Salon mało mnie obchodzi

Grzegorz Wiśniewski, absolwent krakowskiej PWST, uczeń m.in. Krystiana Lupy („Płatonow wiśniowy i oliwkowy" 1996) i Jerzego Jarockiego („Faust", Stary Teatr, Kraków, 1997). Debiutował w 1997 roku w Teatrze Scena STU spektaklem „Babiniec" Antoniego Czechowa. Dwa lata później na tej samej scenie wyreżyserował „Prezydentki" Wernera Schwaba – okrutną psychodramę z akcentami ironicznymi.

Pierwsze dramaty, które przygotował wyznaczają dwa bieguny jego scenicznej działalności: klasyka i najnowsza dramaturgia. Do skandalizujących „Prezydentek" powrócił w 2001 roku, w warszawskim Teatrze Powszechnym, pokazując psychologicznie pogłębione portrety samotnych, zrozpaczonych, niezrealizowanych kobiet. Na tej samej scenie przygotował także inny współczesny tekst „Kształt rzeczy" Neila LaBute'a (2002) i „Białe małżeństwo" Tadeusza Różewicza (2003).

Współpracuje z wieloma scenami w kraju; jego spektakle – bez względu na to, czy sięga po klasykę czy też zajmuje się dramaturgią współczesną – dotykają spraw najistotniejszych: relacji międzyludzkich. Zadają pytania – skąd w człowieku bierze się zło? Gdzie są granice moralności, jeśli są?

Wiśniewski pokazywał ciekawe interpretacje Witolda Gombrowcza, Sławomira Mrożka, m.in. na scenie krakowskiego Teatru im. Juliusza Słowackiego, we wrocławskim Teatrze Współczesnym. Kilkakrotnie wystawiał też Czechowa („Płatonow" Teatr Słowackiego, „Mewy" Teatr Wybrzeże w Gdańsku, Teatr im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu.

Z dramaturgii rosyjskiej Wiśniewski wystawił jeszcze „Letników" Maksyma Gorkiego (Teatr Powszechny w Warszawie).W gdańskim Teatrze Wybrzeże przygotował współcześnie brzmiącą „Matkę" Witkacego, spektakl „Przed odejściem w stan spoczynku" Thomasa Bernharda oraz XVII-wieczną angielską tragedię „Księżna d'Amalfi" Johna Webstera (2006).

Głośnie realizacje współczesnego dramatu dokonane przez Wiśniewskiego to „Plastelina" Wasilija Sigariewa (2005, Teatr im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy) – przenikliwy spektakl o konfrontacji dorastającego, wrażliwego człowieka ze społeczeństwem i o społecznej moralności, a także „Brzydal" Mariusa von Mayenburga (2007, Teatr im. Stefana Jaracza w Łodzi, polska prapremiera) – gorzko-śmieszna opowieść dotykająca stanu naszych umysłów poddanych przymusowi cielesnej atrakcyjności i jednocześnie głęboka analiza naszych problemów z tożsamością.

Inne jego realizacje to m.in. „Maria Stuart" Fryderyka Schillera (Toruń, 2008) – znakomita reżyserska rozprawa o władzy; na gdańskiej scenie (2008) wystawił dramat Tennessee Williamsa „Słodki ptak młodości".

