Urodził się 6 czerwca 1908 w Wadowicach, zm. 21 lutego 1978 w Krakowie.
Był synem urzędnika sądowego Stefana Kotlarczyka i Marii z Malottów. W 1926 ukończył gimnazjum w Wadowicach, następnie do 1931 studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1933 otrzymał dyplom nauczyciela szkół średnich. W 1936 obronił pracę doktorską. Jeszcze w czasie studiów rozpoczął pracę w prywatnych gimnazjum. w Wadowicach, w 1931 założył tam Amatorski T. Powszechny; do 1939 zrealizował w nim m.in. "Mazepę", "Romantycznych", "Achilleis". Prowadził także działalność krytycznoliteracką (debiutował na łamach "Głosu Narodu" pod pseudonimem. Emka). W 1936 przeniósł się do Sosnowca, gdzie w dalszym ciągu pracował jako nauczyciel gimnazjum oraz ogłaszał recytacje teatralne w "Kuźnicy" (ambitniejsze rozprawy drukował na łamach "Logeionu"). W lecie 1937 odbył podróż teatr. do Salzburga, gdzie oglądał m.in. "Fausta" w inscenizacji M. Reinhardta. Sam opracował autorską wersję "Każdego", "rzecz szlachetną i odpowiedzialną", którą zainteresował się Juliusz Osterwa. Wygłaszał pogadanki teatralne, w krakowskiej i katowickiej rozgłośni PR. W 1937-39 prowadził w Sosnowcu amatorski teatr szkolny. W konwencji teatru poetyckiego wystawił we fragmentach "Wesele", "Wyzwolenie", "Warszawiankę", "Noc listopadową" i "Legion". W okresie okupacji niemieckiej przebywał do połowie 1941 w Wadowicach, nastepnie w Krakowie. Początkowo pracował jako konduktor tramwajowy, a od października 1942 jako urzędnik. Od krakowskiej Delegatury "Unii" otrzymał pełnomocnictwo w sprawie utworzenia konspiracyjnego teatru w Krakowie.
W dniu 22 VIII 1941 założył teatr słowa pn. Teatr Nasz, później Teatr Rapsodyczny. Działalność rozpoczął "Królem Duchem" (w zespole występował m.in. Karol Wojtyła, późniejszy papież Jan Paweł II). Do marca 1943 dano jeszcze sześć premier: "Beniowski", "Hymny", "Godzina Wyspiańskiego", "Pan Tadeusz", "Portret artysty", "Samuel Zborowski" Juliusza Słowackiego. Kotlarczykowi udało się zbudować styl teatralny, odbiegający od wieczorów poezji. Ideę Teatru Rapsodycznego wyprowadził głównie z "Lekcji XVI" Mickiewicza, gdzie odczytał pochwałę teatru ubogiego: słowa, epiki, liryki, dialogu i krasomówstwa; teatru tekstów niescenicznych. Zakładał dalszy rozwój w stronę teatru sakralnego (układanie przedstawień wedle klucza liturgicznego, organizacja otwartych widowisk religijnych w Kalwarii Zebrzydowskiej, Piekarach i Szczyrzycu, wypracowanie formy teatralnej dla głoszenia Ewangelii). Od stycznia do czerwca 1945 pełnił funkcję woj. referenta teatralnego, w MKiS, wszedł także do zespołu redakcyjnego "Teatru".
Pierwsza powojenna premiera Teatru Rapsodycznego odbyła się 22 IV 1945. Wkrótce został on uznany za teatr szkolny (obowiązkowy dla młodzieży), zaś 18 marca 1946 otrzymał uprawnienia zawodowe. W pierwszym sezonie nie miał stałej siedziby i przedstawienia odbywały się w sali kina "Wolność"; organizowano także audycje radiowe i występy gościnne (pierwszy występ we Wrocławiu w lipcu 1945, potem w Częstochowie, Świdnicy, Katowicach, Karpaczu). Od września 1946 występował w użytkowanej wspólnie z Teatrem Groteska sali przy ul. Skarbowej 2, następnie w specjalnie adaptowanym budynku przy ul. Warszawskiej 5 i od 1951 w gmachu przy ul. Bohaterów Stalingradu (Starowiślnej) 21 (obecnie Scena Kameralna Starego Teatru). W 1946-53 istniało przy teatrze Studio Dramatycznym pod kierownictwem Tadeusza Kudlińskiego.
