Celina Klimczak
Aktorka teatralna, filmowa i telewizyjna.
Celina Maria Klimczak. Urodziła się 30 maja 1916 w Krakowie, zmarła 23 października 1977 w Łodzi.
Była córką Franciszka i Marii Klimczaków. W 1934 zdała w Krakowie maturę a w 1935 eksternistyczny egzamin aktorski. Zaangażowana do zespołu krakowskiego Teatru im. J. Słowackiego, w sezonie 1935/36 zagrała Lissę ("Stare wino szumi"), Nike spod Maratonu ("Noc listopadowa"), Zosię ("Krakowiacy i Górale"). Współpracowała też z T. Artystów Cricot: brała udział w przedstawieniu "Trójkąt i koło" wg "Niemego kanarka" (listopad 1937).
W sezonie 1937/38 występowała w Teatrze Objazdowym Samorządów Województwa Białostockiego z siedzibą w Grodnie (grała m.in. Alicję w "Jimie i Jill", Marylkę w "Pod zarządem przymusowym"), a w sezonie 1938/39 w objazdowym Teatrze Wołyńskim z siedzibą w Łucku. Podczas okupacji niemieckiej mieszkała w Krakowie; brała prywatne lekcje gry aktorskiej u Juliusza Osterwy. W 1945-47 należała do zespołu Teatru im. J. Słowackiego (od sezonu 1946/47 wspólnie z Starym Teatrem pod nazwą Miejskie Teatry Dramatyczne); grała tu m.in. Med ("Żeglarz"), "uchodziła za jedną ze zdolniejszych z młodego pokolenia" (W. Horzyca). Na sezon 1947/48 przeniosła się do Teatru Polskiego w Bydgoszczy (grała m.in. Ksantypę w "Obronie Ksantypy", Bertę w "Świerszczu za kominem"). W sezonie 1948/49 grała w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu, m.in. Rainę ("Żołnierz i bohater"), Krystynę ("Kobieta we mgle"). W 1949-59 była w Teatrze Powszechnym w Łodzi; do najwybitniejszych jej ról w tym teatrze należały: Gabriela ("Rozbitki"), Liesel ("Niemcy"), Hanka ("Moralność pani Dulskiej"), tyt. w "Antygonie" J. Anouilha i w "Eugenii Grandet". Po opuszczeniu Łodzi, w sezonie 1959/60 (do 31 XII) występowała w Teatrze Nowym w Zabrzu (grała "Marię Stuart" w dramacie Juliusza Słowackiego), a w 1961-64 (do 25 V) w Teatrze im. Siemaszkowej w Rzeszowie, gdzie zagrała swoje najciekawsze role, takie jak: Elwira ("Mąż i żona"), tytułowa w "Medei", Magdalena ("Pierścień wielkiej damy") i Matylda von Zahnd ("Fizycy"). O tej ostatniej roli pisał J. Maśliński, że była znakomita, zagrana "szlachetnymi środkami: doskonała naturalność i wiarygodność w ramach profesji lekarskiej, przewaga intelektualna nad otoczeniem, autentyczne przywiązanie do sióstr - współpracownic i jakaś nieuchwytna rezerwa myślowa, narastająca z biegiem sztuki. Ta psychologiczna (z dyskretnym zabarwieniem rodzajowości) linia roli dała konsekwentnie w finałowym wybuchu radość osobistego wyzwolenia. To stara panna - kaleka triumfowała intelektualnie piękniejąc przy tym jak dzieweczka". W 1964 wróciła do Łodzi i do końca życia występowała w Teatrze Nowym. Najważniejsze jej role z tego okresu to: Kasandra ("Trojanki"), Jadwiga ("Wicek i Wacek"), Pani Dobrójska ("Śluby panieńskie"), Pani Dyndalska ("Damy i huzary"), Brygida ("Wygnańcy"), Lady Bracknell ("Brat marnotrawny"), Valentowa ("Operetka"), Ekermanowa ("Egzamin"). Grała też w filmach polskich: 1949 – „Za wami pójdą inni”; 1952 – „Pierwsze dni”; 1955 – „Kariera”;
Wystąpiła w kilku spektaklach Teatru Telewizji.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1 października 1977). W lipcu 1977 otrzymała Honorową Odznakę Miasta Łodzi nadawaną przez Biuro Rady Narodowej Miasta Łodzi.
rk
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego
Była córką Franciszka i Marii Klimczaków. W 1934 zdała w Krakowie maturę a w 1935 eksternistyczny egzamin aktorski. Zaangażowana do zespołu krakowskiego Teatru im. J. Słowackiego, w sezonie 1935/36 zagrała Lissę ("Stare wino szumi"), Nike spod Maratonu ("Noc listopadowa"), Zosię ("Krakowiacy i Górale"). Współpracowała też z T. Artystów Cricot: brała udział w przedstawieniu "Trójkąt i koło" wg "Niemego kanarka" (listopad 1937).
