Bogdan Baer
Aktor teatralny, filmowy, radiowy i telewizyjny, reżyser teatralny.
Urodził się 8 listopada 1926 w Warszawie, zmarł 28 sierpnia 2002 w Warszawie.
Absolwent XIII Liceum Ogólnokształcącego im. Ludwika Waryńskiego w Warszawie. W 1949 ukończył Wydział Aktorski PWST w Łodzi. Mąż malarki i scenografa teatralnego – Iwony Zaborowskiej-Baer.
W teatrach dramatycznych zagrał prawie 150 ról i 14 spektakli wyreżyserował. W Teatrze Telewizji wystąpił w ok. 50 przedstawieniach i kilka wyreżyserował.
Ten charakterystyczny aktor, jedna z największych osobowości polskiej sceny powojennej, debiutował u Leona Schillera w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi. Tu spotkał Kazimierza Dejmka, z którym w jego Teatrze Nowym pracował przez długie lata.
Niejednokrotnie tytułowano go "aktorem staropolskim". Przyczyniły się do tego kreacje w dejmkowskich misteriach, takie jak Jezus w "Historyi o chwalebnym zmartwychwstaniu pańskim" Mikołaja z Wilkowiecka czy rola tytułowa w "Żywocie Józefa" Mikołaja Reja.
Przyjaźń i współpraca z Dejmkiem zawiodły go do Teatru Narodowego w Warszawie. W pamiętnych "Dziadach" z 1967 grał diabła. Po usunięciu Dejmka ze Sceny Narodowej znalazł się w Teatrze Ateneum oraz Dramatycznym.
W 1981 powrócił pod skrzydła Dejmka, tym razem w Teatrze Polskim. Zagrał m.in. Nosa w "Weselu" Wyspiańskiego, Przepiórkę w "Vatzlavie" Mrożka, Dyndalskiego w "Zemście" Fredry. Zajął się tu również reżyserią. Stworzył takie spektakle, jak "Lekarz mimo woli" Moliera, czy "Żabusia" Gabrieli Zapolskiej.
W 1998 po raz ostatni wziął udział w staropolskim przedsięwzięciu Dejmka grając Woźnego w "Dialogus de Passione" w Teatrze Narodowym.
Jednak do końca życia pozostał w Teatrze Polskim i stworzył także liczne role w spektaklach Jarosława Kiliana, m.in. Prologus w "Pastorałce" Leona Schillera, Piekielny Piotruś w "Zielonej Gęsi" Gałczyńskiego, czy – ostatnia rola teatralna – epizodzik Pana Niedzieli w "Don Juanie" Moliera. Pochowany na Powązkach Wojskowych (kwatera A 3 Tuje rz. 3 m. 10).
Miał przez 50 lat jedną małżonkę Iwonę Zaborowską-Baer. Oboje dochowali się dwóch córek i siedmiorga wnucząt.
rk
Źródła: e-teatr, Wikipedia
Absolwent XIII Liceum Ogólnokształcącego im. Ludwika Waryńskiego w Warszawie. W 1949 ukończył Wydział Aktorski PWST w Łodzi. Mąż malarki i scenografa teatralnego – Iwony Zaborowskiej-Baer.
W teatrach dramatycznych zagrał prawie 150 ról i 14 spektakli wyreżyserował. W Teatrze Telewizji wystąpił w ok. 50 przedstawieniach i kilka wyreżyserował.
Ten charakterystyczny aktor, jedna z największych osobowości polskiej sceny powojennej, debiutował u Leona Schillera w Teatrze Wojska Polskiego w Łodzi. Tu spotkał Kazimierza Dejmka, z którym w jego Teatrze Nowym pracował przez długie lata.
Niejednokrotnie tytułowano go "aktorem staropolskim". Przyczyniły się do tego kreacje w dejmkowskich misteriach, takie jak Jezus w "Historyi o chwalebnym zmartwychwstaniu pańskim" Mikołaja z Wilkowiecka czy rola tytułowa w "Żywocie Józefa" Mikołaja Reja.
Przyjaźń i współpraca z Dejmkiem zawiodły go do Teatru Narodowego w Warszawie. W pamiętnych "Dziadach" z 1967 grał diabła. Po usunięciu Dejmka ze Sceny Narodowej znalazł się w Teatrze Ateneum oraz Dramatycznym.
W 1981 powrócił pod skrzydła Dejmka, tym razem w Teatrze Polskim. Zagrał m.in. Nosa w "Weselu" Wyspiańskiego, Przepiórkę w "Vatzlavie" Mrożka, Dyndalskiego w "Zemście" Fredry. Zajął się tu również reżyserią. Stworzył takie spektakle, jak "Lekarz mimo woli" Moliera, czy "Żabusia" Gabrieli Zapolskiej.
W 1998 po raz ostatni wziął udział w staropolskim przedsięwzięciu Dejmka grając Woźnego w "Dialogus de Passione" w Teatrze Narodowym.
Jednak do końca życia pozostał w Teatrze Polskim i stworzył także liczne role w spektaklach Jarosława Kiliana, m.in. Prologus w "Pastorałce" Leona Schillera, Piekielny Piotruś w "Zielonej Gęsi" Gałczyńskiego, czy – ostatnia rola teatralna – epizodzik Pana Niedzieli w "Don Juanie" Moliera. Pochowany na Powązkach Wojskowych (kwatera A 3 Tuje rz. 3 m. 10).
Miał przez 50 lat jedną małżonkę Iwonę Zaborowską-Baer. Oboje dochowali się dwóch córek i siedmiorga wnucząt.
rk
Źródła: e-teatr, Wikipedia