Lata 1947-51, wedle zgodnych świadectw obserawatorów i badaczy, to okres najwybitniejszych osiągnięć teatru. Po "Rapsodach" (11 X 1947) i "Dialogach miłości" (3 XII 1947) sukces odniósł "Eugeniusz Oniegin" (18 II 1948), potem "Lord Jim" (12 VI 1948, po raz pierwszy na afiszu pojawiło się nazwisko Kotlarczyka - inscenizatora i reżysera) i trzecia, najdojrzalsza, wersja "Pana Tadeusza" (23 II 1949). Teatr Rapsodyczny często wyjeżdżał na występy gościnne, np. w sezonie 1946/47 na ogólną liczbę 118 przedstawień aż 47 odbyło się w terenie. Po upaństwowieniu (21 XI 1949) uczestniczył w Festiwalu Sztuk Rosyjskich i Radzieckich i w centralnych uroczystościach Roku Mickiewiczowskiego. Kotlarczyk dostrzegał w tym czasie możliwość stworzenia "socjalistycznej Reduty". W tym duchu wystawił "Rozkaz" 269 (12 XI 1950) w oparciu o poezję Siemiona Kirsanowa i Włodzimierza Majakowskiego, powołał także "brygady rapsodyczne", które objeżdżały południową Polskę z montażami poetyckimi. Szkolenie polityczne w teatrze prowadził Adam Polewka. W 1951 Kotlarczyk wystawił "Aktorów w Elsynorze" wg tekstów Szekspira. Oskarżony o "zapóźnienie ideologiczne", fałszywą linię repertuarową i sprzyjanie teatrowi publicystycznemu, zdążył jeszcze przygotować dwa publicystyczne spektakle (rodzaj teatru faktu): "Polonez Bogusławskiego" (22 VII 1952) oraz "Portrety i astronomia" (sceny z życia Kopernika i Leonarda da Vinci, 31 XII 1952). I chociaż plan na 1952 wykonano w 118%, Teatr Rapsodyczny został zlikwidowany 28 II 1953; w jego miejsce powołano Teatr Poezji.
W 1953-57 Kotlarczyk pozostawał bez stałego zajęcia. W 1954 rozpoczął jako scenarzysta i reżyser współpracę z Zespołem Pieśni i Tańca "Krakowiacy" (zrealizował dziewięć widowisk, m.in. "Na krakowskim rynku" i "Pieśń o Nowej Hucie"). W 1955-57 pracował w krakowskiej PWST na stanowisku zastępcy prof. (poprzednio, w 1950-53, był tam wykładowcą-dykcjonistą, a od 1949 prowadził zajęcia z kultury żywego słowa w krakowskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej). Teatr Rapsodyczny został ponownie otwarty w 1957 pn. Miejski Teatr Rapsodyczny. Działalność wznowił 16 XI 1957 programową inscenizacją "Króla Ducha" pt. "Legendy złote i błękitne". W tym okresie został przełamany monopol reżyserski Kotlarcyka, obok niego reżyserowali: Danuta Michałowska, Tadeusz Malak, Ryszard Machowski, Danuta Jodłowska i Łucja Karelus-Malska. Sam Kotlarczyk podejmował ambitne próby inscenizowania największych epopei świata: "Odysei" (12 IV 1958), "Witezia w tygrysiej skórze" (12 IV 1960), "Dyla Sowizdrzała" (9 VII 1960), "Orlanda Szalonego" (30 XII 1961), "Prawdziwej historii zdobycia Meksyku" (21 X 1962) i "Kalewali" (14 XII 1963). Były to przedstawienia syntezy, dominował w nich żywioł epiki czy nawet retoryki.
Kotlarczyk z uporem i konsekwencją chciał budować artystystyczny teatr literacki. Sięgnął nawet po "Boską komedię" (21 III 1963) i "Fausta" (12 X 1965). Wprowadził także (za sprawą swoich uczniów) do repertuaru poezję współczesną (Mirona Białoszewskiego, Jerzego Harasymowicza, Tadeusza Różewicza), a nawet bajki dla dzieci ("Kopciuszek"). Wielkim powodzeniem cieszyła się "Szopka krakowska" (26 XII 1959) - rewia rapsodyczna z kamyczkami, kupletami, kankanem i kolędą. Współpracował z wybitnymi scenografami (Marianem Kołodziejem, Marianem. Garlickim, Zenobiuszem Strzeleckim) i kompozytorami (Lucjanem Kaszyckim, Andrzejem Kurylewiczem, Zygmuntem Koniecznym). W 1962 otrzymał uprawnienia reżysera. W 1957-62 przewodniczył jury Ogólnopolskich Konkursów Recytatorskich, patronował licznym festiwalom teatru poezji, prowadził zajęcia z teatrologii w Wyższej Szkole Pedagogicznej (1959-62). W 1962 odbył podróż teatralną do Rzymu i Paryża, w 1965 do Weimaru i Drezna.
