki Lalkarskiej w Białymstoku

Zagraj to jeszcze raz - Sam to autorski projekt bazujący na motywach „Play It Again - Sam!” Woody’ego Allena. Przedstawia rozterki trzydziestoletniego mężczyzny, którego świat marzeń i fikcji przenika się z prawdziwym życiem. Próby odnalezienia samego siebie prowadzą do ukazania natury ludzkiej, pełnej sprzeczności i braku konsekwencji.
W spektaklu gra aktorska wzbogacona została różnorodnymi technikami lalkowymi: maski, manekiny, „pyskówki”.
Lekki, pełen ironii i inteligentnego humoru spektakl zapowiada dobrą zabawę, zwłaszcza miłośnikom Woody’ego Allena.

Beztlenowce (Anaerobes) Silvia Magurska
Akademia Sztuki w Bańskiej Bystrzycy (Słowacja)

Spektakl powstał na podstawie sztuki Ingmara Villqista Beztlenowce. Ukazuje relacje między ojcem i córką, w jednym przypadku poprawne, pełne zrozumienia, zaufania i miłości, w drugim trudne i skomplikowane, uniemożliwiające nawiązanie porozumienia, obciążone zranieniami i cierpieniem. Beztlenowce Silvi Magurskiej to przedstawienie o złożonej naturze ludzkiej utrudniającej komunikację i zrozumienie drugiego człowieka, ukazujące granice naszej wytrzymałości psychicznej i społecznej.

Neurotyczne przeżycia ( Neurotic Survival), Irene Faccio
 Theater Academy of Rome „Sofia Amendolea”

Spektakl przygotowany przez Irene Faccio ukazuje złożoność psychiki kobiecej. Bohaterka Eloise czuje się kobietą przegraną i wypaloną życiowo. Strach i ciągłe poczucie winy sprawiają, że jej życie przemienia się w koszmar. Rozgrywające się w pustej przestrzeni białego kwadratu wydarzenia zderzają wykreowane przez ludzki umysł chaotyczne wyobrażenia ze światem zewnętrznym, komplikując jeszcze bardziej odnalezienie się bohaterki w rzeczywistości.

Urodziny, Theatr Ludem, Hana Galetkova
Janacek Academy of Music and Performing Arts

Przedstawienie Theatr Ludem Hany Galetkovej to pełna humoru i groteski uroczystość urodzinowa jednej z trzech sióstr. Świętowanie jej przeradza się w osobliwą opowieść o ich życiu, ukazaną poprzez język ciała, mimikę, gesty, gagi. Powstaje w ten sposób show, będący parodią współczesnego społeczeństwa, pełnego hipokryzji i histerycznych wręcz zachowań.


INSTALACJE W PRZESTRZENI MIASTA

Projekt Cezarego Koczwarskiego
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Projekt Cezarego Koczwarskiego to multimedialna instalacja, która dzięki systemowi połączonych rzutników slajdowych i projektorów video, tworzy iluzję przestrzeni totalnej. Przeistaczane fasady realnych tczewskich budynków, poprzez wyświetlanie na nich odpowiednio dostosowanych  obrazów architektonicznych, będą wprowadzały w wyimaginowaną rzeczywistość, którą widzowie będą mogli obserwować i przenikać jej granice.

90 x 90, Arkadiusz Drawc
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

Instalacja 90 x 90 zainspirowana została wystawą poświęconą Józefowi Szajnie prezentowaną podczas ubiegłorocznej jubileuszowej edycji ZDARZEŃ. Młody artysta wstrząśnięty faktem uwięzienia Szajny w Stehzelle w Oświęcimiu, zdecydował się przygotować instalację, ukazującą jego wyobrażenie, jak i co może czuć człowiek zamknięty w przestrzeni 90 x 90 cm.
Pracę swą przygotował na zasadzie kontrastu dwóch materii: miękkiej i lekkiej (ubranie obozowe) oraz twardej i ciężkiej (zardzewiałe śruby, wkręty, części metalowe). Na płóciennej materii rozpiętej na metalowej konstrukcji umieścił numer obozowy Szajny, a z głośnika słychać, czytany przez lektora, jego tekst:  
Tutaj wszystko staje się metafizyką – i przemoc, i okrucieństwo, i bohaterstwo i poświęcenie. Nie liczą się podziały na rasy, klasy, przekonania polityczne, podziały religijne. Stanowimy archipelag psychik ludzkich-nieludzkich, kiedy człowiek staje się numerem. Obóz jest także szansą samobójcy. Próbę ucieczki z obozu przepłacam wraz z dwoma kolegami wyrokiem śmierci. Potem już tylko bunkier na bloku śmierci, pomieszczenie bez wyjścia, bez okna, powietrza i nadziei. To świat wielkości 90 x 90 cm na wysokość głowy. W steh-celi panuje wieczna ciemność, nie liczą się ani dni, ani noce – to tak, jakby zatrzymał się czas.

