Pierwsza rocznica śmierci Wojciecha Jankowiaka

Był profesorem Katedry Scenografii na Wydziale Architektury Wnętrz, Wzornictwa i Scenografii Akademii Sztuk Pięknych im. E. Gepperta we Wrocławiu, a na przełomie lat 80. i 90. dyrektorem artystycznym Telewizji Wrocław oraz głównym scenografem Teatru Polskiego we Wrocławiu.

Tylko dla tej sceny zaprojektował niemal 20 scenografii, często w duecie z prof. Michałem Jędrzejewskim. W repertuarze wciąż pozostaje Jego ostatnia praca dla Teatru Polskiego – „Xięgi Schulza" na motywach twórczości Brunona Schulza w reżyserii Jana Szurmieja (2018), o tyle szczególna, że Profesor Jankowiak był dodatkowo współautorem scenariusza.

Zadebiutował w maju 1974 roku w Teatrze Dramatycznym w Wałbrzychu dekoracjami do „Księżniczki na opak wywróconej" Pedra Calderóna de la Barki w reżyserii Ewy Kołogórskiej. Tworzył widowiska za granicą, m.in. w teatrach w Danii, na Łotwie i w Czechach, na scenach studenckich i uznanych scenach profesjonalnych. W swoim dorobku artystycznym miał ponad 150 realizacji scenograficznych. Pracował z wieloma wybitnymi reżyserami, m.in. Kazimierzem Braunem, Tadeuszem Mincem, Jackiem Bunschem, Wojciechem Adamczykiem, Eugeniuszem Korinem, Janem Szurmiejem czy Jerzym Jarockim.

Był laureatem Złotej Maski za najlepszą scenografię i Nagrody Miasta Wrocławia za twórcze dokonania w zakresie scenografii teatralnej, a podczas XII Opolskich Konfrontacji Teatralnych „Klasyka Polska" otrzymał nagrodę za scenografię do „Janulki, córki Fizdejki" w Teatrze Polskim we Wrocławiu. Pod koniec życia ogłosił w programie „Xiąg Schulza" swoje poglądy na temat scenografii – można było przeczytać m.in., że:
„Scenografia nie jest dziełem samoistnym, nie funkcjonuje poza przedstawieniem. Scenografia wykorzystuje różne dziedziny sztuki: od współczesnego malarstwa, przez rzeźbę, aż po performans. Są one adaptowane i wykorzystywane na scenie. Współczesne wzornictwo jest również w niej obecne. Wszystko przeniesione na grunt sceniczny, powiązane z pewnym rodzajem dramaturgii, z przestrzenią i rozwojem akcji, nie tylko w tak zwanej dekoracji, lecz również w kostiumie, tworzy jednolitą całość inscenizacji plastycznej. Kostium w inscenizacji jest nie tylko ubiorem, ale ekspresyjnym znakiem, formułą poetycką, elementem pewnej formalnej całości. Po latach mogę powiedzieć, że lubię zajmować się tym, czym się zajmuję, być, kim jestem. Przyznaję, że cieszy mnie pewna nietrwałość efektów mojej pracy. Pozostają jakieś wspomnienia, które często rozmijają się z rzeczywistością, zostają zdjęcia, jakiś program i... to wszystko. No, może czasem jakiś cudem ocalały projekt, ale rzadko".

Wojciech Jankowiak zmarł 3 lipca 2019 roku.



Anna Kryzar
Materiał Teatru
3 lipca 2020