Współpracował z radiem i telewizją, interesował się terapią przez słowo (psychodrama), teatrem publicystycznym i naukowym. W 1961 jego teatr otrzymał zespołową nagrodę PAX-u im. Włodzimierza Pietrzaka, 1965 uczestniczył w Warszawskich Spotkaniach Teatralnych ("Polonez Bogusławskiego"). Kolejne inscenizacje "Dziadów" (9 IX 1966) i "Akropolis" (1 X 1966) przyjęto krytycznie. Teatr Rapsodyczny został ponownie zamknięty 5 V 1967. Do przejścia na emeryturę (1973) Kotlarczyk wyreżyserował m.in. w Teatrze Akademickim KUL (Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego) staropolskie misterium "Amor Divinus" (1967), opracował program trzyletniego studium teatralnego, przy KUL-u, 1967-77 prowadził wykłady i ćwiczenia z fonetyki, retoryki i wymowy kościelnej w Archidiecezjalnym Seminarium Duchownym w Krakowie; przygotował z klerykami dziesięć przedstawień rapsodycznych (m.in. "Księga Joba", "Apokalipsa św. Jana", "Genezis").
Był twórcą Teatru Rapsodycznego. Opracował scenicznie i wyreżyserował 65 pozycji repertuarowych (na ogólną liczbę 74 premier). Budował swój studyjny teatr umowny w oparciu o słowo. Ważną rolę przypisywał opracowaniu partytury teatralnej, dramaturgii tekstów niescenicznych, zaproponował "najbardziej epicką wśród wszystkich koncepcji teatru" (Edward Csató), stawiając narratora w funkcji scalającej. Wierzył w teatr-słuchowisko jako reakcję na formalizm Jewreinowa i Reinhardta. Proponował "półinscenizowaną opowieść barda" (Konstanty Puzyna). Teatr był dla niego "domem słowa i szkołą języka", miał służyć wielkiej poezji. Polską odmianę teatru monumentalnego realizował w oparciu o prometeizm chrześcijański Wincentego Lutosławskiego. Jako reżyser często wykorzystywał konwencję "teatru w teatrze" i scenę symultaniczną. Jego poszukiwaniom patronował przede wszystkim Juliusz Osterwa, ale także "Goetheanum" i teatr inkantujący Wilama Horzycy, "naga scena" Jacques Copeau, "Placówka Żywego Słowa" Janiny Górskiej. W tym imaginacyjnym teatrze aktor był solistą i głosem w chórze (idea zespołowości, zasada "pół-gry"). Sam zagrał ok. dwudziestu ról. Miał znakomite wyczucie przestrzeni i gestu, dysponował "głosem matowym ze skłonnością rezonerską o nucie tragicznej", skorym "do ściszeń, do wydobycia pauz milczących, szeptów, półtonów" (Tadeusz Kudliński), dość często grzeszył manierą zawieszania głosu. Dwukrotnie zagrał Poetę: w "Panu Tadeuszu" i "Beniowskim". W "Eugeniuszu Onieginie" wnosił tylko świecznik i wazon, a mimo to jego "niema postać lokaja, który nie mówił ani słowa tekstu, w kompozycji widowiska odgrywała znaczną rolę" (Stanisław Marczak-Oborski). Udźwignął wielką partię aktorsko-krasomówczą Lucyfera-Adwokata ("Samuel Zborowski" Juliusza Słowackiego). Wstrząsająco zagrał tyt. rolę w "Lordzie Jimie". Spory wywołał jego "Hamlet" - "operujący ściszeniem głosu w sposób nie zawsze przekonujący" (Antoni Gołubiew). Jako Ksiądz Piotr ("Dziady") "użył tak mocnego tłumika, że pokora sługi bożego przeobraziła się w żałosne biadanie, a wieszczenie kary nieba - w strapioną bezradność" (Tadeusz Kudliński). W końcu pozostało ,jakieś człapanie mnicha, wizjonera, w którym miłość zrodziła troskę i współcierpienie" (Karol Wojtyła). W podobnym stylu zagrał ostatnią rolę swego życia - Harfiarza ("Akropolis"). Sam redagował wszystkie programy Teatru Rapsodycznego (w tym trzy broszury jubileuszowe).
Wydał trzy książki: "Podstawy sztuki żywego słowa" (Warszawa 1957, 1961), "Sztuka żywego słowa" (Rzym 1975) i "Reduta słowa", "Kulisy dwu likwidacji Teatru Rapsodycznego w Krakowie", "Karty z pamiętnika" (Londyn 1980).
7 listopada 2007, podczas uroczystości w budynku Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej im. Ludwika Solskiego w Krakowie został pośmiertnie odznaczony przez ministra kultury i dziedzictwa narodowego Kazimierza Michała Ujazdowskiego Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
Został pochowany na Cmentarzu Salwatorskim, a mowę nad trumną wygłosił kardynał Karol Wojtyła.

Oprac. R. K.
Źródła: Słownik Biograficzny teatru Polskiego 1900-1980 t.II, PWN Warszawa 1994, Wikipedia.