Metafora Mostu Lisewskiego, Grupa Szmyteszyk
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

Przygotowany przez młode artystki projekt odwołuje się do historycznego wydarzenia, wysadzenia w 1939 przez polskich saperów tczewskiego mostu, przez co wpisuje się w obchody siedemset pięćdziesięciolecia miasta. W ustawionym na tle mostu namiocie wyświetlana będzie, na ekranie w jego wnętrzu, animacja, która poprzez efekty graficzne, kolory, dźwięki detonacji, stworzy metaforyczny obraz wysadzenia mostu, a następnie jego odbudowę. Wielokrotnie odtwarzany film – odbudowany most ulega zniszczeniu, zniszczony zostaje odbudowany i cykl się powtarza – ma  zdaniem autorek dać możliwość nowego spojrzenia na dzieje Tczewa i uzmysłowić jak ważnym elementem krajobrazu jest Most Lisewski.
   
Nibynić, Anna Gutowska i Natalia Warwas
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

Nibynić to instalacja na nadwiślańskiej przystani łącząca performance z muzyką. Przestrzeń instalacji „wypełniona” zostanie ażurowymi płaszczyznami, utworzonymi z cienkich linek, z których każda symbolizować ma struny harfy. Odpowiednio podświetlone ultrafioletem stworzą abstrakcyjny instrument, na którym wykonana zostanie symboliczna, magiczna gra na harfie.

Okna czasu, Wanda Swajda
Akademia Sztuk Pięknych w Gdańsku

Instalacja Okna czasu jest – jak pisze jej autorka – wyrazem poczucia przemijania i doznania kruchości istnienia. Tworzą ją miniaturowe ludzkie głowy wyrzeźbionych z ziemniaków. Upływ czasu zmienia ziemniaczane twarze, które, niczym ludzka skóra, marszczą się i wysychają. Autorka umieszcza je, ciasno ułożone, za szybami okien.
…tworzą obiekty, które zawisłyby niczym obrazy na ścianach kamienic. Obiekty te przypominają niekiedy obrazy Józefa Szajny.
   
Przy-stań, Anna Siwik i Maria Jankowska
Akademia Sztuk Pięknych w Poznaniu

Przystań, zatrzymaj się na chwilę, zrelaksuj.
Pomost, przystań to odprężające miejsce nad wodą. Lokalizacja w sam raz na ukojenie, obserwację ślicznego zachodu słońca, bajecznie odbijającego się w tafli Wisły, pływających uroczych kaczuszek, spojrzenia w dal i zatopienia się w jakże romantycznej atmosferze!
Przy-stań to forma performance’u. Wprowadza w romantyczno-bajkową atmosferę poprzez słodką różową kolorystykę, wygodne malinowe i fioletowe poduszki, ułożone na stalowej konstrukcji pomostu, do tego miła muzyka. Sielankowo-kiczowata atmosfera, wciągająca uczestników, nagle zmienia się diametralnie. Następuje atak tysięcy zielonych żołnierzyków przy muzyce wojennych odgłosów i świetlnej iluminacji. Wszystko kończy się barwnymi wystrzałami płatków konfetti z karabinów.
Autorki stawiają pytanie czy odbiorca to: Ofiara kiczowatej atmosfery? Może, ale czy to źle?
 
Pink Floe, Grupa Tulkunst
Akademia Sztuk Pięknych w Łodzi

Instalacja zatytułowana Pink Floe, zaaranżowana na Wiśle, ukazuje  niespotykane w przyrodzie zjawisko – różową krę.  Autorzy projektu chcą zatrzymać tę sytuację w czasie. Dlaczego?
Pojawienie się różowej kry na rzece  wczesną jesienią ma pobudzać do zmian myślenia, generować artystyczne doznania, uwalniać wyobraźnię.  Taka kra budzi chęć przedostania się na drugą stronę, zmiany biegu wydarzeń, sprzeciwienia się nawet zjawiskom przyrodniczym czyli prawom natury.

Spowiedź telefoniczna, Justyna Strąk
Akademia Sztuk Pięknych we Wrocławiu

W projekcie Justyny Strąk realna uliczna budka telefoniczna zmieniona zostaje w konfesjonał. Pełniąc cały czas swą funkcję, można do niej wejść i zadzwonić, ma jednocześnie skłaniać do refleksji nad wartością prawdy i kłamstwa w relacjach międzyludzkich. Spowiedź telefoniczna sygnalizuje także problem przenikania religii w sferę codziennego życia publicznego.

Ucho miasta, Marek Dubiel
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie

Ucho miasta to swoista blaszana konstrukcja, która ma umożliwić kontakt z żywą przestrzenią miasta, jego rytmem, oddechem, które współtworzą mieszkańcy. Modulowany przez blaszane ucho ludzki głos, słowa wypowiadane przez konkretnych ludzi, przekazujących swe informacje, mają na poziomie dźwięku wchodzić w interakcje z organizmem miejskim. I choć jest to raczej kontakt jednostronny jego efektem może być zmiana pulsu, rytmu, odgłosów życia miejskiego. Miasto to bowiem, jak pisze autor instalacji, „konstelacja ludzi żyjących w tej przestrzeni, podlegająca ciągłym zmianom, siecią zależności między nimi, pulsująca żywą masą”.

oprac. m.w.
Materiały Organizatorów
10 sierpnia 2010