Edmund Andrzej Fetting. Urodził się 10 listopada 1927 w Warszawie, zmarł 30 stycznia 2001 w Warszawie.
Jego kariera artystyczna przebiegała dwiema, choć często zazębiającymi się drogami: aktorską i muzyczną.
W latach 1947-48 współzałożył i kierował zespołem jazzowym "Marabut". Studia aktorskie rozpoczął w warszawskiej PWSA (później PWST), ale ich nie ukończył, usunięty w 1949 za "brak talentu". Rozpoczął występy w teatrze.
Zadebiutował 4 XI 1949 w sztuce G. Companeeza Przyjaciel przyjdzie wieczorem w Teatrze Ziemi Opolskiej (wówczas Państwowe Teatry Śląsko-Dąbrowskie.
Egzamin aktorski zdał eksternistycznie w 1951 r.
Był aktorem Teatru Ziemi Opolskiej w Opolu (1949-1952), Teatru im. W. Bogusławskiego w Kaliszu (1952-1953), Teatru im. S. Jaracza w Łodzi (1953-1956) i Teatru Nowego w Łodzi (1956-1957).
Przełomem w karierze okazał się angaż do Teatru Wybrzeże w Gdańsku (1957-1960), gdzie pracował z wybitnymi reżyserami, m.in. z Zygmuntem Hübnerem i Andrzejem Wajdą. Zagrał m.in. Raskolnikowa w „Zbrodni i karze” według Fiodora Dostojewskiego, Polo Pope'a w „Kapeluszu pełnym deszczu” Michaela Vincente Gazzo i szekspirowskiego Hamleta.
Z Gdańska Fetting trafił do Teatru Dramatycznego w Warszawie (1960-1966), który był wówczas jedną z wiodących scen stolicy. Tutaj stworzył znakomite kreacje w sztukach współczesnych (Sławomira Mrożka, Friedricha Dürrenmatta, Arthura Millera). Z Warszawą Fetting związał się do końca życia, występując kolejno w Teatrze Ateneum (1966-1974), Teatrze Powszechnym (1974-1982), Teatrze Na Woli (1982-1986) i Teatrze Nowym (1987-1988). Gościnnie pojawiał się także na scenach Teatru Współczesnego, Teatru Rozmaitości i Teatru Komedia. Z tego okresu pochodzą role Petersa w „Niemcach” Leona Kruczkowskiego, Hrabiego Henryka w „Nie-Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego, Fryderyka Chopina w „Lecie w Nohant” Jarosława Iwaszkiewicza, Pastora Mandersa w „Upiorach” oraz Doktora Ranka w „Domu lalki” Henrika Ibsena, a także Porfirego w „Zbrodni i karze” według Fiodora Dostojewskiego.
Edmund Fetting grywał też w spektaklach Teatru Telewizji. Zagrał ponad sześćdziesiąt ról m.in. w „Wilkach w nocy” Tadeusza Rittnera (Morwicz), „Skowronku” Jeana Anouilha (inkwizytor), „Sławie i chwale” według Jarosława Iwaszkiewicza (Edgar Szyller), „Weselu Figara” Pierre'a Beaumarchais (hrabia Almaviva), „Play Strindberg” Friedricha Dürrenmatta (Kurt). Występował też w niezwykle popularnym w latach 60. i 70. telewizyjnym Teatrze Sensacji ("Kobra").
Zagrał w kilkudziesięciu filmach. Wśród najważniejszych kreacji filmowych są m.in. role Józefa Hallera w „Śmierci prezydenta” Jerzego Kawalerowicza, porucznika Kaplińskiego w „Zbrodniarzu i pannie” Janusza Nasfetera czy rola tytułowa w filmie „Lokis. Rękopis profesora Wittembacha” Janusza Majewskiego. Z seriali telewizyjnych warto wymienić role w „Wielkiej miłości Balzaka”, „Czarnych chmurach”, „Królowej Bonie” i „Nad Niemnem”. W latach 80. aktor ograniczył pracę w filmie z powodu choroby serca.
Był wykonawcą popularnych piosenek filmowych. Wykonywał piosenkę „Ballada o pancernych” oraz utwór "Przed nami Odra" (piosenka 7 kompanii) pochodzące z serialu „Czterej pancerni i pies”. Słowa utworu napisała Agnieszka Osiecka, muzykę skomponował Adam Walaciński. Piosenka „Nim wstanie dzień” z filmu „Prawo i pięść” powstała specjalnie dla Edmunda Fettinga: tekst napisała Agnieszka Osiecka, muzykę Krzysztof Komeda.
W latach 60. aktor prowadził w radiu audycję "Radiowe Studio Piosenki". Chętnie wykonywał ballady Bułata Okudżawy, piosenki Charles'a Aznavoura i utwory Kurta Weilla. Artysta posiadał ciepły, nastrojowy głos. Widzów i słuchaczy ujmował nie tylko talentem, ale też spokojem, opanowaniem i kulturą osobistą.
Edmund Fetting został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

rk
Źródła: Słownik biograficzny wielkopolski południowo-wschodniej. Wikipedia, e-teatr.