Być złą matką

Spektakl jest wystawiany w charakterze performance, gdzie nie prowadzona jest fabuła, a ważne są słowa aktorek. Opowiadają one o macierzyństwie i o byciu kobietą. Dwie matki o różnych doświadczeniach i różnych opiniach przedstawiają swoją perspektywę na temat kobiecości. Wiele pytań na swoje odpowiedzi, a część z nich zostaje do interpretacji dla widza. Przedstawiane są w sposób humorystyczny, ale również poważny, jak najbardziej przyciągając uwagę widza.

Spektakl odbywa się w pustym pomieszczeniu z ciemnymi ścianami, przez co scenografia nie gra ważnej roli w wydarzeniu. Skupia się na choreografii i na grze aktorskiej aktorek. W tle znajduje się stanowisko, z którego zostaje grana muzyka.

Zamysł kostiumów należy do Olgi Turczak. Stroje aktorek są eleganckie, ale również elastyczne. W zależności od sytuacji zmienia się ich właściwość. Udawany jest między innymi brzuch ciążowy, jedna z aktorek też posiada cieliste body.

W tle znajduje się stanowisko, gdzie grana jest muzyka elektroniczna. Zajmuje się tym Daniel Pigoński. Muzyka występuje w scenach tanecznych. W momentach monologu muzyka naśladuje dźwięki np. płaczu dziecka. Przedstawia to jak bardzo może to zakłócić myślenie, gdyż muzyka celowo zagłusza słowa bohaterek.

W spektaklu w grze aktorską biorą udział Małgorzata Bogdańska oraz reżyserka – Karolina Porcari. Aktorstwo jest wyjątkowo naturalne, jakby opowiadane z własnych przeżyć. Występuje integracja z publicznością, mówiąc do niej czy nawet zadając pytania. Występują żarty i sarkazm, ale również ciężar na sercu. Matka, bojąca się o swoje dziecko mówi z wyczuwalnym żalem w głosie, by minutę później odrzucać od siebie jakąkolwiek złą myśl, starając się myśleć pozytywnie, nawet jeśli zmartwienia na to nie pozwalają. Ciekawą, nowoczesną choreografią zajęła się Izabela Chlewińska. Występują elementy tańca, ale w każdym elemencie spektaklu znaleźć można coś interesującego.

Autorem tekstu jest Krzysztof Szekalski. Scenariusz o kobietach ułożony przez mężczyznę jest staranny i narusza powszechne problemy. Nie zostają przedstawione problemy tylko matek, ale również dzieci i młodzieży w ich relacji z rodzicami. Występuje porównanie światopoglądu kobiet i mężczyzn. Bezpośrednio i brutalnie są ukazywane myśli kobiet w codziennych sytuacjach. Troszczące się matki są ukazywane jako złe przez społeczeństwo, ignorując fakt, jakimi zmęczonymi ludźmi są. Reżyserią zajęła się Karolika Porcali, która również była aktorką w spektaklu. W tekście występują długie monologi, które trwały nawet po dziesięć minut. Wiele elementów zostało przedstawionych żartobliwie, lecz nie zabrakło też powagi.

Nie występowały żadne media, skupiano się głównie na grze aktorskiej oraz na ciekawej, lecz pasującej do ogółu muzyce. Widownia reagowała na żarty, lecz nie reagowała na zadawane przez aktorki pytania.

„Zła matka" jest spektaklem o kobiecości o macierzyństwie Przedstawia również wiele współczesnych problemów z wychowaniem dziecka czy z widokiem na kobiety. Społeczeństwo ma w zwyczaju zwracanie uwagi na wyidealizowane stereotypy, ale nie zauważa piękna w niedoskonałościach, które są normalne w życiu. Najważniejsze, by człowiek dobrze czuł się w swojej skórze, nie martwiąc się o opinie innych.