Urodzony 23 marca 1949 roku w Chorzowie.
Ukończył polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim i reżyserię w warszawskiej PWST. Debiutował realizacją „Troilusa i Kressydy” Szekspira w Teatrze Narodowym. Jako dyrektor Teatru Muzycznego w Słupsku (1978-81) realizował głównie dramaty Szekspira. Stypendium British Institute umożliwiło mu pobyt w Wielkiej Brytanii. Efektem była realizacja „Hamleta” nagrodzona na festiwalu w Toruniu. W latach 1981-82 był reżyserem etatowym w Teatrze Narodowym w Warszawie, gdzie wystawił „Czekając na Godota” Becketta. W 1981 r. inscenizował w Operze we Wrocławiu prapremierę opery Zbigniewa Rudzińskiego „Manekiny”, zaprezentowaną na Festiwalu w Rennes i Festiwalu Narodów w Sofii. W latach 1982-88 i 1992-95 był głównym reżyserem Teatru Wielkiego w Warszawie. Zrealizował na tej scenie kilkanaście oper. Od 1989 r. przez dwa sezony pełnił funkcję dyrektora Teatru Północnego w Warszawie. W 1991 r. powrócił do Opery Narodowej. Wiele z jego spektakli było prezentowanych w Paryżu, Londynie, Berlinie, Monachium, Wiedniu, Moskwie, Brukseli, Hadze, Luksemburgu, Atenach, Pekinie, Tokio, Jerozolimie i kilkunastu innych miastach Europy i Azji. Za granicą pracował jako reżyser w Bułgarii, Izraelu, Turcji, Stanach Zjednoczonych, Korei Południowej, Belgii, Holandii, Słowacji i Finlandii. Wielokrotnie realizował spektakle na festiwalach w Atenach, Jerozolimie, Xanten, Carcassonne, Pafos i Vichy. W latach 19952001 był dyrektorem artystycznym Teatru Wielkiego w Poznaniu. Z jego zespołem przygotował realizacje kilkunastu oper. Polska prapremiera „Galiny” Landowskiego, zrealizowana w 1999 r. została zaproszona na EXPO 2000 w Hanowerze. Produkcją „Wolnego strzelca” Webera otworzył nowo odbudowaną scenę Opery Wrocławskiej. Z jej zespołem zrealizował wiele premier oraz wielkie widowiska w Hali Ludowej. We wrześniu 2004 r. został zastępcą dyrektora artystycznego Opery Narodowej.  Rok później, po odwołaniu dyrektora Kaspszyka, zrezygnował ze swojej  funkcji. Od 2006 do 2014 r. był etatowym reżyserem Warszawskiej Opery Kameralnej. W latach 2008-2016 był dyrektorem naczelnym i artystycznym Opery Bałtyckiej, przekształcił ten teatr w nowoczesną placówkę z młodym, dynamicznym Bałtyckim Teatrem Tańca. Podstawą repertuaru uczynił arcydzieła Mozarta i polskie opery współczesne. Ważną realizacją była „Ariadna na Naxos” Straussa. Jego kolejny spektakl „Salome” Straussa uznany został przez krytykę za najciekawsze w Polsce wydarzenie operowe sezonu 2010/11. Światową premierę „Madame Curie” z muzyką Elżbiety Sikory napisaną dla Opery Bałtyckiej zrealizował w Paryżu na zaproszenie UNESCO. Znaczącym projektem była premiera „Skrzypce Rotszylda i gracze”, w której Weiss połączył muzykę Szostakowicza z kompozycjami jego uczniów: Fleishmana i Meyera. Wraz z Izadorą Weiss konsekwentnie wprowadzał do repertuaru oparte na sztukach Szekspira spektakle operowe: „Makbet” i „Otello” oraz baletowe: „Romeo i Julia”, „Sen Nocy Letniej” i „Burzę”. Zwieńczeniem pracy reżyserskiej stała się „Czarna maska” Krzysztofa Pendereckiego pokazana na scenie Opery Narodowej. Prowadził zajęcia dla reżyserów w akademiach teatralnych w Warszawie i Krakowie. Jest autorem czterech powieści: „Boskie życie”, „Cena ciała”, „Brat bies” i „Antygona w piekle”.