Wystawa scenografii teatralnej Jadwigi Mydlarskiej Kowal

Na wystawę składają się rysunki, projekty scenograficzne i lalki autorstwa Jadwigi Mydlarskiej Kowal. Pokażemy około 40 projektów, które Mydlarska stworzyła we wrocławskich teatrach na przestrzeni 20 lat swojej pracy, zaczynając od jej pierwszych projektów, wybitnego tryptyku „Fenomen Władzy”, aż po jedne z jej ostatnich prac do spektakli „Śmieszny Staruszek” czy „Córka króla mórz”. Wystawa "Cudze Oblicza" to niepowtarzalna okazja, żeby zobaczyć prawdziwe teatralne lalki i projekty z tych przedstawień, które dawno już zeszły z afisza. Tworzymy w galerii namiastkę teatralnego świata, prezentując i zderzając dwa światy sceniczne- ten dla dorosłych i ten dla dzieci.

Jadwiga Mydlarska Kowal (1943-2001) urodziła się w 1943 roku w Pilźnie. Wychowywała się we Wrocławiu, później przez pewien czas mieszkała w Wielopolu Skrzyńskim. Studiowała na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie pod opieką profesora Franciszka Bunscha zdobyła dyplom grafika. Na stałe jednak związała się z Wrocławiem, gdzie ponownie pojawiła się w 1971 roku. Zanim teatr i scenografia pochłonęły ją na dobre pracowała w Domu Mody Polskiej, prowadziła zajęcia plastyczne w liceum, współpracowała z Wytwórnią Filmów Fabularnych. Do Wrocławskiego Teatru Lalek trafiła niejako przypadkiem, polecona przez Eugeniusza Geta Stankiewicza poszukującemu współpracownika Wiesławowi Hejnie. Reżyser często wspomina: „Wiesz - mówił Get Stankiewicz - jest taka ciekawa dziewczyna w Wytwórni Filmów, porozmawiaj z nią". I tak się zaczęło...

W duecie z Wiesławem Hejno stworzyła ponad 30 niezwykłych opraw wizualnych do spektakli. Ich współpraca rozpoczęła się od „Polskich szopek i herodów". Na Małej Scenie dla Dorosłych, którą razem stworzyli powstało kilkanaście niezwykłych przedstawień. Wśród nich na uwagę zasługuje tryptyk „Fenomen władzy", na który złożyły się takie spektakle jak „Proces", „Faust" i „Gyubal Wahazar". Pokazała w nich w sposób niezwykle plastyczny różne aspekty problemu władzy. Olbrzymie lalki z wykrzywionymi grymasami na twarzach i wyliniałymi włosami, wytrzeszczające oczy, uwięzione w ciasnej, klaustrofobicznej przestrzeni. Mydlarska tworzyła w spektaklach dla dorosłych światy przesycone przeczuciem śmierci .Dodatkowo jakby na przekór upiornej stylistce spektakli dla dorosłych tworzyła baśniowe, przepiękne scenografie do spektakli dla dzieci między innymi takich jak „Córka Króla Mórz", „Szewczyk Dratewka", „Baśń o Smoku Strachocie". Na początku niezrozumiana przez środowisko i krytykę wreszcie zdobyła uznanie. W 2000 roku została wyróżniona między innymi dwoma prestiżowymi nagrodami - w Katowicach otrzymała „Złotą Maskę", a we Wrocławiu „Złotą Pacynkę" Niestety nie zdążyła dokończyć wielu projektów i zrealizować licznych planów artystycznych. Zmarła w 2001 roku we Wrocławiu.
Wiesław Hejno o Jadwidze Mydlarskiej Kowal:

Jadwiga nie była typowym scenografem. Typowy scenograf dostaje tekst, reżyser mówi mu narysuj i scenograf rysuje, składa rysunki i zanosi je do pracowni. Jadwiga rysując miała wątpliwości. Nie rysowała jednego szkicu. Zaczynała kilka rysunków jednocześnie. Według mnie podczas pracy funkcjonowała w rodzaju szlachetnego transu. Zadanie scenograficzne natychmiast ożywiało jej umysł, przywoływało skojarzenia, które uzewnętrzniała. Nasza praca wyglądała tak, że na podłodze Jadwiga rozkładała projekty, omawialiśmy je i wybieraliśmy jeden, może dwa, nad którymi Jadwiga miała popracować. Po paru dniach przynosiła nową serię obrazków i ta nowa seria była pogłębieniem wybranego wcześniej materiału.

Wystawa powstała ze zbiorów Centrum Scenografii Polskiej, Oddziału Muzeum Śląskiego w Katowicach i Wrocławskiego Teatru Lalek.



(-)
Materiał Organizatora
12 lutego 2014