Artur Kwiatkowski
Aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser, dyrektor teatru.
Urodził się 27 grudnia 1891 we Włocławku. Zmarł 29 maja 1980 w Otwocku.
Był synem Ignacego Jaksy-Kwiatkowskiego, telegrafisty i urzędnika kolejowego, i Bronisławy z Kownackich, mężem Marii Gelli (ślub w Białej Podlaskiej 15 VI 1916), potem Stefanii Smólskiej z domu Purgo (ślub ok. 1950), ojczymem aktorki Hanny Smólskiej.
W sezonie 1912/13 występował w Teatrze Popularnym w Łodzi; debiutował prawdopodobnie w premierze "Księcia Niezłomnego" 31 sierpnia 1912, potem grał m.in. Poetę w "Weselu", Armanda Duvala w "Damie kameliowej", Karola VII w "Dziewicy Orleańskiej"), a w następnym sezonie przeniósł się do łódzkiego Teatru Polskiego. W sezonie 1922/23 grał i reżyserował w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, z którego odszedł na początku 1923 i przez nastepne dwa i pół sezonu występował i sporadycznie reżyserował w krakowskim Teatrze Bagatela; w sezonie 1925/26 w Teatrach Miejskich we Lwowie.
W sezonie 1926/27 był aktorem i głównym reżyserem Teatru Miejskiego w Bydgoszczy, którym po śmierci Ludwika Dybizbańskiego w lipcu 1927, kierował do końca sezonu.
W tym mieście przeżył II wojnę światową, zarabiając handlem obrazami. Od lutego 1945 brał udział w reaktywowaniu teatru częstochowskiego, w którym grał i reżyserował do 1949. Tam też obchodził 18 stycznia 1946 spóźniony jubileusz trzydziestolecia pracy jako Higgins w "Pigmalionie" we własnej reżyserii. W sezonie 1949/50 i do końca 1950 był aktorem i reżyserem Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach, od stycznia 1951 zaangażował się do Teatrów Dramatycznych w Poznaniu, a od jesieni tego roku przeniósł się do Teatru Wybrzeże w Gdańsku, który opuścił przed końcem sezonu 1951/52.
Grał także w spektaklach Teatru Telewizji m. in.: „Skowronek” Jeana Anouilha w reżyserii Czesława Szpakowicza (premiera 24 września 1956), „Pan Jan” Rogera Vaillanda w reżyserii Zygmunta Hübnera (premiera 13 listopada 1961), „Król” G. Caillaveta, R. Flersa w reżyserii Edwarda Dziewońskiego (premiera 25 września 1967), „Tristan 1946” wg Marii Kuncewiczowej w reżyserii Janusza Majewskiego (premiera 14 marca 1971).
Miał w swoim repertuarze około czterystu ról i ponad dwieście prac reżyserskich.
Grywał również w filmie, głównie role epizodyczne m. in.: „Barbara Radziwiłłówna” w reżyserii Józefa Lejtesa (1936), „Ordynat Michorowski” w reżyserii Henryka Szaro (1937), „Die Rolle” w reżyserii Krzysztofa Zanussiego (1971).
Był synem Ignacego Jaksy-Kwiatkowskiego, telegrafisty i urzędnika kolejowego, i Bronisławy z Kownackich, mężem Marii Gelli (ślub w Białej Podlaskiej 15 VI 1916), potem Stefanii Smólskiej z domu Purgo (ślub ok. 1950), ojczymem aktorki Hanny Smólskiej.
W sezonie 1912/13 występował w Teatrze Popularnym w Łodzi; debiutował prawdopodobnie w premierze "Księcia Niezłomnego" 31 sierpnia 1912, potem grał m.in. Poetę w "Weselu", Armanda Duvala w "Damie kameliowej", Karola VII w "Dziewicy Orleańskiej"), a w następnym sezonie przeniósł się do łódzkiego Teatru Polskiego. W sezonie 1922/23 grał i reżyserował w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, z którego odszedł na początku 1923 i przez nastepne dwa i pół sezonu występował i sporadycznie reżyserował w krakowskim Teatrze Bagatela; w sezonie 1925/26 w Teatrach Miejskich we Lwowie.
W sezonie 1926/27 był aktorem i głównym reżyserem Teatru Miejskiego w Bydgoszczy, którym po śmierci Ludwika Dybizbańskiego w lipcu 1927, kierował do końca sezonu.
W tym mieście przeżył II wojnę światową, zarabiając handlem obrazami. Od lutego 1945 brał udział w reaktywowaniu teatru częstochowskiego, w którym grał i reżyserował do 1949. Tam też obchodził 18 stycznia 1946 spóźniony jubileusz trzydziestolecia pracy jako Higgins w "Pigmalionie" we własnej reżyserii. W sezonie 1949/50 i do końca 1950 był aktorem i reżyserem Teatru im. Wyspiańskiego w Katowicach, od stycznia 1951 zaangażował się do Teatrów Dramatycznych w Poznaniu, a od jesieni tego roku przeniósł się do Teatru Wybrzeże w Gdańsku, który opuścił przed końcem sezonu 1951/52.
Grał także w spektaklach Teatru Telewizji m. in.: „Skowronek” Jeana Anouilha w reżyserii Czesława Szpakowicza (premiera 24 września 1956), „Pan Jan” Rogera Vaillanda w reżyserii Zygmunta Hübnera (premiera 13 listopada 1961), „Król” G. Caillaveta, R. Flersa w reżyserii Edwarda Dziewońskiego (premiera 25 września 1967), „Tristan 1946” wg Marii Kuncewiczowej w reżyserii Janusza Majewskiego (premiera 14 marca 1971).
Miał w swoim repertuarze około czterystu ról i ponad dwieście prac reżyserskich.
Grywał również w filmie, głównie role epizodyczne m. in.: „Barbara Radziwiłłówna” w reżyserii Józefa Lejtesa (1936), „Ordynat Michorowski” w reżyserii Henryka Szaro (1937), „Die Rolle” w reżyserii Krzysztofa Zanussiego (1971).
