Karol Borowski
Aktor teatralny, telewizyjny i radiowy, reżyser, kierownik artystyczny, dyrektor teatru.
Urodził się 27 grudnia 1886 w Warszawie. Zmarł 7 sierpnia 1968 w Warszawie.
Właściwie Karol Billauer. Klasę Dramatu przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym ukończył w 1907.
Debiutował 25 sierpnia 1907 w Teatrze Miejskim w Krakowie jako Maska XVIII w "Wyzwoleniu". W sezonie 1907/08 zagrał tam około 20 niewielkich ról.
W lutym i marcu 1915 był z zespołem Aleksandra Zelwerowicza w Piotrogrodzie, od kwietnia tego roku w zespole Marii Przybyłko-Potockiej w Wilnie i w objeździe po Rosji.
W tym okresie porzucił aktorstwo; odtąd występował z upodobaniem jedynie w nagłych zastępstwach, odgrywał wtedy swe role "z niesłychanym przejęciem" (J. Walden) i poświęcał im wiele uwagi. W 1916-31 reżyserował w Teatrze Polskim 76 sztuk (ilość premier w tym okresie - 220), a w Teatrze Małym – 30.
Oprócz współczesnych sztuk rozrywkowych, reżyserował m.in. "Poskromienie złośnicy", "Cyda", "Ludwika Xl", "Dowód osobisty", "Ależ to nie na serio", "Wieczór Trzech Króli", "Księżyc w żółtej rzece", "Lśniący Strumień".
Podczas okupacji niemieckiej ukrywał się w Skolimowie, Chylicach, Stefanowie i Marysinie. Tłumaczył z języka rosyjskiego książki o teatrze (nie zostały wydane).
W 1959-61 był wykładowcą i prorektorem do spraw teatru PWSFTviT w Łodzi; przygotował tam dwa przedstawienia dyplomowe: "Uczone białogłowy" i "Ciotunię".
Po odejściu na emeryturę reżyserował gościnnie, m.in. "Pierwszy dzień wolności", "Wilki i owce" w Częstochowie (1960-61) oraz "Osobliwe zdarzenie" w Teatrze 7.15 w Łodzi (1961). W 1962 wycofał się z działalności teatralnej.
W ZASP-ie był w 1926 członkiem Sekcji Pedagogicznej, w 1944 przewodniczącym Sądu Koleżeńskiego; od 1961 - członkiem zasłużonym.
Właściwie Karol Billauer. Klasę Dramatu przy Warszawskim Towarzystwie Muzycznym ukończył w 1907.
Debiutował 25 sierpnia 1907 w Teatrze Miejskim w Krakowie jako Maska XVIII w "Wyzwoleniu". W sezonie 1907/08 zagrał tam około 20 niewielkich ról.
W lutym i marcu 1915 był z zespołem Aleksandra Zelwerowicza w Piotrogrodzie, od kwietnia tego roku w zespole Marii Przybyłko-Potockiej w Wilnie i w objeździe po Rosji.
W tym okresie porzucił aktorstwo; odtąd występował z upodobaniem jedynie w nagłych zastępstwach, odgrywał wtedy swe role "z niesłychanym przejęciem" (J. Walden) i poświęcał im wiele uwagi. W 1916-31 reżyserował w Teatrze Polskim 76 sztuk (ilość premier w tym okresie - 220), a w Teatrze Małym – 30.
Oprócz współczesnych sztuk rozrywkowych, reżyserował m.in. "Poskromienie złośnicy", "Cyda", "Ludwika Xl", "Dowód osobisty", "Ależ to nie na serio", "Wieczór Trzech Króli", "Księżyc w żółtej rzece", "Lśniący Strumień".
Podczas okupacji niemieckiej ukrywał się w Skolimowie, Chylicach, Stefanowie i Marysinie. Tłumaczył z języka rosyjskiego książki o teatrze (nie zostały wydane).
W 1959-61 był wykładowcą i prorektorem do spraw teatru PWSFTviT w Łodzi; przygotował tam dwa przedstawienia dyplomowe: "Uczone białogłowy" i "Ciotunię".
Po odejściu na emeryturę reżyserował gościnnie, m.in. "Pierwszy dzień wolności", "Wilki i owce" w Częstochowie (1960-61) oraz "Osobliwe zdarzenie" w Teatrze 7.15 w Łodzi (1961). W 1962 wycofał się z działalności teatralnej.
W ZASP-ie był w 1926 członkiem Sekcji Pedagogicznej, w 1944 przewodniczącym Sądu Koleżeńskiego; od 1961 - członkiem zasłużonym.
