W łonie oczyszczenia

Jesteśmy zaproszeni do Środka przez płomiennowłosą Kobietę, ubraną w prostą, białą sukienkę i czerwone trzewiki. Przekraczając próg widowni, przenikamy do czarnej, pulsującej przestrzeni.

Słychać miarowe bicie serca, przymykając powieki możemy mieć wrażenie, że znajdujemy się w matczynym łonie. Przed nami instalacja usypanego z ziemi okręgu. Kształt idealny, kolisty, przywołuje wiele skojarzeń, wywołanych drobnymi rekwizytami umieszczonymi w niskim kopcu.

Jest metronom, klepsydra, butelka alkoholu i kieliszki, drut kolczasty... W ciemności rejestrujemy kolejne stacje z rekwizytów. Na ścianie przepływają obrazy ultrasonograficznego badania płodu. Dostrzegamy zmieniające się fazy dojrzewania od niewielkiej komórki aż po wyraźnie wykształcone części ciała.

Kobieta rozpoczyna swój spacer przez odmęty doświadczania bólu, poprzez zaskoczenia, w oczekiwaniu na nowe życie, żegnając jednocześnie inne zgasłe życia. W skupieniu pokonuje cykliczną drogę narodzin i śmierci. Jesteśmy świadkami jej niespokojnej wędrówki. Targana sprzecznymi emocjami, od euforii po tragizm, pokonuje tajemny krąg życia i śmierci, rozliczana stałym rytmem taktomierza i słabym płomieniem świecy, poddana doświadczaniu istoty i głębi człowieczeństwa.

Zmierzając do jedynego i oczywistego końca doznaje oczyszczenia poprzez zatracenie i zjednanie się z siłami natury w spazmatycznym tańcu skąpanym w kroplach wody i grudkach ziemi.

W tym oddaniu się bezwzględnemu przeznaczeniu odnajduje spokój i ukojenie, unurzana w ziemi, ze splątanymi włosami, zapada w ciche kołysanie bujanego fotela...

Sabina Opałka-Kościółek
Dziennik Teatralny Rzeszów
2 listopada 2023