W sezonie 1937/38 występowała w Teatrze Objazdowym Samorządów Województwa Białostockiego z siedzibą w Grodnie (grała m.in. Alicję w "Jimie i Jill", Marylkę w "Pod zarządem przymusowym"), a w sezonie 1938/39 w objazdowym Teatrze Wołyńskim z siedzibą w Łucku. Podczas okupacji niemieckiej mieszkała w Krakowie; brała prywatne lekcje gry aktorskiej u Juliusza Osterwy. W 1945-47 należała do zespołu Teatru im. J. Słowackiego (od sezonu 1946/47 wspólnie z Starym Teatrem pod nazwą Miejskie Teatry Dramatyczne); grała tu m.in. Med ("Żeglarz"), "uchodziła za jedną ze zdolniejszych z młodego pokolenia" (W. Horzyca). Na sezon 1947/48 przeniosła się do Teatru Polskiego w Bydgoszczy (grała m.in. Ksantypę w "Obronie Ksantypy", Bertę w "Świerszczu za kominem"). W sezonie 1948/49 grała w Teatrze Ziemi Pomorskiej w Toruniu, m.in. Rainę ("Żołnierz i bohater"), Krystynę ("Kobieta we mgle"). W 1949-59 była w Teatrze Powszechnym w Łodzi; do najwybitniejszych jej ról w tym teatrze należały: Gabriela ("Rozbitki"), Liesel ("Niemcy"), Hanka ("Moralność pani Dulskiej"), tyt. w "Antygonie" J. Anouilha i w "Eugenii Grandet". Po opuszczeniu Łodzi, w sezonie 1959/60 (do 31 XII) występowała w Teatrze Nowym w Zabrzu (grała "Marię Stuart" w dramacie Juliusza Słowackiego), a w 1961-64 (do 25 V) w Teatrze im. Siemaszkowej w Rzeszowie, gdzie zagrała swoje najciekawsze role, takie jak: Elwira ("Mąż i żona"), tytułowa w "Medei", Magdalena ("Pierścień wielkiej damy") i Matylda von Zahnd ("Fizycy"). O tej ostatniej roli pisał J. Maśliński, że była znakomita, zagrana "szlachetnymi środkami: doskonała naturalność i wiarygodność w ramach profesji lekarskiej, przewaga intelektualna nad otoczeniem, autentyczne przywiązanie do sióstr - współpracownic i jakaś nieuchwytna rezerwa myślowa, narastająca z biegiem sztuki. Ta psychologiczna (z dyskretnym zabarwieniem rodzajowości) linia roli dała konsekwentnie w finałowym wybuchu radość osobistego wyzwolenia. To stara panna - kaleka triumfowała intelektualnie piękniejąc przy tym jak dzieweczka". W 1964 wróciła do Łodzi i do końca życia występowała w Teatrze Nowym. Najważniejsze jej role z tego okresu to: Kasandra ("Trojanki"), Jadwiga ("Wicek i Wacek"), Pani Dobrójska ("Śluby panieńskie"), Pani Dyndalska ("Damy i huzary"), Brygida ("Wygnańcy"), Lady Bracknell ("Brat marnotrawny"), Valentowa ("Operetka"), Ekermanowa ("Egzamin"). Grała też w filmach polskich: 1949 – „Za wami pójdą inni”; 1952 – „Pierwsze dni”; 1955 – „Kariera”;
Wystąpiła w kilku spektaklach Teatru Telewizji.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1 października 1977). W lipcu 1977 otrzymała Honorową Odznakę Miasta Łodzi nadawaną przez Biuro Rady Narodowej Miasta Łodzi.
rk
Źródło: Słownik Biograficzny Teatru Polskiego
