Premiery Wrocławskiego Teatru Współczesnego

28 października - Magdalena Drab "Cicho" [reż. Katarzyna Dudzic-Grabińska].

Koprodukcja z Teatrem Układ Formalny

Losy głównego bohatera inspirowane są historiami żyjących we Wrocławiu przedstawicieli mniejszości ukraińskiej. Ihor/Igor nie jest podekscytowany pierwszym dniem w polskiej szkole. Snuje tysiące mrocznych scenariuszy, boi się braku akceptacji. Dlaczego? Przecież to, co najgorsze, już teoretycznie za nim. Spektakl "Cicho" jest częścią projektu realizowanego przez fundację Teatr Układ Formalny w koprodukcji z Wrocławskim Teatrem Współczesnym. Działania projektowe skierowane są do młodzieży między 12 a 18 rokiem życia. Każdemu pokazowi towarzyszyć będą warsztaty pogłębiające tematykę spektaklu o kwestię grupowych mechanizmów reakcji na szeroko rozumianą inność. Przedstawienie prezentowane będzie nie tylko w WTW, ale także w szkołach Dolnego Śląska.

Projekt współfinansowany jest z środków Miasta Wrocław.

Partnerzy: Fundacja Ukraina, Stowarzyszenie Edukacji Krytycznej, Fundacja Peryferia.

___

8 gr*

luty 2020 r. - "Pogłosy", debiut dramaturgiczny prozaika Wita Szostaka - 3 nagroda w III Konkursie Dramaturgicznym STREFY KONTAKTU oraz nagroda w postaci realizacji scenicznej [reż. Marek Fiedor i Tomasz Hynek]

Uczestnicy Konkursu poukują nowych form opisu rzeczywistości, jak czynili to patroni Konkursu - Helmut Kajzar, Tymoteusz Karpowicz i Tadeusz Różewicz. "Interesowało mnie - wyznaje Wit Szostak - czy możliwe jest zbudowanie dramaturgii poprzez zderzanie słów, a nie poprzez postaci i konflikty pomiędzy sznimi. Pogłosy były pomyślane od początku jako eksperyment z teatralną formą. Osobami dramatu stają się słowa: zmieniają się, odkształcają, wchodzą w relacje, które je przemieniają. Tu rodzą się napięcia: opowieści i słowa kluczą, gubią się, odnajdują, szukają sensu. Skoro podstawowym zabiegiem formalnym na początku sztuki jest rodzenie się opowieści, a na jej końcu umieranie opowieści, to tematem, który został w tę formę wlany, jest napięcie między miłością a śmiercią. Natomiast powracającym motywem, w którym miłość i śmierć się przeplatają, staje się mit o Orfeuszu i Eurydyce".

___

maj 2020 r. - "Nagasaki" wg powieści Érica Faye [reż. Paweł Kamza].

Grand Prix Akademii Francuskiej za powieść 2010 r.

Bohaterowie Nagasaki są bezdomnymi w podwójnym sposób. ON jest samotnikiem, ONA nie ma dachu nad głową, oboje uciekają od społeczeństwa. ONA niepostrzeżenie wprowadza się do JEGO domu. ON nic nie zauważa, nadal żyje według codziennego, ustalonego, bezpiecznego schematu. ONA wybrała drogę buntu przeciw społeczeństwu, które swoimi nakazami, rytuałami, modami więzi jednostkę.

Bezdomność przekracza kultury, kontynenty, przekracza granice. Bezdomność, jako bunt, ucieczka, -od, -ku wolności była ważnym tematem literatury japońskiej pierwszej połowy XX wieku. Według agencji rządowych w Polsce osób bez dachu nad głową jest ponad 43 000. Według agencji pozarządowych około 300 000. Socjologowie i psychologowie uważają, że szczególnie młodzi żyją w bezdomności materialnej j i duchowej. Nie mają dachu nad głową - wynajmują pokoje albo długo mieszkają z rodzicami i mają poczucie wyobcowania, życie bez celu, na kredyt. Podobnie jak bohaterów Nagasaki wielu z nich dotyka bez-domność w sobie. Czy w tej bezdomności można odnaleźć siebie?

A także:

Na kwiecień 2020 r. planujemy premierę w reżyserii Pawła Miśkiewicza. Jeszcze w tym sezonie rozpoczną się również próby do spektaklu w reżyserii Weroniki Szczawińskiej, który powstanie w koprodukcji z warszawskim Teatrem Studio.

Tatiana Drzycimska
Materiał Teatru
14 września 2019