Początek rozmowy o przeszłości

„Teatr niewidzialnych dzieci" opowiada historię dziesięcioletniego Michała, który mieszka w domu dziecka. Poznajemy tutaj jego kolegów i koleżanki oraz ich trudne relacje rodzinne.

Do tej specyficznej grupy, trafia również zbuntowana, nastoletnia Sylwia, marząca o karierze aktorskiej. Wychowawczyni w odpowiedzi na ambicje i nieokiełznany charakter, proponuje, by stworzyła własny spektakl.

Długo nie trzeba jej namawiać. Sylwia szybko ogłasza przesłuchania do przedstawienia, w którym wszystkie dzieci biorą udział. Z lepszym lub gorszym efektem, a nawet zaskakującym wykonaniem piosenki „Wszystko, czego dziś chcę" - (Izabeli Trojanowskiej) okazuje się, że każdy jest potrzebny. Trwają przygotowania do zaplanowanej prezentacji. Niestety, w wyznaczonym dniu 13 grudnia 1981 roku, zostaje nadany poważny i dramatyczny komunikat generała. Jednocześnie niespodziewanie wychowawczyni znika z domu dziecka.

Akcja spektaklu toczy się na początku lat 80. Dzieci wymieniają się informacjami, co to są związki zawodowe i solidarność. Mimo, że to wydarzenia, które nie dotyczą bezpośrednio wychowanków, to jednak telewizyjne obwieszczenie staje się kulminacyjnym momentem dla wszystkich.

W spektaklu wykorzystano lalki, o dużych głowach, schematycznych rysach i zróżnicowanych fryzurach. Łączy je jednolita kolorystycznie barwa twarzy, podkreślająca charakter „niewidzialnych dzieci". Dzieci, o których się nie pamięta, nie mówi, nie zauważa. No właśnie, jak to jest, że Michał, czy Sylwia trafili do domu dziecka? Pytanie na pewno nurtowało młodych widzów, że nie każde dziecko mieszka z rodzicami.

Mimo tych smutnych tematów, w przedstawieniu pojawiają się komiczne sceny m.in. Rafał Hajdukiewicz z brodą wciela się w ciotkę z piskliwym głosem i chustą na głowie, a Maja Bartlewska jest wujem z wąsem.

Zróżnicowany charakter pojawiających się postaci, został świetnie oddany przez każdego aktora.

Jednak na wyróżnienie zasługuje animacja postaci głównego bohatera Michała oraz bliźniaczek - jednej ekspresywnej i piskliwej oraz drugiej powolnej i spokojnej, granych przez jedną aktorkę.

Warto również zwrócić uwagę na scenografię, która nawiązując do ówczesnego stylu PRL, umiejętnie i ciekawie przemienia się w różne przestrzenie towarzyszące narracji.

Spektakl porusza kilka wątków – losów dzieci z domów dziecka, ich marzeń oraz historycznych okoliczności lat 80-tych w Polsce. Takie nawiązanie może być dobrym początkiem do rozmowy rodziców czy dziadków o przeszłości, ich latach młodości, dorastania, ale również refleksji nad losami innych dzieci.
__
Tekst: Marcin Szczygielski,
adaptacja: Magdalena Miklasz
Reżyseria: Przemysław Jaszczak
Lalki, Kostiumy, Scenografia: Klaudia Laszczyk
Obsada: Maja Bartlewska, Marta Łągiewka, Rafał Hajdukiewicz, Aleks Joński, Mirek Kucharski,
Paulina Lenart/Gabriela Gola, Edyta Niewińska - Van der Moeren
__

57. Międzynarodowy Festiwal Teatralny Kontrapunkt Szczecin 2024 - wydarzenie towarzyszące.