Czy Kryśka była feministką?

Czy książka pochodząca z 1405 nadal jest aktualna?

Spektakl otwiera instalacja wideo z postacią transpłciowej, hybrydalnej, kiczowatej syreny, która jest bardzo mocnym punktem spektaklu. Syrenę znienawidzicie lub pokochać całym sercem. W moim przypadku była to miłość. Mam wrażenie jest to syrenka na miarę naszych czasów, która stanowi przepiękną personifikację współczesnej stolicy. Jest ekscentryczną narratorką, która komentuje życie Krystyny - głównej bohaterki, autorki Księgi o Mieście Kobiet, zagranej przez świetną Zuzannę Radek. Jednak jej sceniczni kompani (w postaci trio bogiń) nie pozostają dłużni: Izabela Dudziak, Julia Wyszyńska i cudowny Mateusz Górski.

Energia wszystkich aktorów i aktorek, jak również szczegółowość i oryginalność najmniejszego gestu przypisanego do każdej postaci zdecydowanie pozostaje w pamięci na długo!

W trakcie trwania spektaklu, poznajemy życiorysy różnych buntowniczek, które zapisały się na kartach historii. A na sam bunt namawiana jest również i Krystyna. Trzy boginie niczym trzy diablice próbują przekonać ją do zerwania z konformistyczną postawą, która przez lata była utożsamiana z kobiecą płcią. I tak okazuje się, że średniowieczny patriarchat jest bliski również i nam - kobietom żyjącym w XXI wieku. Patriarchalne klisze mówiące o miesiączce jako klątwie lub traktujące kobiece ciało tylko jako naczynie nie są nam tak obce, jeśli obserwowałyśmy dyskurs polityczny ostatnich lat. Sama reżyserka mówi, że najciekawsze w idei Miasta Kobiet jest fakt, że ono nie istnieje, że jest rodzajem fantazmatu czy feministycznej utopii.

Warte skomentowania są również sceny zatracania się w tańcu przez bohaterki przedstawienia.

Hedonistyczny danse macabre jest naprawdę hipnotyzujący. Pomysły na inscenizację (nie tylko związane z ruchem scenicznym) stanowią powiew świeżości na warszawskiej scenie teatralnej.

Spektakl jest stykiem dla wielu antagonistycznych przestrzeni: sacrum i profanum, średniowiecza i współczesności (,,Ja i moje biczes"), czy patriarchatu i matriarchatu. Sama syrenka w trakcie spektaklu jest ukazywana na tle różnych przestrzenii: od rzeki, przez warszawską fontannę, poprzez zaplecze teatru, szatnię, aby na końcu złapać taksówkę przed TR-em i udać się na miasto.

Miasto Kobiet jest bardzo oryginalną próbą rozliczenia się ze średniowiecznym dziełem o patriarchacie.

Możemy obserwować ponadczasowe dylematy kobiety, która zastanawia się czym powinna być próba przetrwania w świecie: walką czy ucieczką? Reżyserka próbuje odpowiedzieć na pytanie: czy istnieje alternatywa od świata, który znamy? Wychodzę z wnioskiem: być może alternatywa nie zawsze oznacza, że będzie lepiej, ale po prostu inaczej.

Przedstawienie z pewnością pozostawia wiele interpretacji. Uważam, że jest ono zupełnie odmienne od tego, co proponuje nam aktualny, warszawski repertuar. Warto zobaczyć spektakl, który stanowi świetną zabawę i widowisko, ale jednocześnie zostawia nas z pewną refleksją.