Postrzegam twórczość Jerzego Grotowskiego w jej kolejnych odsłonach - Teatr Źródeł, Dramat Obiektywny i sztuka jako wehikuł - jako próbę przemiany w działanie nostalgii za świetlistą nieskazitelnością, do której po urodzeniu (czytaj: wcieleniu) nie mamy już dostępu, gdyż oddziela nas od niej zasłona iluzji i zapomnienia. Przedarcie się przez nią równoznaczne byłoby z wymknięciem się z pętli czasu. Sądzę, że u Grotowskiego ta gnostycka w duchu soteriologia stopiła się w jedną całość z soteriologią hinduskiej jogi, stanowiącej nie tylko system przekonań, ale nade wszystko precyzyjne narzędzie umożliwiające realizację idei zawieszenia rozciągłości czasowej. Praktyki Grotowskiego jawić się mogą zatem jako swoiste nawiązanie do jogi, pojmowanej jako jarzmo dla procesów świadomościowych, a także - łącznik z rzeczywistością transcendentną. Gdyż jak jogę napędza je dążenie do wyzwolenia z więzienia historii i osobistych idiosynkrazji w oparciu o wyrafinowane techniki obejmujące istotę ludzką w jej całkowitości.
(fragment książki)

Grzegorz Ziółkowski (ur. 1970 r. w Żninie) - reżyser, wydawca, tłumacz (m.in. Ruchomego punktu Petera Brooka i Ku teatrowi ubogiemu Jerzego Grotowskiego), autor książki Teatr Bezpośredni Petera Brooka (2000). Pracownik Zakładu Dramatu i Teatru Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu, kierowanego przez Dobrochnę Ratajczakową. W latach 1991-2001 prowadził w Poznaniu Biuro Poszukiwań Teatralnych, reżyserując Monolog o martwej mniszce, Tańczą same i Rozstaje, a w latach 1997-2003 współtworzył Międzynarodowy Festiwal Teatralny "Maski". Pomysłodawca i organizator licznych konferencji teatrologicznych, wśród nich "Teatr: energia i entropia" (2001). Jako Dyrektor Programowy kieruje razem z Jarosławem Fretem Instytutem im. Jerzego Grotowskiego we Wrocławiu. Redaktor szeregu publikacji, m.in.: Polish Theatre After 1989: Beyond Borders - specjalnego zeszytu czasopisma "Contemporary Theatre Review" (razem z Paulem Allainem, 2004) i specjalnego wydania "Kontekstów", poświęconego Georgijowi I. Gurdżijewowi (2005 nr 2). W 2005 roku we współpracy z Leszkiem Kolankiewiczem przygotował do druku polskie wydanie Sekretnej sztuki aktora. Słownika antropologii teatru Eugenia Barby i Nicoli Savaresego, a z Ewą Guderian-Czaplińską zredagował antologię Mei Lanfang. Mistrz opery pekińskiej. Razem z Januszem Deglerem opracował Essere un uomo totale. Autori polacchi su Grotowski, l'ultimo decennio (2005), wybór tekstów Tadeusza Burzyńskiego Mój Grotowski (2006) oraz Misterium zgrozy i urzeczenia. Przedstawienia Jerzego Grotowskiego i Teatru Laboratorium (2006). Wespół z Georges'em Banu przygotował książkę Petera Brooka Teatr jest tylko formą. O Jerzym Grotowskim (2007). We współpracy z Moniką Blige prowadzi wydawnictwo Instytutu Grotowskiego, a z Adelą Karsznią wyznacza kierunek prac archiwum. Prowadził praktyczne sesje warsztatowe w Wielkiej Brytanii, Korei Południowej i na Malcie. W ramach przedsięwzięcia "Pieśń Pomiędzy" opracowuje miniaturę dramatyczną Ołowiana kulka z udziałem Agnieszki Pietkiewicz. Mąż Iwony, ojciec Estery i Kajetana.