Jan Dorman własną drogą
Ze wstępu
[…] w latach 1950–1955 Dorman próbował dogonić sceny tworzone przez doświadczonych lalkarzy, ale zmierzając w kierunku realizmu będącego obowiązującą konwencją w polskiej sztuce. Był to okres swego rodzaju nauki sztuki lalkarskiej, zapoznawania się z różnymi technikami gry lalką, poznawania różnych możliwości i trików. Jednakże Dorman wychodził także ze swoich doświadczeń z pracy z dziećmi, kiedy to teatr był formą zabawy, a już z pewnością zabawa była punktem wyjścia dla teatralnych realizacji. Dlatego jego przedstawienia poszukujące drogi ku realizmowi nigdy tego celu w pełni nie osiągają. Uświadamia to sobie Dorman coraz wyraźniej i zmienia strategię działania. Opierając się na swoim doświadczeniu nauczyciela i animatora, wzbogaconym zdobytą wiedzą i doświadczeniem lalkarza, zaczyna tworzyć teatr o wyraźnie osobistym piętnie. W ten sposób lata 1955–1958 znaczą odwrót Dormana od wytyczonego realizmu ku własnej oryginalnej konwencji. Można więc powiedzieć, że do 1955 roku Dorman próbował iść drogą wszystkich, od 1955 roku– zaczął iść drogą własną.
Dr Ewa Tomaszewska – ukończyła studia na Politechnice Krakowskiej, na Wydziale Architektury w 1986. W 1989 ukończyła Wydział Reżyserii Teatru Lalek w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie Wydziały Lalkarskie w Białymstoku. Uczestniczyła w warsztatach teatralnych prowadzonych przez Petera Schumanna, Henka Boerwinkela i Richarda Braedshowa. Reżyserowała sztuki w teatrach dla dzieci. Od 1990 pracuje w Zakładzie Edukacji Kulturalnej na Wydziale Etnologii i Nauk o Edukacji Uniwersytetu Śląskiego. W 2007 roku uzyskała tytuł doktora nauk humanistycznych w Instytucie Sztuki PAN w Warszawie.
