Włodzisław Ziembiński (1892 - 1966)

Urodził się 11 lutego 1892 w Korytowie k. Żyrardowa. Zmarł 15 września 1966 w Gnieźnie.

Właściwie Władysław Ziembiński. Był synem ziemianina, Izydora Ziembińskiego i Marii z Wątróbskich, mężem - Pelagii Relewicz-Ziembińskiej (z domu Dopierała, ślub 26 czerwca 1920 w Krakowie). Po uzyskaniu matury w gimnazjum w Rzeszowie kształcił się w Akademii Handlowej w Krakowie oraz na Uniwersytecie Jagiellońskim (historia sztuki), ale studia przerwał. Następnie był słuchaczem warszawskiej Szkoły Aplikacyjnej, którą ukończył w 1912.

Według Antoniego Sikorskiego debiutował w 1912 w Lublinie, gdzie grał z pewnością w końcu 1913 w Teatrze Małym. Według własnej relacji natomiast, zaczął pracę w 1913 w warszawskim Teatrze Polskim w sztuce "Trójprzymierze", ale nie udało się potwierdzić tej informacji. Wiadomo natomiast, że w teatrze tym w sezonie 1914/15 grał Kunona Liechtensteina ("Zwycięstwo"). Jesienią 1915 występował w Teatrze Nowoczesnym, potem w Teatrze Współczesnym w Warszawie, jesienią 1916 w Kaliszu z zespołem Bronisława Oranowskiego. W sezonie 1916/17 i 1917/18 należał do zespołu Teatru Polskiego w Warszawie. W sezonie 1919/20 występował w Krakowie w Teatrze im. Słowackiego, a 1920/21 w Teatrze Bagatela. Jesienią 1921 występował w teatrze Qui Pro Quo w Warszawie, w 1922 w teatrze Stańczyk, 1922-23 w Teatrze Komedia, gdzie po raz pierwszy wymieniony został na afiszu jako reżyser komedii "Strażnik cnoty". W sezonie 1923/24 grał w warszawskim Teatrze Rozmaitości, jesienią 1924 w Teatrze im. Fredry, 1924/25 w Krakowie w Teatrze Bagatela, 1925/26 tamże w Teatrze im. Słowackiego, w 1926-28 w Teatrze Miejskim w Łodzi (także reżyserował), w sezonie 1928/29 w Teatrze Polskim w Warszawie, jesienią 1929 w Teatrze Ateneum, potem zapewne w Teatrze Popularnym w Łodzi, w sezonie 1930/31 w Teatrze Narodowym i Nowym w Warszawie. W lecie 1931 być może on występował gościnnie w Łucku, ale w tym okresie są trudności z ustaleniem itinerarium, ponieważ wtedy działał już także - Zbigniew Ziembiński. W sezonie 1932/33 grał i reżyserował w Teatrze Miejskim w Częstochowie, wiosną 1933 w Teatrze im. Żeromskiego i Teatrze im. Zapolskiej w Warszawie, w 1934 w Teatrze Narodowym, 1935 reżyserował w Stołecznym Teatrze Powszechnym. W sezonie 1935/36 występował w Teatrach Miejskich w Łodzi, 1936/37 w Teatrze Malickiej w Warszawie, 1938/39 w Teatrze Kameralnym, gdzie również reżyserował.

Podczas II wojny światowej przebywał w Warszawie, pracował w barze "Znachor". W 1944 znalazł się w Zakopanem i tam w początkach 1945 brał udział w wystawieniu "Moralności pani Dulskiej".

Od marca 1945 występował w Teatrze Miejskim w Katowicach, w sezonie 1945/46 grał i reżyserował w Teatrze Miejskim w Sosnowcu, 1946-49 w Miejskich Teatrach Dramatycznych w Krakowie (w 1947 gościnnie w Teatrze Nowym w Poznaniu), w sezonie 1949/50 w Teatrze Powszechnym w Łodzi. Od 1 lipca 1950 do maja 1951 był kierownikiem artystycznym Teatru Miejskiego w Kaliszu, a od września 1951 do przejścia na emeryturę w 1963 grał i reżyserował w Teatrach Dramatycznych w Poznaniu.

Prócz wymienionych, inne wybitne role z okresu powojennego, to: Jan ("Żeglarz"), Sonnenbruch ("Niemcy"), Kotwicz ("Rozbitki"), Ślaz ("Lilla Weneda"), Pathelin ("Krotofila o mistrzu Pathelin"), Pułkownik ("Skandal w Hellbergu").

Jako reżyser wystawił w dwudziestoleciu międzywojennym m.in. "Dardamelle", "Codziennie o piątej"; po wojnie zaś "Marię Stuart" J. Słowackiego, "Żeglarza", "Głupiego Jakuba", "Krotofilę o mistrzu Pathelin", "Skąpca", "Dom Bernardy Alba", "Pierwszy dzień wolności", "Skandal w Hellbergu".

W 1947-50 uczył recytacji i gry aktorskiej w szkołach teatralnych w Krakowie i Łodzi.

Występował w filmach, a także w radiu i telewizji.

W kinie zadebiutował w filmie „Ułan księcia Józefa" w reż. Konrada Toma (premiera 29 grudnia 1937). Ponadto zagrał także w filmach m. in. „Podhale w ogniu" (25.01.1955), „Trzy kobiety" (6.05.1967), „O dwóch takich, co ukradli księżyc" (12.11.1972) i „Pamiętnik pani Hanki" (30.08.1963).

Grał także w Teatrze Telewizji m. in. „Jutro" Josepha Conrada w reż. Romana Sykały (premiera 25 stycznia 1958), „Rozbitki" Józefa Blizińskiego (Szambelanic Czarnoskalski) w reż. Ireneusza Kanickiego (premiera 20 grudnia 1962) i „Głupi Jakub" Tadeusza Rittnera (Szambelan) w reż. Ireneusza Kanickiego (premiera 25 października 1963).

W Teatrze Polskiego Radia zagrał w słuchowisku „Krzyż i jaszczurka" Heleny Bychowskiej i Tadeusza Petrykowskiego w reż. Henryka Drygalskiego (premiera 5 sierpnia 1955). Wcześniej wyreżyserował spektakle: „Sąd rozwodowy" Miguela de Cervantesa (premiera 7 grudnia 1954), „Fałszywy Viskańczyk" Miguela de Cervantesa (premiera 4 stycznia 1955) i „Uporczywy strażnik" Miguela de Cervantesa (19 czerwca 1955).

Z żoną, Pelagią Relewicz-Ziembińską, miał syna Juliana.
Pochowany na cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.

Nagrody:
1963 - Nagroda Komitetu d/s Radia i Telewizji

Źródła: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego, E-teatr, Wikipedia, FilmPolski



Opracował Ryszard Klimczak
Dziennik Teatralny
15 września 2022