Urodził się 8 stycznia 1926 w Krakowie. Zmarł 6 maja 2002 w Warszawie.
Na scenie zadebiutował niemą rolą Vespona w przedstawieniu dyplomowym „La serva padrona” Giovanniego Baptisty Pergolesiego w reżyserii Władysława Jaremy w Krakowskiej Wyższej Szkole Muzycznej. Przedstawianie odbylo się na deskach Teatru Lalki i Aktora "Groteska" w Krakowie (premiera 13 sierpnia 1945).
W 1946 rok wcześniej założone krakowskie Studio Dramatyczne Iwo Galla.
Szkoła wkrótce została rozwiązana na rzecz powstałej w 1946 roku Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej, a Gall wyjechał wówczas do Gdyni zabierając z sobą grupę wychowanków w której znajdował się także Bronisław Pawlik. Wspólnie założyli trójmiejski Teatr Wybrzeże.
W 1949 również za Iwo Gallem przeniósł się do Łodzi, do Teatru im. S. Jaracza, gdzie wystąpił w roli Kubusia w reżyserowanym przez Galla „Wiśniowym sadzie” Antoniego Czechowa (premiera 15 listopada 1949). Ponadto wcielił się tutaj m.in. w postać Błazna z Wieczoru trzech króli Szekspira w reżyserii Iwo Galla (premiera 27 czerwca 1950) i Chlestakowa z Rewizora Mikołaja Gogola w reżyserii Stanisława Łapińskiego (premiera 26 września 1952).
Od roku 1953 pracował już w Warszawie, a pierwszą rolę (Mularza) zagrał u Bohdana Korzeniewskiego w „Zemście” Aleksandra Fredry (premiera 17 kwietnia 1953) w Teatrze Narodowym im. Wojska Polskiego.
14 marca 1954 w Teatrze Nowej Warszawy (dziś Teatr Studio im. Stanisława Ignacego Witkiewicza) wystąpił jako Głow –junior w „Graczach” Mikołaja Gogola w reżyserii Stanisława Bielińskiego i Andrzeja Makarewicza. Później na trzy lata związał się ze sceną Ateneum (1957-1960). Następnie przez czternaście lat grał w Teatrze Polskim (1960-1974). W latach 1974-1988 występował w Teatrze Powszechnym. Natomiast od 1989 roku do śmierci był aktorem Teatru Współczesnego.
W teatrze Pawlik zagrał ponad sto dwadzieścia ról.
Był niezwykle płodnym twórcą Teatru Telewizji, w którym ponad 120 premier odbyło się z jego udziałem, również jako reżysera, ale przede wszystkim znakomicie czującego kamerę aktora.
Na szczególną uwagę zasługuje jego imponujący dorobek w Teatrze Polskiego Radia. To dwieście zrealizowanych słuchowisk autorów z najwyższej dramatycznej półki i największych reżyserów dramatycznych i reżyserów radiowych.
Jego przygoda z filmem rozpoczęła się w 1950 „Warszawską premierą” w reżyserii Jana Rybkowskiego niewiele znaczącą rólką. Następnie lawinowo posypały się propozycje m. in. do filmów „Mordercy” (1955), „Ewa chce spać” (1957), „Kapelusz pana Anatola” (1957), „Szczęście Frania” (1958), „Mąż swojej żony” (1960), „Don Gabriel (1966), „Kłopotliwy gość (1971), „Pójdziesz ponad sadem” (1974), „Akademia pana Kleksa” (1983), ”Męskie sprawy” (1988), „Szabla od komendanta” (1985), „Where Eskimos live” (2001) i „Święta polskie” (2002).
Wystąpił w wielu serialach filmowych.
„Dekalog” (1988), „Banda rudego Pająka” (1988), „Modrzejewska” (1989), „Żegnaj Rockefeller” (1992).
Bronisław Pawlik był także aktorem estradowym, występował m.in. w kabarecie Szpak, Dudek oraz w Kabarecie Starszych Panów.
W latach 60. prowadził jedną z najpopularniejszych dobranocek - "Miś z okienka".
Pochowany na Starych Powązkach w Warszawie.