Urodził się 24 marca 1960 w Chorzowie.
Właściwie Jarosław Świerszcz. Syn Adama Świerszcza, oficera Wojska Polskiego, i Janiny z domu Faska, chemiczki. Uczęszczał do III Liceum Ogólnokształcącego w Chorzowie. Ukończył historię sztuki na Uniwersytecie Wrocławskim.
Pracował jako kurator sztuki. Kierował Biurem Wystaw Artystycznych w Katowicach, przez wiele lat pełnił funkcję wicedyrektora Narodowej Galerii Sztuki "Zachęta" w Warszawie. Był m.in. kuratorem wystaw klasyków polskiej awangardy. Wykładowca na Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach, Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie i w katowickim Studium Aktorskim Zbigniewa Waszkielewicza.
Debiutował w 1980 opowiadaniem pt. „Zlecenie na dostawę”, opublikowanym na łamach tygodnika „Student”. Od 1998 roku ukrywa się pod norweskim pseudonimem Ingmar Villqist, w jego dramatach znać bowiem wyraźny wpływ psychologicznego, skandynawskiego stylu pisania dla teatru. W jego twórczości krytycy odnajdywali duchowe pokrewieństwo z Henrykiem Ibsenem, Augustem Strindbergiem, czy Ingmarem Bergmanem.
Jako krytyk sztuki debiutował artykułem „Malarstwo Piotra Naliwajki”, ogłoszonym w miesięczniku „Sztuka” w 1987 r., z którym współpracował do 1989. W 1990-91 był redaktorem naczelnym kwartalnika „BWart”. Artykuły na temat sztuki współczesnej i wywiady z artystami publikował m.in. także w pismach „Exit” (1991-92), „Format” (1991), „Projekt” (1991) i „Śląsk” (1996-98).
Villqist bawi się rozmaitymi konwencjami i formami dramatycznymi. Niezmienne pozostają jedynie nieustanne eksperymenty z bohaterami umieszczanymi w różnych środowiskach.
Jego dramaty są chętnie grane przez polskie i zagraniczne teatry: „Oskar i Ruth”, „Noc Helvera” czy „Beztlenowce”. Chociaż Villqist nigdy nie wyrzekł się pogłębionej psychologii, z czasem zwrócił się ku dramatom z szerszym społecznym kontekstem, takim jak „Entartete Kunst”, „Preparaty” czy „Sprawa miasta Ellmit”. Jednocześnie nadal pisał krótkie, kameralne, skupione na emocjach dramaty – „Czarodziejka z Harlemu”, „Kompozycja w słońcu”, „Kompozycja w błękicie”.
W 1995 roku zadebiutował jako dramatopisarz jednoaktówką „Kostka smalcu z bakaliami” nagrodzoną w konkursie „Tygodnika Powszechnego”. Pierwsze prapremiery dramatów Villqista w reżyserii autora odbyły się w założonym przez niego chorzowskim Teatrze Kriket, była to m.in. „Noc Helvera” z 1999 roku. Później autor wielokrotnie reżyserował swoje sztuki na polskich scenach. Zrealizował m.in. „Beztlenowce” w Teatrze Rozmaitości w Warszawie (2001), „Entartete Kunst” w Teatrze Polskim w Poznaniu (2001), „Preparaty” (2001), „Sprawę miasta Ellmit” (2003) i „Helmucika” (2004) w Teatrze Wybrzeże w Gdańsku, sztukę „Fantom” w Teatrze Śląskim w Katowicach (2005), „Kompozycję w słońcu” w Teatrze Miejskim im. Witolda Gombrowicza w Gdyni (2007), „Czarodziejkę z Harlemu” w Teatrze Rozrywki w Chorzowie (2008) i „Kompozycję w błękicie” w Teatrze na Woli im. Tadeusza Łomnickiego w Warszawie (2009). Kilka razy jako reżyser mierzył się także ze sztukami innych autorów. Pokazał sceniczną interpretację „Muzeum histerycznego Mme Eurozy” opery Piotra Schmidtke'go (2005, Opera Śląska w Bytomiu), dał polską prapremierę musicalu „Rent” Jonathana Larsona (2006, Teatr Rozrywki w Chorzowie), przygotował też „Lęki poranne” Stanisława Grochowiaka (2007, Teatr Nowy im. Gustawa Morcinka w Zabrzu). Sztuki Villqista doczekały się wielu ciekawych interpretacji zarówno na scenie dramatycznej, jak i w Teatrze Telewizji autorstwa m.in. Barbary Sass, Łukasza Barczyka, Zbigniewa Brzozy, Pawła Łysaka, Łukasza Kosa, Agnieszki Lipiec-Wróblewskiej.
Autor prowadził warsztaty dla młodych adeptów pisania dla teatru przy Centrum Dramaturgii w Poznaniu, współpracował z Teatrem Polskim w Poznaniu i Teatrem Rozmaitości w Warszawie. W latach 2001-2006 był etatowym reżyserem Teatru Wybrzeże w Gdańsku. Od 1 września 2008 – 7 grudnia 2010 sprawował funkcję dyrektora naczelnego i artystycznego Teatru Miejskiego im. Witolda Gombrowicza w Gdyni. W 2009 i 2010 dyrektor Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych organizowanych przez ten teatr.
Znalazł się w wybranej przez krytyka Romana Pawłowskiego "Teatralnej Piątce na XXI wiek".
Jego dramaty przetłumaczono na angielski, bułgarski, chorwacki, czeski, francuski, litewski, niemiecki, słowacki, włoski i węgierski. Wielokrotnie wystawiano w teatrach Bułgarii, Bośni i Hercegowiny, Jugosławii, Litwy, Niemiec, Słowacji, Wielkiej Brytanii i Włoch.