Parzystokopytne wróżki

Trójkę głównych bohaterów – Piotra (Piotr Maciołek), Patryka (Mikołaj Mikś) i Karola (Mieszko Syc) widzimy od razu po wejściu na salę. Każdy z nich jest już w swojej roli – w pełnym świetle (światło i dźwięk: Piotr Fudala, Piotr Regdos), siedząc na stojącej w centralnym miejscu sceny czerwonej kanapie, okularnik Patryk ubrany w żółtą czapkę, koszulę w kratę i buty workery imituje prowadzenie auta, wystrojony w garnitur Piotr dyryguje, a Karol w samych bokserkach i skarpetkach leży przed nimi na podłodze. Akompaniuje im gitarzysta (Andrzej Kuchta), który zajmuje miejsce po prawej stronie sceny.

W tych okolicznościach po kolei przedstawiane są losy bohaterów. Och, bohaterów tragikomicznych, gdyż od pierwszych słów opowieści o nich widz zaczyna trząść się ze śmiechu. Poziom absurdu sięga w tych historiach zenitu. Marzenia o karierze i miłości w przypadku wszystkich trzech mężczyzn prowadzą ich nie tylko krętymi ścieżkami, ale też prowokują wykorzystanie kuriozalnych rozwiązań (dyrygowanie podczas jazdy autem, chodzenie w kucki, aby zachować wzrost z dzieciństwa, czy wykorzystywanie poufnych danych w celach, powiedzmy, matrymonialnych).

Osobowości w „Sarenkach" nie tylko są fantastycznie przerysowane, ale i świetnie poprowadzone – niezależnie od postaci. Bacha (Kinga Sobieszczańska) z filharmonii, urzędniczka Lodzia (Marta Kontny) czy studentka Danuta (Lidia Baściuk-Forreiter) – to doskonale odegrane kreacje! W zasadzie, jeśli chodzi o grę aktorską, w tym spektaklu mamy do czynienia z tą na najwyższym poziomie. Zarówno debiutujący w „Sarenkach" Mikołaj Mikś jako Patryk, jak i Piotr Maciołek jako Piotr kreują swoich bohaterów po prostu perfekcyjnie. Natomiast Mieszko Syc, który potrafi zmieniać mimikę dostosowując ją do odgrywanej postaci, po prostu wychodzi poza skalę odgrywając Karola.

Styl narracji spektaklu czy sposób wykorzystywania rekwizytów (np. rozrzucenie formularzy PIT) może kojarzyć się z czasami świetności działającego w latach 80. i 90. zielonogórskiego kabaretu „Potem", którego skecze były kompletnymi wydarzeniami scenicznymi wykorzystującymi minimum rzeczy i sugestywnych kostiumów oraz charakteryzującymi się inteligentnym humorem, sprytnie przemycanym w bardzo dobrze skonstruowanych dialogach, monologach i piosenkach.

Punktem zwrotnym w tej historii stają się, pojawiające się jako odpowiedź na marzenia trzech mężczyzn, Sarenki będące wróżkami (w tych rolach: Kinga Sobieszczańska, Marta Kontny, Lidia Baściuk-Forreiter). Wchodzą na scenę ubrane w skąpe stroje (imitujące sarnie futro staniki, takież mini-spódniczki oraz cudne uszka przytwierdzone do opasek) kojarzące się nieco z wersją ubioru kobiet z filmu „RRRrrr!!! (reż. Alain Chabat, 2004) i informują unisono zaskoczonych bohaterów, że przybyły spełnić ich życzenia. Czy to długo oczekiwane spełnienie przyniesie pożądane skutki? Czy też pojawi się obawa, co z tym ziszczonym marzeniem dalej? Ta scena kojarzy się z monologiem Jacka Kuronia (granego przez Marcina Czarnika) ze spektaklu „1989" (reż. Katarzyna Szyngiera) w realizacji Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie w koprodukcji z Gdańskim Teatrem Szekspirowskim, gdzie pada stwierdzenie, że spełnienia/zwycięstwa nie ma się co obawiać. Problemem jest to, co z nim zrobimy, jak sobie z nim poradzimy dzień później.

Czy marzenia trzech mężczyzn zostaną spełnione? Czy też wycofają się z nich w obawie, że ich realizacja odbierze sens życia? I czy warto spełniać każde marzenie? Czasem bywają one przekleństwem, a nie radością – nie na darmo przecież mawia się, aby uważać, czego chcemy, bo jeszcze to dostaniemy. Może się także okazać, że istotna jest precyzja formułowania życzeń.

Ale o tym, jak potoczyły się „życzeniowe" losy bohaterów trzeba się koniecznie przekonać osobiście wybierając na spektakl „Sarenki" Teatru Bakałarz w reżyserii Pawła Budzińskiego. Świetna zabawa gwarantowana!