W 2009 na deskach gdańskiego Teatru Wybrzeże Grzegorz Wiśniewski wystawił oscarowy "Zmierzch bogów", jego adaptacja była pierwszą w Polsce teatralną wersją tego jednego z najważniejszych filmów w historii kina. Za ten spektakl Wiśniewski otrzymał prestiżową Nagrodę im. Konrada Swinarskiego dla najlepszego reżysera. Jury doceniło konsekwentne podążanie osobną drogą twórczą i nieuleganie sezonowym modom. Kolejną realizacją Wiśniewskiego były „Ceremonie" zrealizowane w Teatrze Studyjnym PWSFTviT w Łodzi (adaptacja, reżyseria, scenografia i kostiumy). W Teatrze Wybrzeże w 2010 przedstawił „Personę" Ingmara Bergmana, w Łodzi na scenie Teatru Jaracza zrealizował „Przed odejściem w stan spoczynku" Thomasa Bernharda, w Toruniu – „Śnieg" Witkacego. W swojej reżyserskiej twórczości sięgał m.in. do dramatów Petera Turriniego („Józef i Maria" Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza, 2011), Aleksandra Dumasa („Królowa Margot", Teatr Narodowy Warszawa, 2012), Antoniego Czechowa („Płatonow" Teatr Wybrzeże Gdańsk, 2013). Do jednej z jego ostatnich realizacji należy „Kamień" Mariusa von Mayenburga, prezentowany w Teatrze Współczesnym w Warszawie, w marcu tego roku. Wcześniej (2014) również był reżyserem tego dramatu w Teatrze Studyjnym w Łodzi.

Wiśniewski przyznaje, że w teatrze najbardziej interesuje go człowiek i jego psychologia. Tworzy spektakle aktorskie, jest otwarty na partnera. Często w czasie prób stosuje improwizację, która, jak twierdzi, pozwala "dokopywać się" do głębokich, ukrytych warstw psychiki. "Generalnie interesuje mnie sytuacja człowieka, którą ja – na swój własny użytek – określam jako sytuację 'w łazience'. 'Salon' mało mnie obchodzi" – mówi Wiśniewski. "Chciałbym móc pokazywać ludzi w okolicznościach, kiedy nie chcą być oglądani. Bo tylko wtedy można zobaczyć prawdziwy kawałek 'biedy' człowieka. I ta 'bieda' intryguje mnie najbardziej. Nawet w życiu, kiedy spotykam ludzi ułożonych i zapiętych na ostatni guzik, mam ochotę ich obnażyć, by zobaczyć coś naprawdę ludzkiego." (za: www.artpapier.com, 15.06.2008)

Podkreślane przez krytyków mistrzostwo w reżyserii psychologicznych, kameralnych scen Grzegorz Wiśniewski potwierdza w kolejnych swych realizacjach.

Nagrody:
- 2001 - Statuetka Fredry dla najlepszego przedstawienia sezonu 2000/01 - dla Rzeźni Sławomira Mrożka we Wrocławskim Teatrze Współczesnym im. Edmunda Wiercińskiego; 1. sakiewka (nagroda 1. jurora) za reżyserię przedstawienia Płatonow Antoniego Czechowa w Teatrze im. Juliusza Słowackiego w Krakowie na 4. Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej "Interpretacje" w Katowicach
- 2003 - nagroda teatralna marszałka województwa pomorskiego przyznana z okazji Międzynarodowego Dnia Teatru za najlepsze przedstawienie 2002 roku - Mewę Antoniego Czechowa w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku; Medal im. Stanisława Bieniasza dla najlepszego przedstawienia festiwalu - spektaklu Kształt rzeczy Neila LaBute'a w Teatrze Powszechnym im. Zygmunta Hübnera w Warszawie na 3. Festiwalu Dramaturgii Współczesnej "Rzeczywistość przedstawiona" w Zabrzu
- 2005 - Nagroda Kurtyna w Werdykcie Młodych - za reżyserię przedstawienia Plastelina Wasilija Sigariewa w Teatrze Polskim im. - 2006 - nagroda publiczności za reżyserię przedstawienia Plastelina Wasilija Sigariewa w Teatrze Polskim im. Hieronima Konieczki w Bydgoszczy na 8. Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Reżyserskiej "Interpretacje" w Katowicach
- 2008 - Złota Maska - nagroda łódzkich recenzentów za reżyserię przedstawienia Brzydal Mariusa von Mayenburga w Teatrze im. Stefana Jaracza w Łodzi.
- 2010 - Nagroda im. Konrada Swinarskiego
- 2013 - Feliks Warszawski za reżyserię " Królowej Margot"

(-) (-)
Materiał Teatru
7 października 2016