Halina Rapacka
Aktorka, śpiewaczka, scenarzystka i dramatopisarka.
Właściwie Helena Felicja Rapacka, urodziła się 3 maja 1901 w Warszawie, zmarła 21 stycznia 1979 w Londynie.
Występy na scenie rozpoczęła jako piętnastolatka, od rodzinnej rewii (rodzice Wincenty Rapacki i Halina Zimajer byli popularnymi aktorami, babka Adolfina Zimajer zajmowała się impresariatem). Jej brat Adam był kompozytorem i śpiewakiem.
Od 1917 występowała w Warszawie w licznych teatrach: ("Miraż" (1917 oraz 1919/20), "Nowości" (1926), "Mignon" (1926), "Eldorado" (1927), "Nietoperz" (1927), Teatrze Letnim (1928), "Qui Pro Quo" (1928/29), Operetce Reprezentacyjnej (1929), Operetce Warszawskiej (1930), "Ananas" (1930), "Morskim Oku" (1930), "Bagatela" (1931), "Nowy Ananas" (1931/32), "Znicz" (1933), "Bomba" (1933).
W latach 1921–22 i 1923–25 grała w Teatrach Miejskich we Lwowie w operetkach. W maju 1931 występowała w Poznaniu w teatrze Metropolis, od lutego do kwietnia w Teatrze Miejskim w Łodzi.
Była popularną śpiewaczką i aktorką kabaretową. Do 1934 roku występowała na scenach polskich teatrów we Lwowie, Warszawie i Łodzi. Potem zajęła się pisaniem sztuk i współpracą przy tworzeniu scenariuszy filmowych.
Napisała m.in. utwory Czar kłamstwa, Moja panna żona i To nie ja - to ona! (wystawiane w latach 1942-1943).
Jej utwór pt. Kwarantanna był wystawiany przez Teatr Objazdowy na terenie całej Generalnej Guberni. Sztuka miała antysemicki charakter.
W 1944 wyjechała, bądź została wywieziona na roboty do Bergenz w Austrii. Po wojnie, via Austria, znalazła się w Wielkiej Brytanii i osiadła w Londynie. Działała w środowiskach emigracyjnych, nie zaprzestając pracy dramaturgicznej.
Po wojnie zaocznie sądzona za współpracę z Niemcami w procesie z sierpnia 1949. Skazano ją na karę 10 lat więzienia.
Występy na scenie rozpoczęła jako piętnastolatka, od rodzinnej rewii (rodzice Wincenty Rapacki i Halina Zimajer byli popularnymi aktorami, babka Adolfina Zimajer zajmowała się impresariatem). Jej brat Adam był kompozytorem i śpiewakiem.
Od 1917 występowała w Warszawie w licznych teatrach: ("Miraż" (1917 oraz 1919/20), "Nowości" (1926), "Mignon" (1926), "Eldorado" (1927), "Nietoperz" (1927), Teatrze Letnim (1928), "Qui Pro Quo" (1928/29), Operetce Reprezentacyjnej (1929), Operetce Warszawskiej (1930), "Ananas" (1930), "Morskim Oku" (1930), "Bagatela" (1931), "Nowy Ananas" (1931/32), "Znicz" (1933), "Bomba" (1933).
W latach 1921–22 i 1923–25 grała w Teatrach Miejskich we Lwowie w operetkach. W maju 1931 występowała w Poznaniu w teatrze Metropolis, od lutego do kwietnia w Teatrze Miejskim w Łodzi.
Była popularną śpiewaczką i aktorką kabaretową. Do 1934 roku występowała na scenach polskich teatrów we Lwowie, Warszawie i Łodzi. Potem zajęła się pisaniem sztuk i współpracą przy tworzeniu scenariuszy filmowych.
Napisała m.in. utwory Czar kłamstwa, Moja panna żona i To nie ja - to ona! (wystawiane w latach 1942-1943).
Jej utwór pt. Kwarantanna był wystawiany przez Teatr Objazdowy na terenie całej Generalnej Guberni. Sztuka miała antysemicki charakter.
W 1944 wyjechała, bądź została wywieziona na roboty do Bergenz w Austrii. Po wojnie, via Austria, znalazła się w Wielkiej Brytanii i osiadła w Londynie. Działała w środowiskach emigracyjnych, nie zaprzestając pracy dramaturgicznej.
Po wojnie zaocznie sądzona za współpracę z Niemcami w procesie z sierpnia 1949. Skazano ją na karę 10 lat więzienia.
